Εδώ ήταν το "ΑΡΜΟΝΙΑ" |
ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ ΗΤΑΝ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ "ΔΕΛΦΟΙ" |
Ο συνοικιακός διέφερε από τον κανονικό κινηματογράφο σε πολλά σημεία, τόσα που θα έλεγα ότι αποτελούσε ένα ξεχωριστό είδος. Στους κινηματογράφους αυτούς βέβαια δεν έβαζες τα καλά σου για να πας, ούτε έκανες κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Απλά μια συνενόηση με τους φίλους σου και ξαφνικά βρισκόσουν μπροστά στο ταμείο. Έτσι, τόσο απλά ώστε η διαδικασία αυτή να είναι, ότι είναι σήμερα να πας σε κάποιο βίντεο κλάμπ και να νοικιάσεις τη ταινία που θέλεις να δεις. Στον συνοικιακό κινηματογράφο επίσης δεν ανησυχούσες για την ταινία που θα έβλεπες αφού ήταν σχεδόν δεδομένο ότι επρόκειτο για κάποιο συγκεκριμένο είδος ταινιών που λες και υπήρχαν για να προβάλονται μόνο από τέτοιους κινηματογράφους. Μιλάμε δηλαδή για ταινίες κυρίως καράτε, κινγκ κονγκ, γκονζίλα, τρόμου, γουέστερν -επί το πλείστον σπαγγέτι μούβις- φθηνές αστυνομικές παραγωγές και γενικά μπι μούβις όπως λέμε σήμερα. Για μας βέβαια τότε δεν ήταν καθόλου μπι ταινίες αλλά και πολύ πρώτες. Συνήθως πηγαίναμε στις πρώτες απογευματινές προβολές που ξεκινούσαν στις έξι το απόγευμα. Εξαίρεση σε αυτό αποτελούσε ο κινηματογράφος Άβα πάνω από την Πηγάδα το πρόγραμμα του οποίου ξεκινούσε στις τέσσερις και μισή και περιλάμβανε δύο ταινίες πάντα. Η πρώτη ήταν καράτε και η δεύτερη γκονζίλα. Όταν πήγαινες σε αυτόν τον κινηματογράφο δεν ρώταγες ποτέ τι παίζει σήμερα. Το πρόγραμμά του ήταν δεδομένο. Ακόμα μου έρχεται στο μυαλό μου η μυρουδιά αυτού του κινηματογράφου. Κάτι ανάμεσα σε τσιπς, υγρασία και αυτή η μυρουδιά που έχουμε όλοι από τους κινηματογράφους, των καθισμάτων, του σελιλόιντ;
Σε καλύτερη θέση ήταν βέβαια η αρμονία και οι Δελφοί. Και τα τρία σήμερα βέβαια δεν υπάρχουν. Αρχικά ο πρώτος που έκλεισε ήταν η Άβα ίσως γιατί ήταν ο παλαιότερος των τριών. Κάποια μέρα ο μακρόστενος αυτός χώρος έγινε αποθήκη ξυλείας. Σήμερα το μόνο που υπάρχει στο σημείο εκείνο είναι μια στάση λεωφορείου με αυτό το όνομα, να θυμίζει ότι κάποτε στο σημείο αυτό με ένα δίφραγκο έβλεπες δύο ταινίες. Οι Δελφοί έγιναν σούπερ μάρκετ ενώ βέβαια και η αρμονία έπαψε από χρόνια να λειτουργεί. Οι χώροι αυτοί άλλωστε έγιναν ανάρπαστοι, καθότι μοναδικοί για την άπλα τους ανάμεσα στην κλεισούρα των πολυκατοικιών. Εγώ μίλησα για αυτούς τους τρεις κινηματογράφους όχι γιατί ήταν οι μοναδικοί στον Πειραιά, αλλά γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι αποτελούσαν τον τότε μαγικό μου κόσμο. Κύκλωναν το σπίτι μου και αποτέλεσαν την πρώτη μας επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου.
Τέλος μια άλλη περίπτωση συνοικιακού κινηματογράφου αλλά θερινού, στην περιοχή μου πάντα, ήταν αυτή του Φαντάζιο. Η εικόνα βέβαια ήταν γνώριμη για σχεδόν όλους τους θερινούς κινηματογράφους. Έναστρος ουρανός, αγιόκλιμα, μυρωδιές από τις παρακείμενες κουζίνες σπιτιών, φωνές παιδιών, πασατέμπος και σιδερένιες πολυθρόνες με πλαστικά κορδόνια. Οι ταινίες λίγο καλύτερες από τους υπόλοιπους συνοικιακούς. Από όλους τους κινηματογράφους του δικού μου παρελθόντος, ο μόνος που συνεχίζει και στέκει σε πείσμα των ιδιοκτητών του, που περιμένουν ο χρόνος να κάνει την εργολαβεία του, είναι το Φαντάζιο...
Όσο και αν στις μέρες μας φτιάχτηκαν τα βίλατζ και τα cinemas centers αυτοί οι κινηματογράφοι θα μείνουν στη φαντασία μου αξεπέραστοι και μοναδικοί.
Κινηματογράφος Φαντάζιο |
Το Φαντάζιο όπως το ξέραμε |
(εκτός από τις φωτογραφίες του Φαντάζιο οι υπόλοιπες προέρχονται από cinemahellas.wordpress.com)
12 σχόλια:
Στους Δελφούς είδα πιτσιρίκι πρώτη φορά, ταινία για μεγάλους!!!
Νόμιζα ότι ήταν δάχτυλος της μάνας μου,γιατί ήταν το "Μάθε παιδί μου γράμματα"
Η Αρμονία, έγινε νηπιαγωγείο, έτσι για να ακούγονται παιδικές φωνές και το μασούλισμα από τα τσιπς!!
Για την αρμονία ότι έγινε νηπιαγωγείο το αγνούσα. Ευχαριστώ
Σήμερα έμαθα για το μπλογκ σου και κάνοντας μια περιήγηση στις παλαιότερς αναρτήσεις σου ''έπεσα'' και σε αυτήν για τους κινηματογράφους του Πειραιά. Εκτός από την Άβα, Αρμονία (που γινόταν και θερινός)και τους Δελφούς, υπήρχε και το ΄΄Φαντάζιο'' (θερινός)στην Αφεντούλη, που μέχρι σήμερα υπάρχει η οθόνη του. Ο κινηματογράφος Αελλώ (θερινός)σε ένα στενό κάθετο της Γρ. Λαμπράκη, μετά τα φανάρια της Ευαγγελίστριας.Και ένας άλλος θερινός κινηματογράφος στην Καστέλλα, που δεν θυμάμαι το όνομά του.
Μήπως θυμάται κανείς και το Γαρδένια καλοκαιρινό κινηματογράφο στην οδό Σερφιώτου πριν την πλατεία?
Κινηματογράφος "Γαρδένια" πρώην "Διάνα". "Γαρδένια" και "Αρμονία" είχαν τον ίδιο ιδιοκτήτη.
Αυτός που είχε την "Διάνα" ( ο Νίκος ο ψηλός), έκανε αργότερα την "Αβα". Μόνο με ποιοτικές ταινίες.
Πολύ σωστά τα λέει ο φίλος μου ο Γιώργος, Επίσης, θα ήθελα να συμπληρώσω κι΄εγώ με τη σειρά μου ότι, όσον αφορά τους θεριμούς κινηματογράφους της περιοχής, υπήρχε ακόμη ένας, το "ΑΥΡΑ" επί των οδών Σπύρου Λάμπρου και Κανάρη. Στο "ΑΥΡΑ" λοιπόν, εκτός των διαφότων ταινιών, παίζονταν και διάφορες θεατρικές παραστάσεις από γνωστούς κωμικούς της εποχής.
Στο κάθετο στενό (Διστόμου και Ανδρούτσου) της Γρ. Λαμπράκη ήταν το κινηματογράφος "Άνεσις", ο οποίος, στα τελευταία του, λειτουργούσε ως Δημοτικός κινηματογράφος. Ο "Αελλώ" (έργο του Τσίλλερ) ήταν στην Καστέλλα (Καρατζά και Κλεμανσώ).
Δημοσθένης Μπούκης του Γιάννη
Γεια σας Πειραιώτες. Μηπως θυμάται κανείς πως λεγόταν το σινεμά στη πλατεία Σεριφιώτου που είχε συγκροτήματα ροκ καθε Κυριακή πρωί; Κοιτάζοντας στο Google Earth δειχνει να εχει γίνει κάποιο μεγάλο κτιριο εκει που βρισκότανε. Χαιρετίσματα απο το Μάντσεστερ.
μάλλον το ΑΡΜΟΝΙΑ εννοείς
Στη Σερφιώτου ήταν το Άβα.
Στη Διάνα είχε Κυριακή πρωϊ και κατς κάποτε. Ασημάκης και Σια!
Καλημέρα ναι λοιπόν στην Οδό Σερφιωτου ήταν ο κινηματογράφος ΑΒΑ, η ΔΙΑΝΑ στην Πλατεία Σερφιωτου η ΑΡΜΟΝΙΑ στην οδό Φραγκιαδων οι ΔΕΛΦΟΙ στου Σκλαβενίτη η ΑΥΡΑ στα σκαλάκια το ΑΕΛΩ στη Ευαγγελίστρια το ΚΑΣΤΕΛΛΑ στην στροφή προς την « γλώσσα της πεθεράς» το ΦΑΝΤΑΖΙΟ μετα το Β Γυμνάσιο Αρρένων πριν το Ζαννειο νοσοκομείο και απέναντι ο Κυρ Μπαμπης ο σουβλατζής με το πιο υπέροχο σουβλάκι της περιοχής και και και
Δημοσίευση σχολίου