Το "Μενάνδρειο" θέατρο του Πειραιά (Δελφινάριο)





Του Στέφανου Μίλεση

Ο Μένανδρος, 342-292 π.Χ. ήταν αρχαίος Έλληνας συγγραφέας, εκπρόσωπος της Νέας Κωμωδίας που έζησε όλη του την ζωή στον Πειραιά, διατηρούσε έπαυλη στην Φρεαττύδα, όπου εκεί έγραψε όλα του τα έργα και εκεί τελικώς πέθανε αφού πνίγηκε κολυμπώντας μπροστά από το σπίτι του. 


Ας αφήσουμε τον Μένανδρο στην άκρη για λίγο και ας μεταφερθούμε το 1971 και συγκεκριμένα στις 22 Ιουλίου, όταν ο Δήμος Πειραιά με Δήμαρχο τον Σκυλίτση, έχει προσκαλέσει την Αγγλική Εταιρεία Μπούφελαντ Προντάξιον Σκάρμπορο η οποία διαθέτει τα δύο διάσημα δελφίνια τον Φλίπερ και τον Φλίπερ Τζούνιορ, γνωστά από την τηλεοπτική σειρά με το ίδιο όνομα ΦΛΙΠΕΡ.

Έτσι ειδικά διαμορφωμένη πισίνα η οποία περιβάλλεται από μεταλλικές κερκίδες, έχει εγκατασταθεί μπροστά στην εκκλησία Μυρτιδιώτισσα στον Πειραιά στην Ακτή Πρωτοψάλτη. Είναι μία λυόμενου τύπου μεταλλική κατασκευή (σκαλωσιά) σε μορφή αρχαίου θεάτρου.

Η περίπτωση αυτή κατασκευής δεν είναι μοναδική στην Ελλάδα, αφού παρόμοια λυόμενη κατασκευή θερινού θεάτρου υπήρχε στον άλλοτε Βασιλικό και σήμερα Εθνικό Κήπο.
Η κατασκευή ήταν τόσο γρήγορη προκειμένου να φιλοξενήσει τα διάσημα δελφίνια που σε μια εβδομάδα έχει τελειώσει και είναι χωριτικότητας περίπου 1.000 ατόμων. Οι κερκίδες αυτές όμως από τις πρώτες μέρες φαίνεται ότι αδυνατούν να ικανοποιήσουν τον μεγάλο αριθμό των Πειραιωτών –και όχι μόνο – που έσπευσαν να δουν από κοντά τα νούμερα των διάσημων δελφινιών. Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική τηλεόραση βρίσκεται στα πρώτα της βήματα και ο κόσμος ανακαλύπτει μέσα από αυτήν έναν κόσμο διαφορετικό που εντυπωσιάζει. Μέσα στην πρώτη κιόλας εβδομάδα ο Δήμος έχει υπερκαλύψει το κόστος κατασκευής και τα πρώτα κέρδη εμφανίζονται αφού τα δελφίνια έχουν κόψει πάνω από δέκα χιλιάδες εισητήρια.

Στην είσοδο δεσπόζει ο fliper και ο fliper junior



Τον επόμενο χρόνο (1972) το κενό της άδειας πισίνας έρχεται να καλύψει ένα άλλο υδροσώου το Αμέρικαν Γουώτερ Σώου όχι με δελφίνια αυτή την φορά αλλά με ανθρώπους οι οποίοι παρουσιάζουν κάτι μεταξύ τσίρκου νερού και συγχρονισμένης κολύμβησης και με ανάλογη απήχηση αντάξια των δελφινιών.

Και έτσι από το απόλυτο ζενίθ φτάνουμε στο ναδίρ. Το 1973 η κατασκευή αυτή με την πισίνα δεν φιλοξενεί απολύτως τίποτα. Ο Δήμος παίρνει την απόφαση να κλείσει την πισίνα όχι όμως και το υπαίθριο θέατρο από το οποίο εισέπραξε κέρδη. Το έτος 1974 και αφού παρουσιάσει κάποιες παραστάσεις (από 4 Ιουλίου και μετά) λατινοαμερικάνικο συγκρότημα ανεβαίνει το έργο "Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας" με την Ελένη Ζαφειρίου, Ελένη Ανουσάκη και τον Στέφανο Στρατηγό.
Το 1975 δίνει παραστάσεις το φλαμένκο Ραφαέλ ντε Κόρντοβα με πολυμελές μπαλέτο και το καλοκαίρι κλείνει με συναυλία της Μαρίζας Κωχ

Φτάνουμε το 1976 όπου με απόφαση του τότε δημοτικού συμβουλίου πειραιά παραχωρείται το Δελφινάριο στον θεατρικό συγγραφέα και επιχειρηματία Γιώργο Λαζαρίδη (πληροφορίες για το έργο του μπορείτε να δείτε εδώ) με σκοπό να αναλάβει την πλήρη διαμόρφωση ενός νέου μεγαλύτερου θεάτρου το οποίο αντί για 1000 θέσεις θα διαθέτει 2.500 θέσεις καθώς και την διαμόρφωση χώρου στάθμευσης 1000 οχημάτων προκειμένου να γίνει πλήρη εκμετάλλευση του προνομιακού χώρου στον οποίο βρίσκεται το θέατρο (έναντι Καραϊσκάκη, ανάμεσα Πειραιά και Νέου Φαλήρου, δίπλα στον παραλιακό δρόμο κόμβο όλων των λεωφορειακών γραμμών και του ηλεκτρικού σταθμού).

Σύμφωνα με δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής (7/5/1976) αναγγέλονται εκ των προτέρων οι παραστάσεις που θα δοθούν στο νέο Δελφινάριο και αναφέρονται σε επιθεώρηση διάρκειας 3 ωρών αποτελούμενη από 2 θιάσους του Σταύρου Παράβα και του Ντίνου Ηλιόπουλου. Από εκεί πέρα τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες πέφτουν βροχή σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του θεάτρου, καθότι το μαγαζάκι ήταν γωνιακό και τα κέρδη μεγάλα. Πάντως στις 29/4/1977 εμφανίζεται η κάτωθι ανακοίνωση στον ημερήσιο τύπο:
ακολουθεί άλλη ανακοίνωση ...
Ενώ στις 3/2/1979 νέο δημοσίευμα με πρόσχημα την εμφάνιση του Θ. Βέγγου στο Δελφινάριο διαψεύδει φήμες σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του θεάτρου.


Από τότε και μέχρι σήμερα τίποτα δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Ένα θέατρο που φτιάχτηκε για να φιλοξενήσει δελφίνια για μια περίοδο έμεινε ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, άλλαξε ιδιοκτήτες, άλλαξε ονόματα Δελφινάριο, Μενάνδρειο ενώ σήμερα το ένα όνομα είναι εντός και το άλλο εκτός παρένθεσης Δελφινάριο (Μενάνδρειο) ή Μενάνδρειο (τέως Δελφινάριο) αναλόγως την ηλικία ή την πολιτική τοποθέτηση εκείνου που το αποκαλεί.
Φυσικά δεν είναι η μόνη περίπτωση στον Πειραιά που το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι είτε της καταπατήσεως ή της συγχύσεως (βλέπε Ράλλειο).





  • Τα στοιχεία ελήφθησαν από άρθρα εφημερίδων και δεν είναι γνωστό αν η δημοσίευσή τους εξυπηρετούσε την αλήθεια ή κάποια σκοπιμότητα της εποχής.
  • Δεν παρουσιάζουμε εδώ το νομικό καθεστώς του θεάτρου αλλά την ιστορία του όπως αυτή φαίνεται από εφημερίδες.
  • Δεν είμαστε γνώστες των δικαστικών αποφάσεων εάν έχουν υπάρξει τέτοιες ή αποφάσεων δημοτικού συμβουλίου.
  • Δεν λαμβάνουμε θέση σε οποιαδήποτε διαμάχη υπάρχει απλά παρουσιάζουμε τα γεγονότα όπως τα ζήσαμε από τον έντυπο τύπο.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"