Ιστορία Πειραϊκής Τηλεφωνίας (1892)



του Στέφανου Μίλεση

Λίγο πριν την εποχή του τηλεφώνου, είχε προηγηθεί η εποχή του Τηλεγράφου. Ήδη από το 1859 ο Πειραιάς πρωτοπόρος και σε αυτόν τον τομέα, είχε ενωθεί με την Αθήνα, μέσω εναέριας τηλεγραφικής γραμμής, έργο που είχαν αναλάβει και φέρει εις πέρας εξ ολοκλήρου Βαυαροί Μηχανικοί. Την ίδια χρονιά η αγγλική εταιρεία Νουβάλ, αναλαμβάνει τον υποβρύχιο καταποντισμό καλωδίου σύνδεσης Πειραιώς - Σύρου καθώς η δεύτερη αποτελούσε ακόμα τότε, σημανικό κέντρο εμπορίου και ναυτιλίας.


Η τηλεφωνική υπηρεσία εισήχθηκε το 1892 επί Χαρίλαου Τρικούπη με το νόμο "Περί Τηλεφωνικής Συγκοινωνίας", με την εγκατάσταση τηλεφωνικού κέντρου στην Αθήνα, αλλά και εκ παραλλήλου στον Πειραιά καθώς κρίθηκε σπουδαία η σημασία του, ως κυριότερη πόλη της Ελλάδας. Το έργο αυτό το ασκούσε η Ταχυδρομική, Τηλεγραφική, Τηλεφωνική υπηρεσία, που έμεινε γνωστή ως "Τρία Τ"



Η σύνδεση Αθήνας - Πειραιά αποτέλεσε την πρώτη τηλεφωνική σύζευξη που έγινε μεταξύ δύο πόλεων στην Ελλάδα. Η επόμενη σύζευξη που επιτεύχθηκε ήταν αυτή Φαλήρου - Κηφισιάς! Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ο Πειραιάς ήταν η πρώτη πόλη της Ελλάδας, εκτός της πρωτευούσης, που διέθετε τηλεφωνικό κέντρο. 

Πριν ακόμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, οι πρώτοι ξύλινοι στύλοι εμφανίστηκαν "ασχημίζοντες τας κεντρικάς λεωφόρους του Πειραιώς" όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Μάλιστα έθεταν και τον προβληματισμό, αν ήταν αναγκαίο την εποχή που όλοι αγωνίζονταν για τον ευπρεπισμό της πόλης, η εμφανίζεται τέτοια ασχήμια με ξύλινους πασσάλους! Ωστόσο χαρακτηριστικό είναι πως στον Πειραιά υπήρχαν 35 περίπου συνδρομητές τηλεφώνου, επί συνόλου 90 που υπήρχαν σε όλη την επικράτεια! 

Κατά το 1908 ένας "Πειραιώτης" ο Θεόδωρος Βελλιανίτης (γεννημένος στους Παξούς αλλά κάτοικος Πειραιώς και γνωστός αρθρογράφος της ιστορίας του Πειραιά), ευρισκόμενος στην θέση του Γενικού Διευθυντή των Τ.Τ.Τ., πέτυχε να περάσει από την Βουλή νόμος "Περί Τηλεφωνητριών", με τον οποίο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, γυναίκες μπορούν να εργασθούν σε δημόσια υπηρεσία (Τηλεφωνήτριες). Μέχρι εκείνη την εποχή το μόνο επάγγελμα που μπορούσαν να ασκούν στον Δημόσιο Τομέα, ήταν της δασκάλας.

Τον Μάρτιο του 1909 νέα τηλεφωνική γραμμή Αθήνας - Πειραιά, δυνατότητας 40 συγκοινωνιών, αντικατέστησε την ήδη υπάρχουσα 17 συγκοινωνιών που υπήρχε. Η εισαγωγή χρήσης τηλεφώνου στην ελληνική κοινωνία, είχε σχετικά αργό ρυθμό, καθώς την ίδια περίοδο ανθούσε η Τηλεγραφία.

Το 1926 ακόμα η τηλεφωνική σύνδεση γινόταν με γυμνά εναέρια σύρματα, δύσκολα στην συντήρηση, που διαρκώς απαιτούσαν επισκευές.  

Το 1930 οι τηλεφωνικές υπηρεσίες περνούν στην Ανώνυμο Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία (γνωστή ως ΑΕΤΕ). Πίσω από την ΑΕΤΕ ήταν η γερμανική εταιρεία Siemens Haske. Σχετική η πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, όπου οι τηλεφωνικοί θάλαμοι της ΑΕΤΕ με την επιγραφή "ΕΔΩ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΤΕ", καθώς και τα πανέμορφα τηλέφωνα από βακελίτη, που η Siemens είχε εισαγάγει στην Ελλάδα το 1936.

  
Η εικόνα ενός τηλεφωνικού κέντρου την εποχή της ΑΕΤΕ
και των Γερμανών τεχνικών της δεκαετίας του '30

Η αστική ζώνη που μπορούσε κάποιος στον Πειραιά να συνδεθεί δια τηλεφώνου, είχε ορισθεί στην απόσταση των  Τεσσάρων χιλιομέτρων (4χλμ), με κέντρο την Πλατεία Κοραή. 

Η προαστική ζώνη περιελάμβανε απόσταση, πέρα των 4 χλμ. που δεν υπερέβαινε όμως τα 30 χλμ. συνολικά. Στην προαστική ζώνη βρισκόταν και η Σαλαμίνα. Πέρα των 30 χιλιομέτρων το τηλέφωνο ήταν υπεραστικό.

Τα γνωστά στους παλαιότερους ειδικά κέρματα τηλεφώνων
του ΟΤΕ και της παλαιότερης ΑΕΤΕ
Το 1932 οι τηλεφωνικές συσκευές που αντιστοιχούσαν στον Πειραιά, δεν είχαν την ανάπτυξη των πρώτων ετών. Ο Πειραιάς είχε χάσει την ανάπτυξη του παρελθόντος, καθώς πρόσφυγες και εργατικός πληθυσμός είχε αντικαταστήσει τους ασχολούμενους με το εμπόριο και τη ναυτιλία του 19ου αιώνα. Έτσι η αναλογία ήταν 1/600! Δηλαδή μία συσκευή ανά 600 κατοίκους (τηλεφωνική πυκνότητα: 0,15%), όταν σε μικρότερη από τον Πειραιά πόλη της Δανίας η αναλογία την ίδια εποχή ήταν 9,2% 

ΕΔΩ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΤΕ 

Η εικόνα αυτή διατηρήθηκε για πολλά χρόνια, ακόμα και μεταπολεμικά (δεκαετίες '50 και '60), με την γνωστή εικόνα των τηλεφώνων που υπήρχαν μόνο στα περίπτερα και που εξυπηρετούσαν όλη την γειτονιά.

  
Στις 10 Νοεμβρίου 1949 έγιναν "παρουσία του Βασιλέως Παύλου τα εγκαίνια του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος" (Ο.Τ.Ε.).  Την ίδια ημέρα προσεφέρθηκε από τον ΟΤΕ το ποσό των 25 εκατομ. δραχμών υπέρ εράνου Βασιλίσσης Φρειδερίκης για τις ανάγκες των παιδουπόλεων (Εφημ. "Εμπρός" 11.11.1949).

Η περιουσία της ΑΕΤΕ είχε περιέλθει στον ΟΤΕ κρατικοποιημένη, για τις καταστροφές που είχαν προξενήσει οι γερμανοί στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της κατοχής.

Λιμάνι Πειραιά και το περίπτερο με το τηλέφωνο (1961) - Από την ταινία Τεν Τεν

Δημόσιο τηλέφωνο δεκαετίας '60


Τα Δημόσια Τηλέφωνα σήμερα:

Η ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας, έπληξε τον θεσμό του δημόσιου τηλεφώνου, που άλλοτε υπήρχε σε κάθε κεντρικό σημείο στον Πειραιά. Σταδιακά όσα δημόσια τηλέφωνα κοσμούσαν λιμάνια, σταθμούς, πλατείες, πάρκα αποσύρονται καθώς κρίνεται ότι το κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας, υπερβαίνει το κέρδος. Παρουσιάζουμε μερικά από αυτά που υπάρχουν ακόμα στον Πειραιά και που τις περισσότερες φορές, στέκουν δίπλα μας χωρίς να τα παρατηρούμε πια!


Στην Φρεαττύδα
Μπροστά από τον Όμιλο Ερετών

Στο ρολόι στο Πασαλιμάνι

Στο Βεάκειο Θέατρο

Στο Πασαλιμάνι

Ένα από τα ελάχιστα "Μπλε" δημόσια τηλέφωνα που συνεχίζουν να υπάρχουν
 (Στον Όρμο της Αφροδίτης)

Στην Πλατεία Τερψιθέας (Πίσω το άγαλμα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου)
Στην Πλατεία Αλεξάνδρας
Στο Bowling Center του Προφήτη Ηλία


- Φωτογραφίες από "Αρχείο Μουσείου Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ"
- g/k τεύχος 40, Μάρτιος 2011
- Θεοδ. Βελλιανίτης "Τα τηλέφωνα εν Ελλάδι" 
- Ψηφιακές εφημερίδες Βουλής των Ελλήνων

Ο Πύργος του Πειραιά και το "Μαρμάρινο Μέλαθρον" Λονδίνου

Ο Πύργος Λονδίνου "Marble Arch Tower"


Του Στέφανου Μίλεση

Το 1966 ένας ουρανοξύστης ύψους 82 μέτρων ορθώνεται νεόδμητος, στην οδό Bryanston στην πόλη του Λονδίνου, που λαμβάνει το όνομα "Marble Arch Tower". Η κατασκευή του είχε ξεκινήσει από το 1962. Ένα έτος αργότερα το 1967, ακριβώς δίπλα του, γίνονται τα λαμπρά εγκαίνια του γνωστού κινηματογράφου του Λονδίνου "ODEON" που την εποχή εκείνη διέθετε την μεγαλύτερη κινηματογραφική οθόνη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μεταξύ των προσκεκλημένων σε αυτά τα εγκαίνια του "Odeon" του 1967, φαίνεται ότι βρισκόντουσαν άτομα από τον κύκλο του Αριστείδη Σκυλίτση, αν όχι και ο ίδιος! Με την ευκαιρία των εγκαινίων του κινηματογράφου, λαμβάνονται φωτογραφίες από το διπλανό νεόδμητο ουρανοξύστη, του "Marble Arch Tower"  όσο και από το παρακείμενο πάρκο με συντριβάνι καθώς κρίνονται ότι προσεγγίζουν ικανοποιητικά το ενδιαφέρον που υπάρχει για μια παρόμοια κατασκευή στο λιμάνι του Πειραιά, που σήμερα είναι γνωστή ως "Πύργος του Πειραιά".

Οι φωτογραφίες αυτές του 1967 κυκλοφορούν στα χέρια του Αριστείδη Σκυλίτση και μάλιστα φαίνεται πως ο ίδιος εκδήλωσε την επιθυμία, το ύψος του Πύργου Πειραιώς να ξεπερνά τα 82 μέτρα, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε αν δικαιολόγησε το γιατί ή όχι, αναφέροντας την περίπτωση του Marble Arc Tower του Λονδίνου! 

Σήμερα λένε ότι ο Πύργος του Πειραιώς κατασκευάσθηκε με σκοπό να ανταγωνισθεί αυτόν της Αθήνας. Αυτό δεν φαίνεται να ισχύει, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα ότι αφενός τον ενδιέφερε το Μαρμάρινο Μέλαθρον Λονδίνου, αφετέρου γιατί ήταν σε όλους γνωστό τότε, πως ως πρότυπο οικονομικής και ναυτιλιακής ανάπτυξης, για τον Σκυλίτση, ήταν το City του Λονδίνου.

Το 1968 δημοσιεύεται ο Α.Ν. 395/1968, ο οποίος πλέον ανοίγει τον δρόμο για την κατασκευή μιας παρόμοιας κατασκευής εντός πόλεως Πειραιώς, καθώς διαμορφώνει τον συντελεστή ύψους τόσο, αποτελώντας "φωτογραφική" διάταξη για την ανέγερσή του. Μόνο μετά την δημοσίευση του νόμου αυτού, τα σχέδια του Πύργου Πειραιώς, υποβάλλονται στο Υπουργείο Δημοσίων έργων για έγκριση. 

Τον Δεκέμβριο του 1968, γίνεται η επίσημη αναγγελία ανέγερσης 23 ορόφων, ύψους 80 μέτρων, του Ουρανοξύστη Πειραιώς, αφού δεν υπήρχε πλέον κανένα νομικό εμπόδιο που να μπορούσε να τον σταματήσει.


Αναγγελία ανέγερσης ουρανοξύστη δια του Τύπου (Δεκέμβριος 1968)


Ωστόσο το πρωτότυπο έργο που ήταν η βάση για τον σχεδιασμό του Πύργου του Πειραιά, δηλαδή το "Μαρμάρινο Μέλαθρον Λονδίνου", αποκαλύφτηκε όταν η φωτογραφία του Α. Σκυλίτση (αυτή του Λονδίνου) θα δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο πολύ αργότερα, τον Ιανουάριο του 1971, με την παρακάτω λεζάντα:


"Αυτή η φωτογραφία του "Μαρμάρινου Μελάθρου" αποτελεί μακέτα του Εμπορικού κέντρου που θα ανεγερθεί στον Πειραιά. Με λίγη φαντασία και καλή θέληση ο αναγνώστης... βλέπει στο πρώτο πλάνο το συντριβάνι γίγας του Σκυλίτση, δεξιά ένα από τα δένδρα του κήπου του Θεμιστοκλέους (Τινανείου...)".

Σήμερα η φωτογραφία του Σκυλίτση θα ήταν περίπου κάπως έτσι!



Ο Πύργος του Λονδίνου σήμερα! Κάτι παρόμοιο θα αποκτήσει και ο Πειραιεύς έλεγε τότε ο διορισμένος Δήμαρχος Πειραιάς Α. Σκυλίτσης

Ακόμα και το συντριβάνι της Bryanston Street που δεσπόζει απέναντι από το Μαρμάρινο Μέλαθρον Λονδίνου, φτιάχτηκε ομοίως διαγωνίως απέναντι από τον Πύργο του Πειραιά!

Να σημειώσουμε πως το "Μαρμάρινο Μέλαθρον Λονδίνου" έχει 82 μέτρα ύψος και ο Πύργος του Πειραιά  έχει ύψος 84 μέτρα, επιβεβαιώνοντας την επιθυμία του Αρ. Σκυλίτση!!

Ξαναγυρίζοντας την περίοδο εκείνη, λίγες μέρες αργότερα από την δημοσίευση ότι ο Πύργος Πειραιά θα είναι περίπου όμοιος με το "Μαρμάρινο Μέλαθρον" Λονδίνου, οι εφημερίδες θα δημοσιεύσουν ξανά την ίδια φωτογραφία, αλλά με διαφορετική λεζάντα, παρουσιάζοντας τον Πύργο του Λονδίνου, περίπου ως αντιγραφή του Πειραιώς (!!) παρότι του Λονδίνου ήδη λειτουργεί, αλλά του Πειραιά αναμένεται. 

"Το Λονδίνο απέκτησε έναν ουρανοξύστη σαν τον....αναμενόμενο στον Πειραιά"!!


Ο ουρανοξύστης του Πειραιά που επίσημα έφερε τον τίτλο "Εμπορικό Κέντρο Πειραιώς", εγκαινιάσθηκε τελικώς από τον Στυλιανό Παττακό στις 16 Αυγούστου 1972. Η βάση του αποτελείται από ισόγειο και δύο ορόφους καλύπτει 3.135 τ.μ. ενώ το υπόγειό του προοριζόταν για γκαράζ. Ο αρχικός σχεδιασμός του προέβλεπε:


  • Ισόγειο μέχρι και τον δεύτερο όροφο ενοικίαση από καταστήματα. 
  • Στους αμέσως επόμενους οκτώ ορόφους ενοικίαση γραφείων μεγάλων επιχειρήσεων. 
  • Ο μεσαίος όροφος της κατασκευής θα κάλυπτε τις τεχνικές και ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις του κτηρίου. 
  • Από εκεί και πάνω οκτώ όροφοι προορίζονταν για δωμάτια ξενοδοχείου 
  • ενώ τους δύο επόμενους αίθουσες συνεδριάσεων και διαλέξεων. 
  • Στον τελευταίο όροφο προορίζονταν να εγκατασταθεί η λεγόμενη αίθουσα εστιατορίου "Γαλαξίας", καθώς η θέα που θα προσέφερε θα ήταν μοναδική.





Τέλος είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως στο Λονδίνο υπάρχει σχετική μελέτη έτοιμη για τον τρόπο κατεδάφισης του Marble Arch Tower και την ανάπτυξη ενός νέου συγκροτήματος (που μπορείτε να δείτε εδώ), μελέτη που ίσως να ήταν χρήσιμη για ανάλογη σκέψη που κυκλοφόρησε σχετικά με την τύχη του Πύργου Πειραιώς.  

Πηγή:
- Ημερήσιος Τύπος ψηφιακής βιβλιοθήκης Βουλής των Ελλήνων
- Φωτογραφίες Marble Arc από www.buildington.co.uk

Πώς θα ήταν το γιαπί της Ραλλείου ολοκληρωμένο



του Στέφανου Μίλεση

Στέκεται ως τις μέρες μας σαν κτήριο φάντασμα, δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καλυμμένο κάποιες φορές από τεράστιες φωτογραφίες ή αφίσες ώστε να περιορίζεται η ασχήμια του. Προσφάτως αποτέλεσε μήλο της έριδος ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις ενώ βρέθηκε ακόμα και βασικός διεκδικητής της μετεγκατάστασης των Δικαστηρίων Πειραιώς.

Πρόκειται για το ημιτελές κτίσμα που ορθώθηκε σε πρώην οικόπεδο Ραλλείου. Ανεγέρθηκε το 1971 υπό την Προεδρία του Στυλιανού Παττακού, με σκοπό να στεγάσει το νέο Δημαρχιακό Μέγαρο Πειραιά. Οι πολιτικές εξελίξεις ουδέποτε επέτρεψαν την ολοκλήρωσή του.

Ωστόσο το κτήριο αρχικώς, σχεδιάστηκε ώστε να στέκεται επάξια δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο, ως προς την εξωτερική του εμφάνιση, ενώ εσωτερικώς θα ήταν διαρρυθμισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες ενός κτηρίου που προορίζονταν να καλύψει τις ανάγκες στέγασης Δημαρχείου.

Το σχέδιο του εν λόγω κτηρίου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Αυγούστου του 1971 από τον σχεδιαστή του, αρχιτέκτονα Ι. Αντωνιάδη. Και πράγματι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αρχική του μορφή μας εντυπωσιάζει!

Το σχέδιο του λεγομένου γιαπιού της Ραλλείου, όπως είναι γνωστό σήμερα, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1971. Φυσικά προορισμός του κτηρίου ήταν να σταθεί επάξια δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, ως Νέο Δημαρχείο Πειραιά
    

Ιλαρίων Τουρέ. Ο Γάλλος Φιλέλληνας που πέθανε στον Πειραιά (1857)

Ο Ιλαρίων Τουρέ πέθανε στον Πειραιά στις 28 Αυγούστου 1857



Από τα ιστορικά σημειώματα του Μπάμπη Άννινου

Ο Ιλαρίων Τουρέ (Auguste Hilarion Touret) γεννήθηκε στην πόλη Sarreguemines της Γαλλίας το 1797 και πέθανε στον Πειραιά λόγω ασθενείας στις 28 Αυγούστου 1857. Υπηρετούσε στην Γαλλία μέχρι το έτος 1825. Τότε παράτησε τον βαθμό του Αξιωματικού των Ουσάρων και μαζί με άλλους εθελοντές κατέβηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Φαβιέρος τον τοποθέτησε στο ιππικό, διεκρίθη στη Μάχη του Φαλήρου και σε άλλες μάχες ειδικά της Χίου. Σε αυτόν οφείλονται κυρίως, οι πληροφορίες για τους Φιλέλληνες της επανάστασης. 

Πέθανε την στιγμή που το ατμόπλοιο που επέβαινε εισέρχονταν στον Πειραιά από Γαλλία, όπου είχε μεταβεί για θεραπεία, λόγω ότι η υγεία του είχε καταστραφεί από τις κακουχίες της ελληνικής επανάστασης. 

Ήταν φρούραρχος Αθηνών, έφερε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, του Αγίου Φερδινάνδου της Ισπανίας, του Σωτήρος και το μετάλλιο του Ελληνικού Αγώνος.


 Το μουστάκι μου πενθεί!

Ένα περιστατικό που δείχνει τον ευγενικό χαρακτήρα του είναι πως όταν ο Βασιλιάς Όθωνας απουσίαζε σε ταξίδι στην Γερμανία, τον αναπλήρωνε η Βασίλισσα Αμαλία. Λόγω της Γερμανικής της καταγωγής, δεν αγαπούσε τους Γάλλους και αποστρέφονταν και τις συνήθειές τους. Απαγόρευε έτσι να φέρουν οι στρατιωτικοί υπογένειο κατά τις γαλλικές συνήθειες. Ο Τουρέ έφερε όμως λευκό μουστάκι με γένι. Λόγω της διαταγής της Αμαλίας αναγκάσθηκε να ξυρίσει το γένι για να συμμορφωθεί. Μόλις λοιπόν για κάποια υπόθεση έπρεπε να παρουσιασθεί στα ανάκτορα, εμφανίσθηκε άνευ γενιού και με μουστάκι μαύρο βαμμένο!

-        Πως συμβαίνει αυτό; ρώτησε η Αμαλία
-    Μεγαλειοτάτη, απάντησε με λύπη ο Τουρέ, το μουστάκι μου πενθεί για τον θάνατο του παλαιού και αχώριστου συντρόφου του!

Η Βασίλισσα ένεκα του επεισοδίου αυτού, επέτρεψε στην συνέχεια κατ΄ εξαίρεση στον Τουρέ να φέρει το γένι, προκειμένου να ξαναδεί το μουστάκι του λευκό και άνευ πένθους!




Το χειρόγραφο του Μπάμπη Άννινου για τον Συνταγματάρχη Τουρέ
(Ψηφιακό Αρχείο Κοργιαλένειου Ιδρύματος)

Ο Ιδρυτής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας!

Στις 28 Οκτωβρίου 1854 ο Αντισυνταγματάρχης τότε Ιλαρίων Τουρέ, συνέστησε το σώμα των πυροσβεστών, που διορίσθηκε και πρώτος διοικητής του. Έτσι υπό την ιδιότητα αυτή, δικαιούταν πλέον να φέρει το γένι του, χωρίς η περίπτωσή του να αποτελεί εξαίρεση της Βασιλικής Διαταγής. Οι δε πυροσβέστες, ορίστηκαν να φέρουν περίπου την ιδιόρρυθμο στολή του (υπάρχει περιγραφή πιο κάτω) και το υψηλό ορειχάλκινο κράνος με το μακρό ερυθρό λοφίο. Αυτή την εντυπωσιακή στολή την έφεραν μέχρι και τα πρώτα χρόνια της Βασιλείας του Γεωργίου Α'. Επίσης μέχρι την ίδια περίπου εποχή, είχαν και το δικαίωμα,  να φέρουν υπογένειο! 



Πυροσβέστες την δεκαετία του 1890. Δεν έχουν πλέον το υπογένειο του Τουρέ,
 αλλά συνέχιζαν να φέρουν την εντυπωσιακή στολή του 

Καταπλακωμένος από το άλογό του!

Τον Απρίλιο του 1852 ο Όθωνας και η Αμαλία επέστρεφαν τέσσερις τα ξημερώματα από τον Πειραιά όπου ο Γάλλος ναύαρχος Ρομαίν ντε Φοσσέ είχε οργανώσει προς τιμή τους χοροεσπερίδα επί της ναυαρχίδας. Ο Τουρέ τους ακολουθούσε έφιππος για ασφάλειά τους, όταν ξαφνικά το άλογό του, που ανήκε στην στρατιωτική υπηρεσία, έπαθε αποπληξία και έπεσε νεκρός. 

Ο Όθωνας με την Αμαλία δεν πρόσεξαν ότι πίσω τους ο Τουρέ δεν τους ακολουθούσε και έφτασαν στα ανάκτορα. Ο Συνταγματάρχης όμως έμεινε ξαπλωμένος στο χώμα σκεπασμένος με το νεκρό ζώο, πλακωμένος, καθώς το ένα του πόδι είχε πιαστεί στον αναβολέα και δεν μπορούσε να ελευθερωθεί. Ανέμενε μέχρι να γίνει αντιληπτός μετά από πολλές ώρες και να τον ελευθερώσουν. Ο Υπουργός των Στρατιωτικών απαίτησε στην συνέχεια από αυτόν την πληρωμή της αξίας του ίππου!


 Ο Τουρέ και η οδός Φαβιέρου:

Με ενέργειες του Τουρέ, εντός του Καθολικού Ναού του Ναυπλίου, ανεγέρθηκε μνημείο για τους φιλέλληνες που έπεσαν στον αγώνα της ελληνικής ελευθερίας. Επειδή το μνημείο αυτό κατασκευάσθηκε με μέριμνα και δαπάνες του ίδιου του Τουρέ, κατασκευάσθηκε από ξύλο! Έτσι για τους Φιλέλληνες ήταν αφιερωμένο ένα μνημείο ξύλινο, σε μια χώρα που όλα της τα μνημεία είναι κατασκευασμένα από μάρμαρο!

Έτσι πολλοί έλεγαν πως αν το ξύλινο μνημείο του Τουρέ φθαρεί μετά από δέκα χρόνια και ο Τουρέ ζει, θα το αντικαταστήσει πάλι με δικές του δαπάνες. Και αυτό το γεγονός περιγράφει το πείσμα που τον διέκρινε.

Ο Τουρέ ανάγκασε την Δημαρχεία Αθηνών να αποκαλέσει με το όνομα του Φαβιέρου μια οδό της πρωτεύουσας. Είναι αλήθεια πως στον σημερινό ελληνικό λαό, η εκδίκηση είναι γρήγορη ενώ η ευγνωμοσύνη χωλαίνει.

Είναι πιθανόν πως εάν ο Συνταγματάρχης Τουρέ, ήθελε να επιστρέψει στην Γαλλία μαζί με τον Φαβιέρο, θα ήταν σήμερα Στρατηγός. Αλλά στην Ελλάδα ουδέποτε θα γίνει τέτοιος. Για να φθάσει μέχρι και του βαθμού τον οποίο κατέχει, χρειάσθηκε η παρέμβαση του Βασιλιά, καθώς οι υπουργοί δεν τον ευνόησαν, αν και οργάνωσε το σώμα των πυροσβεστών του οποίου η χώρα είχε μεγάλη ανάγκη. Ο Συνταγματάρχης τρέφει προς τον Όθωνα μεγάλη αγάπη, που προσφέρει αφιλοκερδώς.

Λίγοι δρόμοι έλαβαν ονόματα ξένων Φιλελλήνων. Αρχικά, διάλεξαν δύο τρία ονόματα ευεργετών όπως του Βύρωνα. Για όλους τους υπόλοιπους δόθηκε σε μια οδό το όνομα Φιλελλήνων προς τιμή συλλήβδην όλων των ξένων που σκοτώθηκαν για την ελληνική ελευθερία. Πολύ αργότερα όταν σταδιακά έβλεπαν τι είχε προσφέρει ο καθένα ξεχωριστά, άρχισαν να δημιουργούν οφειλές, που θα αποπληρώνονταν με μελλοντική επέκταση πόλης. Όμως το μέλλον ήταν μακριά και όταν επιτέλους έφθασε, τα ονόματά τους είχαν ήδη λησμονηθεί!!

 Ο Τουρέ συστήνεται αυτοπροσώπως:

Όταν δύο Γάλλοι έφθασαν στην Αθήνα οι Ντυκάν και Φλωμπέρ, έμειναν στο ξενοδοχείο της Αγγλίας. Τότε κατέφθασε και ο Τουρέ. Στα ημερολόγιά τους διαβάζουμε:
“Έφερε στολή ανοικτού κυανού χρώματος, καλώς εφαρμοσμένη πάνω του, τέσσερα παράσημα στο αριστερό μέρος του στήθους, καπέλο τριχωτό με λοφίο λευκών φτερών, μουστάκι και γένι αμφότερα λευκά. Το στήθος του ήταν προτεταμένο οι αγκώνες μαζεμένοι πίσω του, η κεφαλή στραμμένη κατά τα τρία τέταρτα, στρατιωτική στάση άψογος, ο χαιρετισμός τέλειος”.

Ο ίδιος είπε:

“Δια της αναφοράς της υπηρεσίας εκ Πειραιώς, μου ανηγγέλθη η άφιξίς σας κύριοι. Καλώς ήλθατε. Γνωρίζω τίνες είσθε και πόσον μακράν περιοδείαν εκάμετε. Η Γαλλία παραμένει πάντοτε η βασιλίς των Εθνών. Είμαι ο Συνταγματάρχης Τουρέ, παλαιός Φιλέλλην, Φρούραρχος Αθηνών, κατά πάντα εις τα διαταγάς σας κύριοι”.




 Πηγές:

Ο Συνταγματάρχης Τουρέ - Δανϊηλίς, Πανεπιστήμιο Πατρών

(Μπάμπης Άννινος, Ημερολόγιο Μεγάλης Ελλάδος)

Ιστορικά Σημειώματα, Μπ. Άννινου, Εκδόσεις Μπάϋρον, 1924

Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Κοργιαλένειου Ιδρύματος

 

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"