Θησείο - Πειραιάς και μετά Λαντό για Ζάννειο


Ο Παναγιώτης Μουλός, ήταν ένας ογδοντάχρονος και πλέον Πειραιώτης όταν το 1958 παραχωρεί ένα σημείωμα για έκδοση στο περιοδικό "Λεύκωμα Πειραιώς". Αποτελεί αναμφισβήτητα μια μαρτυρία αξιόπιστη δεδομένου της πολύχρονης εργασίας του στον Πειραιά αλλά και του γεγονότος ότι ήταν μέλος σε πολλούς πειραϊκούς συλλόγους.   


Ανάμεσα στα ονόματα των διατελεσάντων Συμβούλων στην Παμπειραϊκή Ένωση Αναστήλωσης Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Πειραιά (η οποία είχε καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς το 1944) φαίνεται και το όνομα του Παναγιώτη Μουλού (έκτο όνομα δεξιά)

Τον Πειραιά τον γνώρισα με πληθυσμό όχι περισσότερο από 35 χιλιάδες κατοίκους και όταν ακόμα ο ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας ήταν κτισμένος εντός περιφραγμένου πεπαλαιωμένου ξύλινου κυγκλιδώματος που περιλάμβανε αρκετά γέρικα πεύκα. Το καμπαναριό ήταν ξύλινο.

Το σπίτι του Μουτζόπουλου. Ο δρόμος είναι η φίλωνος και αριστερά από το σπίτι είναι η πλατεία της Αγίας Τριάδας. Μπροστά του οικήματος είναι η Μακράς Στοάς


Ο Τινάνειος Κήπος ήταν χωματένιος χώρος (με αρκετά πεύκα) όπως ήταν και η πλατεία Κοραή. Δικαστήρια και φυλακές δεν υπήρχαν όπως σήμερα γιατί η μικρή σε πληθυσμό πόλη εκατοικείτο από άρχοντες, αρχόντισες, αρχοντοπούλες και αρχοντόπουλα κατά το μάλλον καλούς συμπολίτες και καλούς χριστιανούς. Τα μόνα δικαστήρια ήταν το Πταισματοδικείο που εστεγάζετο σε ένα μικρό μαγαζάκι 5Χ5 μέτρα στην οδό Κολοκοτρώνη και το Ειρηνοδικείο στην οδό Ν. Μπήττυ.
Τινάνειος Κήπος

Την εποχή εκείνη η Α.Μ. Βασίλισσα Όλγα η μεγάλη φιλάνθρωπος Βασίλισσα της Ελλάδος επεσκέπτετο πολύ τακτικά τον Πειραιά. Επέβαινε του ατμοκινήτου τότε σιδηροδρόμου από το Θησείο και απεβιβάζετο στον Πειραιά όπου την ανέμενε άμαξα (λαντό) της οποίας ο αμαξηλάτης ήταν ένας μεγαλόσωμος ονόματι Κοκκαλιάρης με μακρύ μπλού μανδύαν και υψηλόν είλον και δια των οδών Ναυαρίνου, Τσαμαδού και Γεωργίου Α΄ κλπ έφθανεν εις Ζάννειον. Την συνόδευε ο Κλειδούχος Μεσαλάς ένας κατάλευκος ηλικιωμένος πογονοφόρος ευγενικός κύριος, χωρίς άλλη συνοδεία. Ασφάλεια και φρουρά της αειμνήστου Βασιλίσσης ήταν η αγάπη του Πειραϊκού Λαού ο οποίος συγκεντρώνονταν δεξιά και αριστερά εις στους δρόμους και την χαιρετούσε.

1897 Αναχώρηση Πρίγκηπα Γεωργίου για Κρήτη από τον Πειραιά. Συνομιλεί με τον αδελφό του Πρίγκηπα Νικόλαο


Τα χρόνια πέρασαν. Οι παλαιοί αφεντάδες και νοικοκυραίοι των χρόνων εκείνων μένουν ελάχιστοι εις τον Πειραιά. Άλλοι πέθαναν και άλλοι εγκαταστάθηκαν εις στην Αθήνα. Ενθυμούμαι με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια που άρχισε να γίνεται ο Πειραϊκός Σύνδεσμος, πόσο εργάσθηκαν οι τότε μεγαλέμποροι και βιομήχανοι, που έκαναν δωρεάς ως και οι τότε αρχόντισσες και οι θυγατέρες τους, που οργάνωναν εορτές στην Τερψιθέα και στον Τινάνειο Κήπο που πωλούσαν "Μάϊδες" για να κατορθώσει ο Πειραϊκός να μάθει τέχνες και γράμματα στα φτωχά πειραιωτόπουλα. 

Ελληνιστικό Θέατρο Ζέας στις αρχές του 1900. Δίπλα στο αρχαιολογικό μουσείο Πειραιά

Με τις αναμνήσεις μου αυτές ξέφυγα από τον σκοπό του Λευκώματος δι΄  αυτό σπεύδω να προσθέσω ολίγας λέξεις δια την βιοτεχνικήν και επαγγελματικήν τάξιν. 
Τότε δεν υπήρχαν οργανωμένα σωματεία όπως σήμερα, ούτε ομοσπονδία επαγγελματοβιοτεχνών και επιμελητήρια, αλλά ο σύλλογος των οινοπαντοπωλών που εθεωρείτο τότε ο πρώτος και καλύτερος στην πόλη
 Παναγιώτης ΜΟΥΛΟΣ

Από το "Λεύκωμα Πειραιώς" 1958 Δ.Ι. ΠΑΝΙΤΣΑ
Με την ευγενική παραχώρηση μέρους του Λευκώματος αυτού καθώς και των φωτογραφιών από τον ερευνητή Πειραϊκής ιστορίας Δημοσθένη Μπούκη του Γιάννη.
 
1901 Αποβίβαση του Γεωργίου Α΄ στον Πειραιά με την ατμάκατο Dagmar
   


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"