Ημέρες Ραδιοφώνου !


Γράφει η Νανά Ιωαννίδου

Τέλη 1959 - 1960. Η αλλαγή όλου του τρόπου ζωής ήταν γεγονός. Η νεολαία στο προσκήνιο δυναμικά, ζυμώσεις νέων αιτημάτων για κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα άρχιζαν. Η τηλεόραση ήταν ακόμα μακρυά για μας, ούτε καν ραδιόφωνα είχαν όλοι ! 

Το ξένο τραγούδι όμως έπαιρνε τη σκυτάλη στο κρατικό ραδιόφωνο από το Ελληνικό, ιδιαίτερα ο ερχομός του Rock and Roll στα τέλη του '50 ξεσήκωσε τη νεολαία. Μετά μια δεκαετία από τον πόλεμο όλοι ήθελαν να χαρούν και να ξεχάσουν, αν και η ελπίδα δεν ήταν για όλους, τα νιάτα όμως προσδοκούσαν να κάνουν αλλαγές...

Εδώ σε όλη την περιοχή Αθήνας και Πειραιά, η μουσική μέσω του Αμερικανικού Σταθμού της Βάσης του Ελληνικού άρχισε να μας δείχνει το δρόμο των νέων ακουσμάτων ! Είχαμε γίνει ειδικοί της Jazz ! του Rock, των Rhythm and Blues και των Love songs. Τότε άρχισαν να παίρνουν και την αξία τους οι έγχρωμοι μουσικοί ογκόλιθοι κι αρχίσαμε να τους γνωρίζουμε. Βέβαια σαν νεολαία κορωνίδες μας ο Elvis Presley, Bill Haley, Chuck Berry, Fats Domino, Platters, Lloyd Price... Αυτά βέβαια μόνο στην Αθήνα - Πειραιά, γιατί η επαρχία ήταν ακόμη τραυματισμένη και κλειστή.

Τα αντίγραφα μαμάς, μπαμπά άρχισαν να ξεθωριάζουν. Τα εικοσάχρονα με την λίγη πληροφόρηση που είχαμε νοιώθαμε ν΄ ασφυκτιούμε, η αλλαγή θα ερχόταν σαν ποτάμι σε όλα και εδώ στον μικρόκοσμό μας, μια παρέα από έξι γειτονόπουλα σ΄ όλα τα αντί που θέλαμε και κάναμε, βρήκαμε τη ρότα μας στο απαγορευμένο ! Θα κάναμε εγκατάσταση πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού για τις μουσικές μας αφιερώσεις. 

Τα 45άρια μας και τα L.P. των 33 στροφών ήταν δίσκοι ξένης μουσικής που αγαπούσαμε και είχαμε στην κατοχή μας και ήταν αγορασμένα με ιδρώτα και αίμα ! Αλλά μας δάνειζαν και οι φίλοι μας στην περιοχή της εμβέλειάς μας, με αντάλλαγμα τις αφιερώσεις που ήθελαν ! Κι άρχισε το τρέξιμο !

Τα αγόρια της παρέας έφεραν έναν φίλο τους από το Μετσόβιο και κάναμε την πρώτη επαφή. Τι θέλαμε, τι αγοράζουμε, πως θα στεριώσει αυτό το απαγορευμένο κρυφό σχολείο ! Τα κορίτσια άσχετα των τεκτενομένων, ήταν για το καθαρά μουσικό μέρος. Γρήγορα όμως εντρυφήσαμε στις μαγικές και κρυφές τότε λέξεις, συντονισμός, πομπός, αναμεταδότης, μικρόφωνο, μεγάφωνο, δέκτης, συχνότητα μεσαία, βραχέα και τότε άρχισαν...στα μονόροφα γειτονικά σπιτάκια μας απλωμένα σύρματα από ταράτσα σε ταράτσα, κεραίες χειροποίητες, πομπός αγορασμένος από το Μοναστηράκι μαζί με χύμα εξαρτήματα και κατασκευή σε πολλά ....ευρεσιτεχνίας. Πρώτη φορά άκουγα τη λέξη που ανέφεραν τα αγόρια...ραδιογωνιόμετρο ! Μαγική λέξη όποιος την κατείχε ήταν παντογνώστης ! Μερικά Σάββατα διήρκησε η μεταμεσονύκτιος εγκατάσταση και ακολούθως πρόβα από το στούντιο του πλυσταριού της μαμάς μου !

Ένα τρανζίστορ στο χέρι και έφοδος νυκτερινή στις ξύλινες τότε κολώνες της ΗΕΑΠ (ΔΕΗ), ν΄ ακουμπάμε (για κεραία) το τρανζίστορ και ακούγαμε τον σταθμό μας, για να δούμε μέχρι που έφθανε η εμβέλειά μας !
Από την παραλία του Κηφισού ως την εσωτερική αγορά του Νέου Φαλήρου και λίγα τετράγωνα οικόπεδα με μολόχες και μονόροφα σπιτάκια στο Μοσχάτο, ως την Ηλεκτρική Νέου Φαλήρου ! Όλη νύχτα η περιπλάνησή μας, έρημοι οι δρόμοι και κανένας φόβος !

Ένα πικαπ Philips μέσα σ΄ ένα ξύλινο κουτί, το μικρόφωνο, τα δισκάκια μας και το γεγονός άρχιζε: εξαιρετικά αφιερωμένο...στη Λίνα που... διαβάζει από τον Τόνυ "Only you" ή το "Young dreams" από την Τζένη στο Νίκο... Η Νανά στα ενδιάμεσα τοποθετούσε το "See you later alligator" με τον Bill Halley και τους κομίτες του, καθότι είχε μ΄ αυτό το τραγούδι εξειδίκευση στα πρωϊνά της Κυριακής που χορεύαμε με κομφερασιέ τον γνωστό μας πολιτικό Καρατζαφέρη ! Μιλάμε για διδακτορική διατριβή !

Τις αφιερώσεις τις παίρναμε από τις προηγούμενες μέρες κάθ΄ οδόν ή όταν δανειζόμασταν τα δισκάκια και έφταναν στους παραλήπτες των τετραγώνων της εμβέλειάς μας ! Τηλέφωνο είχαμε, στο διπλανό σπίτι, όπου τα τηλεφωνήματα τα έπαιρνε η μικρή αδελφή του Νίκου το Ρενάκι !

Κάθε βράδυ Σαββάτου, οι βραδυνές μυστικές συσκέψεις, εκπομπές, ακροάσεις έπαιρναν χρόνο ως το ξημέρωμα και με ατέλειωτες συζητήσεις (φιλοσοφικούρες !) με αρχηγό το Νίκο υπαρχηγό τον Γιάννη που διάβαζε και ξένα περιοδικά και είχε για όλα ενημέρωση. Οι συναντήσεις μας όμως έπρεπε να έχουν και το σχετικό απεριτίφ ! Λοιπόν εδώ δεν παίζαμε. Μια κατσαρόλα μεγάλη βρασμένο κακάο με γάλα και δύο κιλά ψωμί για την παπάρα μας ήταν ότι έπρεπε για να δούμε το ξημέρωμα πέντε ώς έξι παιδιά ! Όλα εξαιρετικά αφιερωμένα και βέβαια όλα τούτα με το χτυποκάρδι για την αστυνομία, μια και η πειρατεία ήταν απαγορευμένη με μεγάλο κόστος, κατασχέσεις εργαλείων και δίσκων εκτός του προστίματος γι΄ αυτό και είχε μοιρασθεί ο εξοπλισμός σε διπλανά σπίτια, αλλά όταν είσαι 18 - 20 χρονών όλα τα περνάς ηρωϊκά ! Για τον μόλις έναν χρόνο λειτουργίας μας, δεν ενόχλησε κανείς, μετά το '61 έγιναν άγρα τα πράγματα ! Το όνομα του σταθμού ήταν η μόνιμη διαμάχη των αγοριών ! Έτσι η Ροκιά "Blue suede shoes" με τον Έλβις Πρίσλεϋ ήταν το σήμα κατατεθέν μας...

Όταν τα παιδιά αποφάσισαν ν΄ ανοίξουν τα φτερά τους για ευρωπαϊκές γνώσεις η παρέα σκόρπισε, τα εργαλεία χάθηκαν και στο σπίτι της Νανάς έμειναν, όχι πια στο πλυσταριό, αλλά στο σαλόνι μέχρι τώρα 100 περίπου δισκάκια 45άρια και L.P. για να της θυμίζου: Νειάτα, Ομορφιά, Ζωή !

Ε και βέβαια αφιερώνω εξαιρετικά για όλους εσάς που μας διαβάζετε ένα δισκάκι από εκείνα που έχω, που ο Έλβις μπορεί και μας μαγεύει ακόμα. Η μέγιστη επιτυχία του 1956 "Heartbreak Hotel". Τραγούδι ορόσημο που διεμόρφωσε όλη την μετέπειτα μουσική Rock.
Καλή ακρόαση !







8 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Φίλτατη Νανά
Σαββατιάτικα μου ξύπνησες ένα σωρό νεανικές αναμνήσεις!
Για να μην λέω πολλά λόγια σου παραθέτω μερικά παλιά μου ποστ που σχετίζονται με το θέμα.
΄Ετσι στο ποστ ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ γράφω για τις μουσικές μου προτιμήσεις και στο ποστ ΤΟ TUTTI FRUTTI, Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΟΚ. γράφω για την εποχή που αναφέρεις.
Σχετικά με την συναυλία που έδωσε στο Ηρώδειο ένας από τους μεγάλους της εποχής γράφω στο SOLOMON BURKE-BLUES BROTHERS- ΘΡΙΑΜΒΟΣ !! αλλά και για τον θάνατο του στο ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Τέλος άλλο ένα αφιέρωμα υπάρχει για τον BO DIDDLEY –Ο ORIGINATOR ΠΕΘΑΝΕ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ






αθεόφοβος είπε...

Ξέχασα να σε αποχαιρετήσω με το χαιρετισμό του εκφωνητή του αμερικάνικου σταθμού Τομ Ντι Κάστρο:
be good, be happy and try to stay in that way, ha!

νανα ιωαννιδου είπε...

φιλτατε Αthe !
Θα τα διαβασω . Βασικα ηθελα να γραψω για το heartbreak που ειναι οπως ολοι οι ειδικοι ξερουν οροσημο .Το εχει πει κι ο Lennon . R Stones και πολλοι μεγαλοι της μουσικης και μεχρι τωρα το αναλυουν ,αλλα πολλοι νεοι δεν το γνωριζουν .
Ωραιες εποχες .

νανα ιωαννιδου είπε...

Φιλτατε Ατhε
Eχω ακομα επαφες με ανθρωπους του σταθμου ! στην Αμερικη ,ζουνε και μου εχουν βαφτισει τον γιο μου . Αυτοι ολοι του σταθμου κανανε τη θητεια τους αλλα ηταν μεγαλα ταλεντα .HA!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί φφφίλοι κ.Ιωαννίδου και Pireorama,
Διαβάζοντας το κείμενο αισθάνθηκα κατά 50, τουλάχιστον, χρόνια νεώτερος. Θυμήθηκα το πρώτο «οικογενειακό τρανζίστορ», το οποίο χάρισε στον γλυκύτατο πατέρα μου ένας εξάδελφός του, εργαζόμενος ως θαλαμηπόλος σε Ελληνικό υπερωκεάνιο της εποχής, ο Παναγιώτης Μπούκης. Χώρα κατασκευής η Ιαπωνία. Ήταν τότε η χώρα της τεχνολογίας. Οι διαστάσεις του 20Χ12 περίπου. Επενδεδυμένο με γνήσιο δέρμα. Βαρύ. Πολύ βαρύ. Το προσέχαμε σαν τα μάτια μας. Τοποθετημένο στο τραπέζι της κουζινοτραπεζαρίας. Τον πρώτο καιρό το ακουμπούσε μόνο ο πατέρας. Μετά πέρασε στα χέρια όλης της οικογένειας. Κάποτε, προσπαθώντας να καταλάβω πώς δουλεύει, του «έβγαλα τα μάτια».
Τω καιρώ εκείνω, που γράφουν και τα ευαγγέλια, αποφάσισα να φτιάξω ένα τρανζίστορ μόνος μου. Κάπου βρήκα οδηγίες. Εύκολο ήταν. Ένα κομμάτι σιδερένια σωλήνα, περίπου 15 εκ μήκους και 1 εκ διαμέτρου, περιτυλιγμένο με ένα πηνίο από σύρμα χαλκού, ήταν η βασική του δομή. Αγόρασα ένα μικρό ακουστικό (πανάκριβο τότε). Μια μπαταρία, πλακέ σαν αυτές που βάζαμε στους πλακέ φακούς με το τεράστιο «μάτι» το τροφοδότησε. Χρειαζότανε και κεραία: ακουμπούσα τον σιδερένιο σωλήνα σε μια σωλήνα της εγκατάστασης του καλοριφέρ. Δεν θυμάμαι άλλες τεχνικές λεπτομέρειες. Άκουγα, πάντως, κάμποσους σταθμούς.
Και τα τραγούδια της εποχής… Αξέχαστα. Σύγχρονα ακόμα και μετά από τόσες δεκαετίες. Συνόδευαν τα πρώτα μας ερωτικά και κοινωνικοεπαναστατικά σκιρτήματα. Ένα δείγμα:
http://www.youtube.com/watch?v=9r2pEdc1_lI
http://www.youtube.com/watch?v=2w3Bij1ZPU0&list=PLF73929881C935494
http://www.youtube.com/watch?v=0zWess0maXA

Και οι γονείς μου, μαζί με τους φίλους τους τραγουδούσαν:
http://www.youtube.com/watch?v=FhbX6N87jZs

Αυτά και πολλά άλλα μου ήλθαν στον νου, διαβάζοντας το κείμενό σας κ. Ιωαννίδου.
Εποχές που πέρασαν, αγάπες που φφφύγανε, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ αλλά, όμως, ζουν ακόμα. Όνειρα μεγάλα, όνειρα μικρά, μικρούλικα. Και όμως… Ακόμα περιμένω… Τι άρα γε; Θθθα ονειρεύομαι. Αυτό μου έμεινε. Κι ας μην γυρίσουν ποτέ οι όμορφες, αγωνιώδεις, στιγμές του παρελθόντος.
Παρασύρθηκα όμως.
Δημοσθένης Μπούκης του Γιάννη

Unknown είπε...

Νανα μου καταπληκτικο ωραιες εποχες συγχαρητηρια Ιουλια

νανα ιωαννιδου είπε...

Kε Μπουκη
Εσεις εισαστε προηγμενος και τεχνολογικα βλεπω !
Χαιρομαστε που νοιωσατε 50 χρονια νεωτερος , αλλα νομιζω αυτο το παιδι μεσα μας που κουβαλαμε δε γερναει ποτε .Αυτο μας βγαζει παλληκαρια με τοσα στραπατσα που παθαινουμε στη ζωη.Ειμαστε ακομα ζωντανοι στη σκηνη , οσο η υγεια μας το επιτρεπει .
Καλη εβδομαδα

νανα ιωαννιδου είπε...

Γεια σου Λαρισσα .Παντα δυνατη.

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"