Εμείς εδώ μείναμε δεν ξεμείναμε



Οι πολυκατοικίες που είναι κολλητές (ας όψεται το κέρδος), οι στενοί δρόμοι, η ανυπαρξιά του πράσινου δεν σε προδιαθέτουν για το μετά. Και όμως αυτό το μετά υπάρχει και είναι μόνο στα 100 μέτρα από τη πόρτα του διαμερίσματος. Δυό βήματα και φθάνεις. Ζαννή, Φρεαττύδος, περνάς το περίπτερο, τον παραλιακό δρόμο και νάσαι. Ακούς τη θάλασσα, βλέπεις τον ορίζοντα. Πόσοι που ζουν στο Λεκανοπέδιο μπορούν με τρια βήματα να πηγαίνουν βόλτα στον Φάρο και να αγναντεύουν τον ορίζοντα; Η ματιά τους να χάνεται στην κυκλικότητα του μακριά; Πόσοι που ζουν σε επαύλεις, σε βίλες και σε ακριβές περιοχές μπορούν όλο τον χρόνο να μιλάνε με καπεταναίους, να βλέπουν τουρίστες να πηγαινοέρχονται, να νιώθουν την κατεύθυνση του ανέμου στο πρόσωπό τους; Να βλέπουν το γέμισμα του φεγγαριού πάνω από τη θάλασσα, τον ήχο των κυμάτων να σκάνε στα βράχια και το πιτσίλισμα της αλμύρας να γεμίζει τα ρούχα τους όπως αυτό του καπνού γεμίζει των υπολοίπων; Πόσα παιδιά του κέντρου έχουν το προνόμιο αντί να παίζουν ηλεκτρονικά στο δωμάτιό τους, να μπαίνουν στις βάρκες των προσκόπων και να κάνουν βουτιά στη θάλασσα, να κατεβαίνουν στην παραλία και να παίζουν στην άμμο, να κάνουν ιστιοπλοϊα στο Ναυτικό Όμιλο ή κωπηλασία στον όμιλο Ερετών; Πόσοι μπορούν να κρατάνε στο χέρι τους αντί για κινητό τηλέφωνο καλάμι ψαρέματος; Σίγουρα όχι πολλοί. Πάντα ακούγαμε για πλατείες Κολωνακίου, για κέντρο Αθήνας, για ακριβά προάστια. Εμάς εδώ όλα αυτά μας φαίνονταν τόσο άκομψα και κλειστά. Πως είναι δυνατόν να αφήσω τη θάλασσα και να πάω σε μια πλατεία κλειστή από παντού με πολυκατοικίες; Όλοι εδώ ξέρουμε ότι η περιοχή μας είναι ξεκομμένη και παρατημένη. Μετρό δεν υπάρχει, δρόμοι δεν υπάρχουν, σταθμός τρένου .... αυτός ο σταθμός που κακώς λέγεται του Πειραιά και που θα έπρεπε να λέγεται του Λιμένα Πειραιά, υπήρχε και υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί και να ενώνει το Λιμάνι με την Αθήνα. Δεν απευθύνεται στους Πειραιώτες. Ο Πειραιώτης για να κατέβει εκεί πρέπει να πάρει λεωφορείο (20 λεπτά αναμονή και άλλα τόσα για να φθάσει στην καλύτερη των περιπτώσεων) από εδώ συν το μποτιλιάρισμα του λιμανιού. Και όμως ζυγίζοντάς τα όλα αυτά, εμείς εδώ μείναμε δεν ξεμείναμε.

2 σχόλια:

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΟΥΤΣΟΥ είπε...

Και όμως ζυγίζοντάς τα όλα αυτά, εμείς εδώ μείναμε δεν ξεμείναμε.Με πολυ συγκινηση το μονο που εχω να γραψω ειναι ενα μεγαλο ευχαριστω για το αρθρο σας !!

Unknown είπε...

και ποιος θα μιλαγε τοσο ομορφα και ποιητικα για τη θαλασσα και τον αερα της πολης μας....μονο ενας Αληθινος και Μεγαλος Πειραιωτης.


Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"