Ο Πειραιάς στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας

(Le Roy - 1785) Λιμένας Πειραιώς, δεξιά η Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα (Ιστορικό Αρχείο Δήμου Πειραιά)
Γράφει η Νανά Ιωαννίδου



Πριν μας κατακτήσουν οι Τούρκοι, είχαμε χωρίς διακοπή την σκλαβιά των Φράγκων επι 256 χρόνια. Εδώ στην Αθήνα που μας ενδιαφέρει, είχαμε την μοιρασιά από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους Φράγκους το 1204 ως εξής:

1204 - 1311 τους Βουργούνδιους De la Roches (Δελαρός)
1311 - 1388 την Μεγάλη Καταλανική Εταιρεί της Αραγωνικής αυλής των Καταλανών και 
1388 - 1456 την Φλωρεντινή κυριαρχία με τον οίκο Ατσαγιόλη.

Το επίνειο της Αθήνας, ο Πειραιάς είχε την ίδια τύχη με την Αθήνα. Πρωτεύουσα σ΄ αυτούς τους χρόνους υπήρξε η Θήβα και το επίνειό της η Λιβαδόστρα υπήρξε το λιμάνι των Φράγκων στον κόλπο των Αλκυονίδων.

Οι Ντελαρός δεν ενδιαφέρθηκαν να συγκροτήσουν στόλο. Δεν υπήρξε καμιά ναυτική δύναμη στον Πειραιά. Σε όλα τα παράλια της Αττικής οι πειρατές είχαν πειρατικές φωλιές κι έκαναν καλά την δουλειά τους (όπως εξ΄ άλλου παντού στον Ελλαδικό χώρο). Με την κάθοδο των Καταλανών, κανένα σκάφος δεν επιτρεπόταν να πλεύσει στον Σαρωνικό.
 
Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Le Roy (1785) στον οποίο διακρίνεται το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα

Οι Βενετοί ήσαν αυτοί που εμπόδιζαν την ανάπτυξη τόσο του Πειραιά όσο και της Αθήνας. Ο Πειραιάς ήταν σε πλήρη παρακμή και είχε απομονωθεί από ένα Ενετικό φρούριο.

Οι Βενετοί έναντι ανταλλαγμάτων πάντα, έφερναν εμπόδια ακόμα και στους Καταλανούς της Αίγινας να μην πλέουν γαλέρες στον Πειραιά. Ήθελαν την πλήρη ερήμωσή του. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης του 1319 μεταξύ Βενετών - Καταλανών, όλο το εμπόριο θα γινόταν από την Λιβαδόστρα ! Δεν είχαν κανένα δικαίωμα οι Καταλανοί να εξοπλίζουν πλοία στον Σαρωνικό. Περεμπόδιζαν έτσι και τον Καταλανικό στόλο που φοβόντουσαν για την εξαπλωσή του και παράλληλα ήθελαν ταχεία προσπέλαση όλων, στα λιμάνια της Νότιας Ιταλίας !
Έτσι εξηγείται κι όλος αυτός ο πλούτος, αυτών των χρόνων που θαυμάζουμε στην Ιταλία ! 

Μετά... έχουμε το 1456 - 1821Βρισκόμαστε στην εποχή της Τουρκοκρατίας όπου μπαίνοντας οι Τούρκοι, μετονομάζουν το Πόρτο - Λεόνε δηλαδή τον Πειραιά, (όπως τον έλεγαν οι Φράγκοι από το Λιοντάρι της εισόδου του που κι αυτό μας πήραν), σε Λιμάνι Ασλάν !

Καθήστε ρε καλά, έχουμε και κιτάπια που μας γράφει ο λεξικογράφος Σουίδας
(Ην πρότερον ο Πειραιάς νήσος, όθεν και τ΄ όνομα είληφεν, από του δια περάν) και οι κάτοικοι ονομάζονται Πειραιώτες ή Πειραιωτάκια !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"