"Σαλαμίνα, θεσπέσιες μνήμες" της Νανάς Ιωαννίδου



Η Σαλαμίνα από την αρχαιότητα ήταν άρρηκτα δεμένη στο κατάρτι του Πειραιά! Μέχρι και μετά τον πόλεμο ήταν ένα νησάκι σε απόσταση αναπνοής από το μεγάλο λιμάνι, μαγικό σαν ζωγραφιά, με κατακάθαρη θάλασσα, μονόροφα σπιτάκια με αυλές, με φοίνικες και μουριές, κτήματα με αμπέλια, λιόδεντρα και ψαράδικη ζωή που κυλούσε πολύ ήρεμα. 
Φροντίσαμε τα τελευταία χρόνια και την κάναμε και τη Σαλαμίνα μια μουτζούρα.

Πήγα για πρώτη φορά το 1956 εκδρομή. Μετά από ένα σχολικό πάρτι στα Ταμπούρια μαζί με τα ξαδέλφια μου, με μια μεγάλη σχολική παρέα από Πειραιά, το Πέραμα ακόμα αργούσε! Στη μνήμη μου εκείνης της εποχής έχουν γραφτεί, ειρηνικά λιμανάκια, βοτσαλάκια, γαλάζια λαμπερή θάλασσα, μικρά καβουράκια, απλόχωρα σπίτια και πεύκα εδώ κι εκεί. Σ΄ ένα τέτοιο πεύκο καθίσαμε μετά το μπάνιο μας και φάγαμε τότε ψωμοτύρι!

Από τότε πάντα σέρνω τα βήματά μου και δεν κοιτάω τις κραυγαλέες της μουτζούρες (πολυκατοικίες, στραντζαριστά σίδερα και ελενίτ κι ότι κατεβάσει η αισθητική του καθενός, χωρίς πυξίδα και όρια κι ολόκληρες παραλίες αποκλεισμένες από αυτοσχέδια μπαρ και μπόλικο σκουπίδι).
Αλλά πιάνομαι από το μικρό ταξιδάκι και καταλήγω στο χάζι της ψαραγοράς της ή για καφεδάκι εκεί κοντά.

2009

Προσκεκλημένη στο σπίτι μιας φίλης στο Αιάντειο μου είπε.
-Νανά έχει στατοπεδεύσει μια οικογένεια τσιγγάνων πολύ καλλιτεχνική! Θα σε πάω βόλτα στο βουναλάκι!
Στο δάσος του Αιαντείου ψηλά αγναντεύοντας ολόκληρη την Κούλουρη. Βουνό και θάλασσα είχε βρει στέγη κάτω από ένα πελώριο πεύκο μια οικογένεια τσιγγάνων -έκανε εμπόριο καρπουζιών-. Ένας κλάδος χονδρός σχεδόν κάθετος στον κορμό χρησίμευε σαν οροφή και επάνω του δεμένος με ένα σχοινάκι....αιωρούμενος ένας άφεγγος πολυέλαιος, στο κέντρο ενός πολύχρωμου σεντονιού που ήτα και το τραπέζι τους κατάχαμα.
Τρεις τσιγγανοπούλες και ένα εξάχρονο τσιγγανόπουλο μαζί με την μητέρα και τον πατέρα συγκροτούσαν την οικογένεια. Δίπλα τους το φορτηγάκι με τα καρπούζι και ο πατέρας να μας μιλάει γι αυτά -"φέτος ντεν είκε κόσμο" (δεν είχε κόσμο), η μητέρα σ΄ ένα ταψάκι να έχει ρίξει ντομάτες και λάδι, ελιές αλλά και χαψάκια (σαρδέλες παστές) και όλοι μαζί βουτούσαν και έτρωγαν με ψωμί. 
Είχαν σχεδόν αποφάει και ξαφνικά ο εξάχρονος παίρνει το τουμπερλέκι του στα χέρια κι αρχίζει να παίζει και να τραγουδά με αξιοζήλευτη ελευθερία και τι κοψίματα! τι ηχοχρώματα! τι γυρίσματα! και οι τσιγγανοπούλες σε Διονυσιακή σύναξη με "τσιγγάνικο χορό ν΄ ανεμίζουν".

Είχαν υποτάξει τις ψυχές μας!
-Αύριο "φεύγκουμε πάμε Ρόντο (Ρόδο) πουλήσαμε κουμπέρτε (κουβέρτες)
Ε ρε γλέντια!
Τον πολυέλαιο θα τον πάρεις;
-Χωρίς αυτόν ντεν τρώμε.... και γέλια ασταμάτητα....
Ζηλευτός τρόπος ζωής....


2012


Στη θέση του πεύκου της παρέας μας με τους αρτίστες, έχει γίνει τώρα πολυκατοικία!
Στη φιλική αυλή στο Αιάντειο στη φωτογραφία, καφέ - μπαρ σε συνεχόμενη λωρίδα!
Ο αιγιαλός με τις μαργαρίτες και τ΄ αγριολούλουδα τραπεζοκαθίσματα!
Το καϊκι δεν ξανάφερε ψάρια στη μικρή προβλήτα...
Η Ελλάδα που χάσαμε.

                                                                    Νανά Ιωαννίδου

3 σχόλια:

Βιβή Γ. είπε...

Αχ,αγαπητή Νανά σε ζηλεύω,πόσο ΄θα ήθελα να είχα γνωρίσει τη Σαλαμίνα και ειδικά το Αιάντειο του τότε!
Αλλά θα σου πω και θα το διαλαλήσω και σε όλους τους λάτρεις του νησιού ότι ακόμα και τώρα που έφτασαν οι επιτήδειοι-ντόπιοι του νησιού και ξένοι-τη Σαλαμίνα σε τέτοιο χάλι,η ομορφιά της δεν κρύβεται!Φωνάζει μέσα από τα τσιμέντα, ξεπετάγεται στα ηλιοβασιλέματα της ίδιας αυτής θάλασσας της φωτογραφίας που ανάρτησες,των πεύκων που παραμένουν αγέρωχα στην διαδρομή για Κανάκια κι αλλού κι αλλού...
Να΄σαι καλά Νανά μου,ωραία,πολύ ωραία η ανάρτησή σου!

νανα ιωαννιδου είπε...

Βιβη σ ευχαριστουμε και προσυπογραφουμε
Το νησακι της Σαλαμινας εχει ακομα ομορφιες.
Χρειαζεται μονο ανθρωπους να γνωριζουν τι θα πει
< αγαπω τον τοπο μου>

Ανώνυμος είπε...

υπαρχουν ακομα ομορφα σημεια στο νησι μας , πολυ λιγοτερα απο παλια κ εμεις τα νοσταλγουμε ... να στε καλα !!!

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"