Όταν Μπελμοντό και Ομάρ Σαρίφ έτρεχαν στον Πειραιά του 1971



Ο Ομάρ Σαρίφ εντός του αυτοκινήτου κυνηγά τον Μπελμοντό στην Καστέλλα (1971). Το Όπελ κατεβαίνει "ανεξέλεγκτα" τη μεγάλη κατηφόρα της Γεωργίου.


του Στέφανου Μίλεση

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1971 στις τρεις το μεσημέρι δόθηκε το σήμα για την εκκίνηση των γυρισμάτων της ταινίας του Ανρί Βερνέιγ (Hneri Verneuil) στον Πειραιά. 

Επρόκειτο για μια νέα ταινία της κινηματογραφικής εταιρείας Κολούμπια, η οποία περιελάμβανε γυρίσματα μεγάλης διάρκειας στον Πειραιά. Η αστυνομική αυτή περιπέτεια γαλλικής παραγωγής, είχε συγκεντρώσει σπουδαία εμπορικά ονόματα της εποχής, όπως οι Ζαν Πωλ Μπελμοντό, Ομάρ Σαρίφ, Ρενάτο Σαλβατόρε, ενώ από ελληνικής πλευράς ξεχώριζε το όνομα του Σωτήρη Μουστάκα. Έφερε τον γαλλικό τίτλο «Le Casse» (Λε Κας) ενώ στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τίτλο «Οι διαρρήκτες».

Ως ενδεικτική σκηνή της ταινίας που αποτελεί μάλιστα και φόντο της κεντρικής της αφίσας, είναι το Φίατ του Μπελμοντό την στιγμή που κατεβαίνει τα σκαλάκια του Προφήτη Ηλία.


Λίγο πριν την εκκίνηση της όλης επιχείρησης, ο σκηνοθέτης της ταινίας ο Βερνέιγ, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο της ΕΤΒΑ και διευθυντή παραγωγής στην συγκεκριμένη ταινία, τον Ιωάννη Πετροπουλάκη, φρόντισε να επισκεφθεί πρώτα τον Σκυλίτση στο Δημαρχείο, ώστε να εξασφαλίσει τη συμπαράσταση του Δήμου. 

Ο Βερνέιγ είχε αποφασίσει αρχικά τα γυρίσματα της ταινίας να γίνουν στο Αμβούργο και μάλιστα κάποια δοκιμαστικά είχαν ήδη παραχθεί εκεί. Είναι άγνωστο τι ήταν εκείνο που μετέβαλε την απόφασή του και τελικώς επιλέχθηκε η Ελλάδα και ο Πειραιάς. Ίσως το γεγονός ότι η ταινία χρηματοδοτήθηκε από την Εμπορική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ). Αν και ο Βερνέιγ αρνήθηκε κάτι τέτοιο, διάψευση αποτελεί η ίδια η επίσκεψή του στον Σκυλίτση συνοδευόμενος από τον επίσημο εκπρόσωπο της ΕΤΒΑ. 
Ο Πετροπουλάκης άλλωστε ουδέποτε απέκρυψε το γεγονός της χρηματοδότησης, παρουσιάζοντας ο ίδιος τον εαυτό του στον Δήμαρχο ως Διευθυντή παραγωγής της ταινίας.

Ο Σκυλίτσης έδωσε το «ελεύθερο» στον Βερνέιγ να ζητήσει ότι χρειάζεται που θα μπορούσε να βοηθήσει στο καλύτερο «γύρισμα» της ταινίας. Ωστόσο του ζήτησε η ταινία να εστιάζει έστω και για λίγο, στα έργα που μόλις είχε ολοκληρώσει. Ο Σκυλίτσης έσκυψε για μια στιγμή πάνω στο γραφείο του και έγραψε πρόχειρα σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί τα εξής ονόματα: «Σκυλίτσειον, Τουρκολίμανο, κεντρικάς λεωφόρους, Πλατεία Κοραή, σιντριβάνι Αγίας Τριάδος…». 

Τα πρώτα συνεργεία, τεχνικοί, κομπάρσοι και ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν μέσα στον κήπο του Θεμιστοκλή (Τινάνειο), ενώ περίεργοι Πειραιώτες έζωσαν ολόγυρα τον κήπο για να δουν από κοντά το πώς γυρίζεται μια ταινία. Η ταινία γρήγορα θα ξεκινούσε ικανοποιώντας μια από τις απαιτήσεις του Σκυλίτση που ήταν το σιντριβάνι. Επρόκειτο για το τελευταίο "δημιούργημα" του Σκυλίτση στο ίδιο σημείο που κάποτε κυριαρχούσε με την παρουσία του το σύμβολο της πόλης του Πειραιά, το θρυλικό Ρολόι, που ο Αριστείδης Σκυλίτσης κατεδάφισε αποκαλώντας το «σάπιο οικοδόμημα». Στη θέση του κατασκεύασε ένα μεγάλο σιντριβάνι το οποίο δούλευε μάλιστα με μηχανισμό φωτισμού των υδάτων από την γερμανική εταιρεία Siemens

Το σιντριβάνι της Πλατείας Ωρολογίου παρά το γεγονός ότι στα πλάνα της ταινίας φαίνεται καθόλα έτοιμο θα παραληφθεί επίσημα από τον Δήμο Πειραιώς στις 16 Απριλίου του ίδιου έτους. 

Την 10 Φεβρουαρίου, τρίτη κατά σειρά ημέρα των γυρισμάτων, οι σκηνές περιελάμβαναν και εικόνες από την περιοχή του Νέου Φαλήρου. Γενικώς όλη η κυκλοφορία στον Πειραιά είχε διακοπεί από μεγάλη δύναμη της Τροχαίας καθώς οι σκηνές που γυρίζονταν περιελάμβαναν καταδιώξεις αυτοκινήτων, καταστροφές και επικίνδυνες σκηνές. 

Ένα Όπελ Ρέκορντ που οδηγεί ο Ομάρ Σαρίφ, κυνηγά ένα κόκκινο «Φίατ 124 σπέσιαλ», με οδηγό τον Ζαν Πωλ Μπελμοντό. Φυσικά έτσι φαίνεται, αλλά στην ουσία στις σκηνές που απαιτούν δεξιοτεχνία οδήγησης οι ηθοποιοί ντουμπλάρονται από οδηγούς αγώνων. 

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του υπόγειου σταθμού του ηλεκτρικού του Νέου Φαλήρου


Το κυνηγητό ξεκινά μπροστά από τον υπαίθριο σταθμό αυτοκινήτων που υπήρχε μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο. Όσοι οδηγοί έχουν αφήσει εκεί τα αυτοκίνητά του πηγαίνοντας εκεί ανυποψίαστοι για να τα παραλάβουν αδυνατούν, καθώς όλη η περιοχή έχει αποκλειστεί. Οι ανηφοριές και οι απότομες κατηφόρες του Προφήτη Ηλία βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. 

Καταδίωξη στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων έξω από τον Άγιο Νικόλαο ο οποίος είναι με κόκκινο τρούλο.


Παρά το γεγονός ότι είναι καθημερινή και τα σχολεία θα έπρεπε να λειτουργούν, στα περισσότερα σχολεία του Πειραιά έχει δοθεί άδεια «εκπαιδευτικού περιπάτου». Οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων κλήθηκαν να γεμίσουν τις εξέδρες του νεόδμητου τότε «Σκυλίτσειου» (σημερινό «Βεάκειο»). Και αυτό καθώς ο Βερνέιγ θα ικανοποιούσε ένα ακόμα αίτημα του Σκυλίτση και θα συμπεριελάμβανε σκηνές από το θέατρο καύχημά του στην ταινία. Στις σκηνές αυτές προβλεπόταν το πλήθος των μαθητών να αδιαφορούσε για την παράσταση που έπαιζε επί σκηνής, τρέχοντας να δει από κοντά την μανιώδη καταδίωξη που εξελισσόταν γύρω από το θέατρο. 

Σύμφωνα με το σενάριο οι μαθητές εγκαταλείπουν το θέατρο αφήνοντας τους χορευτές να παρουσιάζουν μόνους την παράσταση, αφού το θέαμα της καταδίωξης έλκει τα πλήθη περισσότερο...


Βέβαια σε όσους παρακολουθούν την ταινία, μέχρι και σήμερα, διαφεύγει το γεγονός πως τα γυρίσματα γίνονται μήνα Φεβρουάριο, μέσα δηλαδή στο Χειμώνα και μάλιστα με ένα δαιμονισμένο κρύο να επικρατεί την περίοδο εκείνη, κρύο που έχει προκαλέσει μέχρι και θανάτους ηλικιωμένων ανθρώπων στον Πειραιά.
Παραβλέποντας λοιπόν τη λεπτομέρεια ότι το Χειμώνα το «Βεάκειο» δεν λειτουργεί -καθώς πρόκειται για υπαίθριο θερινό θέατρο- οι μαθητές και οι μαθήτριες έχουν στην κυριολεξία ξεπαγιάσει για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Όμως τα νιάτα δεν καταλαβαίνουν από αυτά, ημέρα που δεν βρίσκονται στα θρανία είναι ημέρα γιορτής και ο ενθουσιασμός μεγάλος, ειδικά μάλιστα εφόσον πρόκειται να αποτελέσουν και τη σκηνή κινηματογραφικής παραγωγής. Η χαρά και οι φωνές φαίνονται άλλωστε και στην ταινία.





Την εποχή των γυρισμάτων ο Δήμος μετέφερε την προτομή του θαλασσογράφου Κωνσταντίνου Βολανάκη από την αρχική της θέση, έξω από το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά, και την τοποθετούσε στο πεζοδρόμιο πάνω από τη Μαρίνα Ζέας, θέση που μέχρι σήμερα καταλαμβάνει. Η μετακίνηση της προτομής του Βολανάκη, δώρο της οικογένειας Μελετόπουλου, γινόταν καθώς ο ΕΟΤ είχε προχωρήσει σε έργα διαμόρφωσης της παράλιας ζώνης και η μετακίνηση της προτομής ήταν αναγκαία. Εξαιτίας των έργων αυτών, δεν συμπεριελήφθησαν στην ταινία σκηνές από την παράλια ζώνη της Μαρίνας Ζέας, καθώς έμοιαζε περισσότερο με εργοτάξιο, προκαλώντας απογοήτευση στον Σκυλίτση που επιθυμούσε την προβολή των έργων του στη Μαρίνα Ζέας. 

Φυσικά οι σκηνές που γυρίστηκαν στον Πειραιά για τις ανάγκες της ταινίας δεν έγιναν με τη σειρά που προβλήθηκαν στην οθόνη. Σκηνές που στην ταινία φαίνονται στην αρχή, στην πραγματικότητα γυρίστηκαν τελευταίες. Για παράδειγμα στις 20 Φεβρουαρίου, δεκατρείς ημέρες από την εκκίνηση των γυρισμάτων, οι λήψεις εστίαζαν στην προβλήτα Βασιλέως Κωνσταντίνου (Τρούμπα) και στην Ακτή Μιαούλη, που στην ταινία όμως παρουσιάζονται στην αρχή. Σε κάθε περίπτωση στη διακοπή των γυρισμάτων όλο και κάποιες τολμηρές νεαρές πλησίαζαν τους ηθοποιούς ζητώντας τους αυτόγραφα. 

Ο Μπελμοντό στο γνωστό αλουμινένιο υπόστεγο της Ακτής Ποσειδώνος από όπου εκδίδονταν τα εισιτήρια για τα δρομολόγια του Σαρωνικού. Στο βάθος διακρίνεται η πινακίδα για τα δρομολόγια του πλοίου "Νεράιδα".
Στις χαρακτηριστικές καμάρες της Λεωφόρου Γεωργίου


Να αναφέρουμε ότι σήμερα οι σκηνές καταδίωξης των αυτοκινήτων στα στενά σοκάκια του Πειραιά κόβουν πραγματικά την ανάσα. Ωστόσο τα αυτοκίνητα στην πραγματικότητα δεν ανέπτυσσαν μεγάλες ταχύτητες, αλλά η αίσθηση αυτή δόθηκε από το «τρέξιμο» της ταινίας σε fast motion όπως λέγεται. Ζαν Πωλ Μπελμοντό και Ομάρ Σαρίφ για περισσότερο από έναν μήνα έμειναν στην Ελλάδα για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Στον ελεύθερο χρόνο τους φυσικά μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον των εφημερίδων με τις εμφανίσεις τους σε «Σπηλιά του Παρασκευά», στου «Βασίλαινα» και σε άλλα κοσμικά ή γραφικά ταβερνάκια του Πειραιά.

Φωτογραφία από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ". Μπελμοντό, Νικόλ Καλφάν και Ομάρ Σαρίφ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στον Πειραιά (φωτογραφία από www.thebest.gr)


Στις 7 Μαρτίου του 1971 οι Μπελμοντό και Σαρίφ βρέθηκαν στις εξέδρες του Σταδίου Καραϊσκάκη να παρακολουθούν από την εξέδρα των επισήμων τον αγώνα Εθνικός Πειραιά – Αιγάλεω. Η κάμερα των ειδήσεων της εποχής τους «συλλαμβάνει» την ώρα που ο ποδοσφαιριστής του Εθνικού ο Κρητικόπουλος, πετυχαίνει γκολ και οι φίλαθλοι πανηγυρίζουν. Οι εμφανίσεις του Μπελμοντό έχοντας πάντα στο πλευρό του την θρυλική Ούρσουλα Άντρες προκαλούν πραγματικό παραλήρημα. Βρίσκονται μαζί σχεδόν έναν χρόνο έχοντας τραβήξει πάνω τους όλη τη παγκόσμια δημοσιότητα. Ο Μπελμοντό ταυτίζει την εικόνα του στην Ελλάδα φορώντας διαρκώς ένα δερμάτινο μπουφάν με γούνα και έχοντας μόνιμα στο στόμα ένα τεράστιο πούρο. 

Οι εμφανίσεις του Μπελμοντό έχοντας πάντα στο πλευρό του την θρυλική Ούρσουλα Άντρες προκαλούν πραγματικό παραλήρημα
(Φωτογραφία από www.retromaniax.gr)


Η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους στις 27 Οκτωβρίου 1971 ντυμένη μουσικά από τον Ένιο Μορικόνε. Ως ενδεικτική σκηνή της ταινίας που αποτελεί μάλιστα και φόντο της κεντρικής της αφίσας, είναι το Φίατ του Μπελμοντό την στιγμή που κατεβαίνει τα σκαλάκια του Προφήτη Ηλία.



Με την ευκαιρία της λήξης των κινηματογραφικών εργασιών στον Πειραιά για την παραγωγή της ταινίας, ως αποχαιρετισμός ο Σκυλίτσης οργάνωσε το βράδυ του Σαββάτου 3 Απριλίου 1971 δεξίωση στον τότε Βασιλικό Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος. Στην εκδήλωση βρέθηκε σύσσωμο όλο το διοικητικό συμβούλιο της ΕΤΒΑ επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμα τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος. Την επομένη κιόλας ημέρα, παρότι ήταν Κυριακή, το σύνολο του συνεργείου θα αναχωρούσε για την Κέρκυρα για τη συνέχεια των γυρισμάτων, μετά το πέρας των οποίων θα επέστρεφε στο Παρίσι.          


Όταν ο Τίτο έμπαινε στην Ζέα

Πίσω αριστερά δεσπόζει το ναυτικό νοσοκομείο πίσω ευθεία ο τρούλος του Αγίου Βασιλείου

Αριστερά το γαλλικό ινστιτούτο. Κάτω δρόμος δεν υπάρχει ενώ κυριαρχούν ακόμα τα νεοκλασικά

Υποδοχή μπροστά από το Ρολόι. Πίσω ακριβώς το Σπλέντιτ. Αριστερά δείτε τα καταπληκτικά σπίτια που υπάρχουν

Στα γνωστά μας σκαλάκια στο Πασαλιμάνι στο ύψος του Ρολογιού

Είναι 5 Ιουνίου 1954 όταν ο Πρόεδρος της τότε Γιουγκοσλαβίας Στρατάρχης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο καταφτάνει στο Πασαλιμάνι στο γνωστό μας Ρολόι.
Όλη η περιοχή είναι σημαιοστολισμένη προκειμένου να υποδεχθεί τον υψηλό επίσημο.
Στην συγκεκριμένη άφιξη αυτό που μας ενδιαφέρει σαφώς είναι το γεγονός ότι μέσα από τις φωτογραφίες της εποχής εκείνης μπορούμε να δούμε το πως ήταν ο όμορφος Πειραιάς μας και πως τον κατάντησαν οι εργολάβοι στο όνομα του κέρδους.
Επίσης αξίζει να σημειώσουμε ότι επίσημοι της εποχής χρησιμοποιούσαν τον λιμένα της Ζέας ή το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά ή το Πασαλιμάνι ή και παλιότερα την αποβάθρα που υπήρχε στο Νέο Φάληρο για να αφιχθούν στην χώρα μας ακόμα και στην εποχή εκείνη που το αεροπλάνο ήταν ήδη τακτικό μέσο μεταφοράς.


ΠΗΓΗ:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Φωτογραφικό οδοιπορικό αναμνήσεων

Εμπορικό Επιμελητήριο Πειραιά (Πλ. Λουδοβίκου)-1968
Από τα πρώτα πολυώροφα κτήρια στον Πειραιά -1935
Και όμως είναι η πασαρέλα, λοξώς αριστερά το Σπλέντιτ -1968
Δημοτικό Θέατρο -1968
Η αρχική City bank στην Ακτή Μιαούλη - 1968
Άγιος Κωνσταντίνος -1968
Δημοτικό θέατρο -1968 (Προσέξτε το στέμα στο αέτωμα του θεάτρου)
Γραμμή 21 Άγιος Βασίλειος- Αγία Σοφία (Παλαιό Τέρμα) 1968
Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια-1968
Ο Κουστώ στην Μαρίνα Ζέας -1975
Σύνηθες ήταν η διοργάνωση υπαίθριων εκθέσεων στον κήπο της Τερψιθέας-1962

Οίκος Κονιακοποιΐας Σ. Η. και Α. Μεταξά (Κονιάκ Μεταξά)

METAXA GREEK SPECIALTY LIQUEUR
Η γνωστή σε όλο τον κόσμο ετικέτα του Οίκου Μεταξά με έδρα τον Πειραιά
Πλατεία Καραϊσκάκη - οδό Αριστείδου 7 - Εν Πειραιεί
AU PIREE 



του Στέφανου Μίλεση

Ο Ελληνικός Βιομηχανικός Οίκος Κονιακοποιΐας Μεταξά (Σ.και Η. και Α. Μεταξά), ιδρύθηκε από τον Σπυρίδωνα Μεταξά (γεν. 1848) με τη συνδρομή του αδελφού του Ηλία. Ψυχή της επιχείρησης ήταν φυσικά ο Σπυρίδων που σκληρά εργαζόμενος πέτυχε μέχρι το 1885 να εξελίξει την επιχείρηση σε μια από τις μεγαλύτερες του είδους. 

Ο Σπυρίδων Μεταξάς χρησιμοποίησε για την παραγωγή του κονιάκ καθαρό απόσταγμα σταφυλιού.

Η Τουρκία και η Αίγυπτος ήταν οι πρώτες χώρες εκτός Ελλάδος, που το κονιάκ Μεταξά έγινε ανάρπαστο καθώς οι Έλληνες ομογενείς που ζούσαν εκεί, το κατανάλωναν και το διαφήμιζαν διαρκώς θεωρώντας το συνδετικό κρίκο με την μητέρα πατρίδα. Θεωρούσαν υποχρέωση να καταναλώνουν και να προσφέρουν ως δώρο μόνο το κονιάκ Μεταξά επιδεικνύοντας έτσι με αυτό τον τρόπο την αγάπη τους για την Ελλάδα. 

Ο ιδρυτής και βασικός δημιουργός του Οίκου Μεταξά, ο Σπυρίδων Μεταξάς


Στην Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη Πρεσβευτής της Ελλάδας ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος που με θέρμη είχε αφοσιωθεί στην προώθηση των ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό. Ανάμεσα στα προϊόντα αυτά κυρίαρχη θέση είχε και το κονιάκ Μεταξά. Στην Αίγυπτο την ίδια εποχή, ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ είχε ενεργοποιήσει επίσης πολλούς εμπορικούς οίκους στην εισαγωγή μεγάλων ποσοτήτων κονιάκ Μεταξά

Από την Αίγυπτο, το κονιάκ Μεταξά έγινε ανάρπαστο στην Παλαιστίνη, στην Συρία, ενώ από την Κωνσταντινούπολη μεταδόθηκε η κατανάλωση στην Ρουμανία όπου επίσης υπήρχε ελληνική κοινότητα. 

Το σήμα του Οίκου Μεταξά, ήταν εξόχως πειραϊκό σήμα!
Αναπαριστά τον τοξότη Τεύκρο στην περίφημη δίκη του στην Φρεαττύδα όταν απολογήθηκε από το πλοίο καθώς δεν είχε δικαίωμα να πατήσει το πόδι του στην στεριά. Το δικαστήριο της Φρεαττύδας ήταν ισότιμο του Αρείου Πάγου, με πανελλήνια ισχύ. Η ιστορία του Τεύκρου διασώζει μια σημαντική στιγμή της πειραϊκής ιστορίας, πολλά χρόνια πριν την ανάδειξη του Πειραιά σε ναυτική δύναμη από την εφαρμογή του οράματος του Θεμιστοκλή


Διατηρώντας ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς η Ρουμανία την εποχή εκείνη με την μεγάλη Ρωσία, δεν άργησε το κονιάκ Μεταξά, να μεταδοθεί και σε αυτήν. Η Τσαρική Ρωσία το 1900 άνοιξε διάπλατα τα εμπορικά της σύνορα και εισήγαγε τεράστιες ποσότητες κονιάκ.

Στην Ρωσία μετά την Βότκα το Κονιάκ ήταν την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα το δεύτερο σε κατανάλωση ποτό. Αν και η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 διέκοψε οριστικά την εισαγωγή κονιάκ Μεταξά, είχε στο μεταξύ επιτευχθεί η γιγάντωση της επιχείρησης αλλά τη θέση της Ρωσίας καταλάμβανε στο μεταξύ μια άλλη εξίσου τεράστια αγορά.  

Ο ελληνισμός των ΗΠΑ είχε καταφέρει να κάνει γνωστό το κονιάκ Μεταξά στους Αμερικανούς όπου έφτασε να γίνει μόδα! 

Τα δύο άλλα αδέλφια που μαζί με τον Σπυρίδωνα απάρτιζαν την αρχική τριανδρία του Οίκου Μεταξά, οι Ηλίας και Αλέξανδρος.


Εν τω μεταξύ από το 1893 είχε προστεθεί στην επιχείρηση και ο μικρότερος αδελφός Αλέξανδρος Μεταξάς

Το 1916 εισήχθηκαν στην Αμερική 36 χιλιάδες κιβώτια! 

Ο ιδρυτής και πρωτοπόρος μεγάλος αδελφός Μεταξάς ο Σπυρίδων, πέθανε το 1909 ωστόσο η εταιρεία συνέχισε την πετυχημένη πορεία της καθώς η κενή θέση αναπλήρωσε η σύζυγος του αποβιώσαντος Σπυρίδωνα, η Δέσποινα Μεταξά

Ο γιος του Σπυρίδωνα Μεταξά και συνεχιστής του μεγάλου ονόματος της επιχείρησης, ο Άγγελος Μεταξάς.

Η σύζυγος του Σπυρίδωνα Μεταξά, η Δέσποινα που μετά τον θάνατό του κατέλαβε τη θέση του στην επιχείρηση.


Το ίδιο συνέβη όταν αργότερα πέθανε και ο Αλέξανδρος που τη θέση του κατέλαβε η Αγγελική Μεταξά. Εν τω μεταξύ τα παιδιά των τριών αδελφών που μεγαλώνουν καταλαμβάνουν θέσεις στην εταιρεία. 

Το 1913 ο γιος του Σπυρίδωνα Μεταξά, ο Αλέξανδρος προσλαμβάνεται ως συνέταιρος και διευθυντής παραγωγής.

Το 1915 πεθαίνει και ο τελευταίος από τους τρεις αρχικούς ιδρυτές που ήταν ο Ηλίας Μεταξάς, αφήνοντας μόνο στην διεύθυνση τον Άγγελο Μεταξά που στο μεταξύ όμως είχε αποκτήσει την απαιτούμενη πείρα. 

Το 1920 πεθαίνει και η Δέσποινα Μεταξά και έτσι η διεύθυνση και διαχείριση της εταιρείας περνάει στους Άγγελο Μεταξά, Ανδρέα Μεταξά, Γεώργιο Μεταξά, και στις Θηρεσία και Αγγελική Μεταξά. 



Ο Άγγελος Μεταξάς που όπως αναφέραμε ήταν ο διευθυντής και ο κορμός πλέον της επιχείρησης ως υιός του δημιουργού και ιδρυτή Σπυρίδωνα είχε γεννηθεί το 1892. Η μητέρα του Δέσποινα το γένος Μοναρχίδου, είχε καταγωγή από τα Ψαρά. 

Ο Άγγελος Μεταξάς, ολοκλήρωσε τα εγκύκλια μαθήματα στον Πειραιά και στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών από την οποία ανακηρύχτηκε διδάκτορας το 1913. Μετά διάφορες εκπαιδεύσεις στο εξωτερικό προσλήφθηκε όπως είδαμε στον Βιομηχανικό οίκο Μεταξά όπου ανέλαβε και την διεύθυνση. 



Το 1917 εκλέχθηκε μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών, ενώ από την Ισπανική Κυβέρνηση ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόξενος της Ισπανίας στην Ελλάδα. Το 1919 έγινε μέλος της διοικούσης επιτροπής του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πειραιώς. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους (1919) έγινε μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Ακαδημίας της Μαδρίτης και βραβεύθηκε με πολλά παράσημα και άλλες τιμές.

Η παράδοση Μεταξά συνεχίστηκε για χρόνια στον Πειραιά και η φήμη του στις διεθνείς αγορές διατηρείτο σταθερά στις πρώτες θέσεις. Την δεκαετία του 1960 η φήμη του Κονιάκ Μεταξά ήταν τέτοια στην Αμερική που τον Φεβρουάριο του 1965 όταν ο πυρηνοκίνητο εμπορικό πλοίο "Σαβάννα" κατέπλευσε στο λιμάνι του Πειραιά συνέβη το εξής. Στο περιθώριο των ομιλιών και των εορταστικών εκδηλώσεων που έγιναν για την υποδοχή του, το "Σαβάννα" φόρτωσε 15 χιλιάδες φιάλες κονιάκ Μεταξά, συνολικού βάρους 25 τόνων με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες! 

Η στιγμή που το Κονιάκ Μεταξά φορτώνεται στο πυρηνοκίνητο πλοίο "Σαβάννα" καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση ως ελληνικό εμπορικό προϊόν που φορτώθηκε και μεταφέρθηκε με πυρηνοκίνητο πλοίο. 

Το ελληνικό κονιάκ "Μεταξά" καταλάμβανε την τέταρτη θέση στην κατανάλωση αλκοόλ τη χρονιά εκείνη. Το κονιάκ Μεταξά αποτέλεσε επίσης το πρώτο ελληνικό είδος που μεταφέρθηκε με πυρηνοκίνητο πλοίο στην ιστορία. Η ετήσια παραγωγή κονιάκ Μεταξά, υπερέβη το 1965 τις 1,5 εκατομμύριο φιάλες. 

Ο Οίκος Μεταξά στο παλαιό πειραϊκό κοιμητήριο της Ανάστασης.
Συνεχίζοντας την παράδοση του παρελθόντος στον Πειραιά, όπου οι πετυχημένοι ευεργέτες κληροδοτούσαν χρήματα, εκτάσεις ή μέγαρα για κοινωφελούς σκοπούς έτσι και ο Άγγελος Μεταξάς διέθεσε το ποσό των 45 χιλιάδων χρυσών λιρών προκειμένου να αναγερθεί Αντικαρκινικό Νοσοκομείο στον Πειραιά, το οποίο το αφιέρωσε στη μνήμη των γονιών του Σπυρίδωνα και Δέσποινας Μεταξά.

Πραγματικά το 1957 έγινε η πώληση της Έπαυλης του Σκουλούδη στην Ακτή Θεμιστοκλέους στο "Αντικαρκινικό Ινστιτούτο Πειραιώς εις μνήμη Σπυρίδωνος και Δεσποίνης Μεταξά" που στο μεταξύ είχε συσταθεί ειδικά για τον σκοπό αυτό. Έτσι οι τέσσερις πρώτοι όροφοι του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου οικοδομούνται με χρήματα που κληροδότησε ο Άγγελος Μεταξάς.

Η προτομή του Άγγελου Μεταξά στον προαύλιο χώρο του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου που φέρει το όνομά του.


Ο θεμέλιος λίθος του Αντικαρκινικού Ινστιτούτου Πειραιώς εις μνήμη Σπυρίδωνος και Δεσποίνης Μεταξά" τέθηκε το 1959 ενώ το νοσοκομείο λειτούργησε το 1967    

 
(Πάνω) η έπαυλη Σκουλούδη στην Φρεαττύδα τη θέση της οποία κατέλαβε το Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Μεταξά (Κάτω)





Διαβάστε σχετικά:

Δημοσθένης Πουρής η παλαιότερη πειραϊκή ποτοποιία



"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"