Ο δικός μου Φαληρικός Όρμος

Όρμος Φαλήρου 1950 - Η Νανά με τις κοτσίδες και τις φίλες της στον όρμο. Το σπίτι στο βάθος στην άκρη, είναι του Πρωθυπουργού της κατοχής (2/12/1942) Λογοθετόπουλου, τώρα πρώτη στάση Καλαμακίου


Γράφει η Νανά Ιωαννίδου

Πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται για τον Φαληρικό όρμο τώρα τελευταία και την αλλαγή της Αττικής με έργα πνοής στην ακροθαλασσιά μας! 
Τρομάζω όταν σκέπτομαι ότι ίσως γίνει, ένα νέο Ντουμπάι!
Όσα έργα επί χάρτου έχω δει και έχουν εκπονήσει διάφοροι "ειδήμονες", είμαι σίγουρη ότι τα εκπόνησαν άνθρωποι χωρίς αισθητική και πάνω απ΄ όλα χωρίς γνώση του μοναδικού και μαγευτικού τοπίου.
Ένα τοπίο για ανθρώπινα μέτρα. Μιας ήρεμης, ηλιόλουστης και δαντελένιας ακτής με οσμή αρμύρας μέχρι σήμερα.
Κάτι θεώρατες σκάλες να κατεβαίνουν στη θάλασσα τύπου show Hollywood και κάτι κρουαζιερόπλοια θεώρατα που είναι ασύμβατα με το μαλακό κλειστό Φαληρικό τοπίο με τρομοκρατούν!
Ακόμα και τα αεροπλανοφόρα τα Γαλλικά και τα Αμερικάνικα της τότε εποχής, που τακτικά αγκυροβολούσαν ανοικτά του όρμου και τα επισκεπτόμαστε με τα σχολεία μας, φαντάζουν μιγάκια!!
Για τούτο με κάνουν να σας γράψω τις αναμνησείς μου, μιας εποχής πολύ πριν...Ντουμπάι!

Μια προέκταση του σπιτιού μου ήταν ολόκληρος ο όρμος του Φαλήρου τα χρόνια του '50 -΄60 από τον Πειραιά μέχρι την πρώτη στάση Καλαμάκι κι ο λόγος ήταν ότι οι αδελφές της μητέρας μου έμεναν εκεί στην "πρώτη στάση" μετά το Έδεμ, αλλά και η νονά μου είχε εκεί ένα ταβερνάκι μ΄ ένα κιόσκι με καλαμιές σκεπασμένο μέσα στη θάλασσα από το 1915. Σαν κι αυτά που έχει τραβήξει φωτογραφίες παλιές κι ο Fred Boissonas. Στα δε χρόνια τα μαθητικά η Γαλλική Ακαδημία στο Πασαλιμάνι επί δέκα έτη, ήταν το ταχτικό δρομολόγιό μου με τα πόδια μέσω Καστέλλας, σε μισή ωρίτσα από το σπίτι μου στο Μοσχάτο.

Στα νεανικά και μαθητικά χρόνια έλιωναν τα παπούτσια μας κάθε Κυριακή στη βόλτα μας της Ταραντέλλας του Νέου Φαλήρου και το στόμα μας αλατιζόταν από τον πασατέμπο όλο το απόγευμα μέχρι το βραδάκι!

Στον όρμο ψάρευε ο νονός μου ο Κωστής με τη βαρκούλα του, και πουλούσαν την ψαριά τους στο χόρτινο ταβερνάκι τους και στην Καστέλλα ψάρευε ο αδελφός της γιαγιάς μου ο Στέλιος που κι αυτός πουλούσε την ψαριά του στο μικρό ταβερνάκι της Καστέλλας.
Όποτε είχε λιακάδα τις Κυριακές, πηγαίναμε με τα πόδια, μαζί με τις φίλες γειτονοπούλες μου στη νονά μου την Παρασκευούλα λίγο πιο κεί από το Έδεμ.
Μόλις φθάναμε στις Τζιτζιφιές, βλέπαμε στην Παναγίτσα τα κτήρια της Αεροπορίας, ε, και στην ευθεία σε λίγα λεπτά φθάναμε Φλοίσβο!
Έπειται με βήμα γοργό, τσιφ φθάναμε στο Έδεμ όπου ακόμα τα Τολ τα σιδερένια τα κυλινδρικά από τον πόλεμο, τις εποχές του '50 - '60, ήταν ακόμα εκεί στην παραλία.

Τα καλοκαίρια αλλά και τις ζεστές μέρες όλων των εποχών πηγαίναμε στην ακροθαλασσιά γεμάτη από μικρά βραχάκια, για το αγαπημένο μας παιχνίδι, να μαζέψουμε "μεζέ"!... που ήταν κάτι πεντανόστιμα καβουράκια και μικρές γαριδούλες κάτω από αυτά.
Τα καβουράκια τα πιάναμε ένα - ένα, και τις γαριδούλες με δύο απόχες "δια φραγμού διόδου"!
Τρώγαμε και μπόλικες πεταλίδες που βγάζαμε πάνω από τα βραχάκια μ΄ ένα σουγιά στύβοντας επί τόπου λεμονάκι!
Όταν κάναμε την ψαριά μας, τα δίναμε της νονάς μου στο ταβερνάκι και τα τηγάνιζε, ενώ εμείς πηγαίναμε στο εσωτερικό, στις ανηφοριές του Καλαμακίου, όπου κόβαμε τρυφερή ρόκα που ήταν παντού σ΄ όλα τα χωράφια του.
Σπίτια ήταν ακόμα ελάχιστα τις εποχές αυτές. Η νονά την έκανε μια πεντανόστιμη σαλάτα μαζί με διάφορα άλλα λαχανικά, έβαζε και φρέσκα μικρά κουκιά την άνοιξη από το χωραφάκι της, που μας άρεσα πολύ. Μας φίλευε κι εκείνη ότι είχε, με πρωταρχικό το ζυμωτό ψωμί της που από τότε ήταν "gourmet"!
Ψωμάκι ψητό με λάδι και ρίγανη και οι πάντα θεσπέσιες τηγανιτές πατατούλες. 
Τα καβουράκια που τρωγόντουσαν ολόκληρα κι ήταν μαλακά, η νονά τ΄ αλεύρωνε μαζί με τις γαριδούλες!
Τι ζωντάνια, τι ξενοιασιά!
Τι ποίηση ζωής, λέω τώρα.

Πολλές φορές την άνοιξη, τα καλοκαίρια, όταν ο καιρός ήταν κάλμα κι ο ορίζοντας ανοιχτός, επιστρέφαμε το απόγευμα με τη βάρκα του νονού μου εδώ....έξω από το γυμνάσιο του Μοσχάτου ή στην Ταραντέλλα. Ασφαλώς δεν πρυμνοδετούσαμε!!
Αράζαμε στα ρηχά, τσαλαβουτούσαμε δύο - τρία βηματάκι κι αποχαιρετούσαμε τον νονό - Κωστή που θα πήγαινε στον όρμο ανοικτά για ψάρεμα.
Όταν ένα βράδυ για πρώτη φορά γύρω στα 13 - 14μου χρόνια είδα τον Όρμου του Φαλήρου από τη βάρκα, με τα πολύχρωμα φώτα και ακόμα τα πιο έντονα στις Τζιτζιφιές και στο Μοσχάτο των μπουζουξίδικων μαγαζιών να λαμπιρίζουν...μαγεύτηκα!
Ένας μοναδικός πίνακας νυκτερινής γιορτής!
Έτσι τον είδαν τα παιδικά μου μάτια.
Ε και βέβαια στον εμβληματικό ετούτο όρμο εδέσποζε, όπως διαβάζω τώρα στο ημερολόγιό μου, που κρατούσαμε οι τότε μαθήτριες και η συναισθηματική φόρτιση των αγαπημένων μας Πειραϊκών ομάδων Ολυμπιακού και Εθνικού.
Έκλεβε τις καρδιές μας ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο κι ο Εθνικός στο πόλο.
"Εθνικό φως" αποκαλώ την ομάδα στο πόλο του Εθνικού στο ημερολόγιό μου !
Ε, τώρα τι άλλο να σας πω;
Φαληρό μου, ένα μονάχα θα σου πω, μου φτάνει...που γεννήθηκα, μεγάλωσα και γέρασα με σένα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"