Ένας Ιταλός γράφει τις εντυπώσεις του για το σημερινό Πειραιά.




Όταν έμαθα ότι είχα προσληφθεί από μια εταιρεία στον Πειραιά δεν γνώριζα μέχρι τότε τίποτα σχετικό με την πόλη αυτή. Ούτε καν είχα κοιτάξει τη θέση της στους χάρτες της Google, ούτε το πού ακριβώς βρίσκεται. Σκεφτόμουν ότι απλώς θα βρισκόμουν χαμένος σε κάποιο προάστιο της Αθήνας γεγονός αρκετά δύσκολο (επικίνδυνο) όταν πρόκειται για την πρώτη σου εργασία στο εξωτερικό. Έτσι δεν είναι;

Έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, αλλά όταν έφτασα για πρώτη φορά στον Πειραιά είχα την αίσθηση ότι ο τόπος αυτός με περίμενε παρότι δεν μιλώ καν Ελληνικά! 

Ο Πειραιάς μοιάζει με ένα πολύχρωμο μωσαϊκό λαξευμένο από τους ανθρώπους του. Αποβιβάζονται από τα πλοία του λιμανιού κι ανυπομονούν είτε να βρίσκονται στην Αθήνα, είτε να πάνε στα νησιά. Σύντομα από τουρίστας μεταβάλλεσαι σε πολίτης του Πειραιά. 






Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι θαυμάσια και έχει ύφος. Ένας συνδυασμός του κλασσικού και του ελεύθερου θα τολμούσα να πω, μάρτυρας ενός ενδόξου παρελθόντος που σε κάποιες περιπτώσεις όμως δυστυχώς μετατρέπεται σε αρχιτεκτονική της αποτυχίας και της παρακμής. Μερικά αξιοθέατα της πόλης, μου θυμίζουν το Μαϊάμι με εκείνους τους φοίνικες και τις παραθαλάσσιες λεωφόρους. 





Ο Πειραιάς είναι ιδέα, είναι μια πόλη λιμάνι. Οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονται αντιπροσωπεύουν τη ζωή. Για να προχωρήσεις θα πρέπει να περιμένεις τον κατάλληλο άνεμο να φυσήξει. Λένε ότι η ζωή είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Αλλά σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας, ύστερα από τόσες επικίνδυνες περιπέτειες, ίσως αυτός να είναι τελικός προορισμός μου. 





Προορισμός Πειραιάς λοιπόν. Το μέρος που θα μπορούσα να γράψω μια διασκευή του έργου "Ο Γέρος και η θάλασσα", ο τόπος που θα μπορούσα να ρίξω άγκυρα (αγκυροβόλι). Η δυσπιστία, η καταπίεση, οι πληγές της οικονομικής κρίσης είναι εμφανείς, αλλά η ενέργεια που μπορείς να αισθανθείς στον αέρα είναι αναζωογονητική. Όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Μετανάστες, ντόπιοι, ξένοι όπως εγώ. Παρά τις αντιθέσεις και τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, η συγκατοίκηση φαίνεται να είναι ειρηνική. Εγκαταλειμμένα σκυλιά στους δρόμους, άστεγοι, αν και αποτελούν ένα φαινόμενο με μεγάλη συχνότητα, ωστόσο δεν δημιουργούν προβλήματα. Από την άλλη σκάφη εκατομμυριούχων αραγμένα στη Μαρίνα Ζέας σε κάνουν να αισθάνεσαι πραγματικά φτωχός αλλά και σε ωθούν να προσπαθήσεις τουλάχιστον να τα καταφέρεις όπως κι αυτοί. 





Το να πηγαίνεις καθημερινά στην εργασία σου αναπνέοντας το θαλασσινό αέρα και τη μυρωδιά των νεραντζιών στους δρόμους είναι πραγματικά απίστευτο. Αν κάποτε το εμπόριο και η ναυτιλία αποτελούσαν την κύρια πηγή πλούτου, τώρα ο τουρισμός και το διαδίκτυο είναι το νέο Ελντοράντο. 
Συνήθιζα να κάνω μεγάλους περιπάτους διασχίζοντας τους επώνυμους δρόμους της μόδας όπως η Via Montenapoleone στο Μιλάνο, η Via Condotti στη Ρώμη, αλλά αισθάνομαι εξίσου άνετα στην υπαίθρια αγορά του Πειραιά. 

Άλλο αγαπημένο μου μέρος στον Πειραιά είναι το θέατρο. Επίσης το πρωί του Σαββάτου μου αρέσει να πηγαίνω στην ψαραγορά κάτω από τον Πύργο των ΚΕΠ. Επίσης μου αρέσει ο πλούσιος τρόπος ζωής στη Μαρίνα Ζέας όταν περιμένεις το σκάφος σου να γυαλιστεί και να τροφοδοτηθεί με καύσιμα για το επόμενο ταξίδι. Η γευστική πίτα που μπορείς να φας οποιαδήποτε στιγμή αλλά και οι γεμάτοι πνευματικότητα αλλά και μελαγχολία ψαλμοί που ακούγονται έξω από κάθε εκκλησία. 





Αυτός ο τόπος με κάνει πραγματικά να αισθάνομαι σαν αρχαίος Έλληνας θεός. Διότι η φιλοξενία εδώ είναι υπόθεση ιερή και ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα σε φιλοξενήσει. Στα σχολεία της Ιταλίας έμαθα πολλά για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, λογοτεχνία και μυθολογία και τώρα μπορώ να αγγίξω, να δω και να νιώσω όλα αυτά που έχω διαβάσει. 
Αυτό είναι πλέον το σχήμα της καρδιάς μου!


Σημείωση του Διαχειριστή: Ο αποστολέας ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος για αυτό και δεν αναγράφεται το ονοματεπώνυμό του. 


Διαβάστε επίσης:

Ένας Δανός συναντά τον Πειραιά (Ture Andersen)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"