Ροντήρη διαμαρτυρία 1962, Ροντήρη διαμαρτυρία 2015

H προτομή του, απ’ την οποία είχε… καταπέσει η επιγραφή που έγραφε το όνομά του, 
τώρα στέκει σκέτη η βάση, αφού η μπρούτζινη κεφαλή «έκαμε φτερά»


Γράφει ο συγγραφέας κ. Γιώργος Λεκάκης,

Σ’ αυτόν τον τόπο μοιάζει να μην έχει αλλάξει τίποτε…

Προσφάτως έκανα μια ραδιοφωνική εκπομπή, με καλεσμένη την θυγατέρα του μεγάλου σκηνοθέτη και διδάσκαλου του θεάτρου, εκ των στυλοβατών αυτού, Δημητρίου Ροντήρη (1899-1981, διευθυντού του Εθνικού Θεάτρου 1946-50, 1953-55, αλλά και ιδρυτού του Πειραϊκού Θεάτρου από το 1957), η οποία μου κατήγγειλε πως οι ιθύνοντες νόες του Φεστιβάλ Αθηνών αρνήθηκαν το θέατρο του Ασκληπιείου Επιδαύρου – λες και τους ανήκει! – για μια παράσταση-αφιέρωμα στον Ροντήρη! 

Το ίδιο έκαμε και το θανατόεν ΚΑΣ. Αρνήθηκε το πολύπαθο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, παρά το ότι η παράστασις θα ήτο και πρωτοποριακή, που θα ημπορούσαν να την παρακολουθήσουν και κωφάλαλοι!

Αλλά οι ίδιοι – οι του ΚΑΣ και του Φεστιβάλ Αθηνών – την ίδια ώρα έδιναν τα αρχαία αυτά θέατρα σε άξιους και μη, δίκαια ή άδικα, με καλλιτεχνικά ή όχι κριτήρια, αδιάφορο για το παρόν σημείωμα, πάντως σε άλλους θιάσους και όχι στον μεγάλο δάσκαλο Ροντήρη, για να επιβεβαιώσουν το παροιμιώδες περί αχαριστίας του ευεργετηθέντος…




Ωστόσο, ούτε ο Πειραιεύς έχει σταθεί όπως θα έπρεπε στο μεγάλο του τέκνο, τον Πειραιώτη Δημήτρη Ροντήρη. Δεν υπάρχει Οδός Ροντήρη στον Πειραιά! Αντίθετα υπάρχει οδός για κάθε πικραμένο κι άγνωστο! Ενώ η προτομή του, απ’ την οποία είχε… καταπέσει η επιγραφή που έγραφε το όνομά του, τώρα στέκει σκέτη η βάση, αφού η μπρούτζινη κεφαλή «έκαμε φτερά»… Κι όμως το Πειραϊκό Θέατρο του Ροντήρη έκανε γνωστό τον Πειραιά – και το ελληνικό θέατρο - στα πέρατα της οικουμένης!

Αλλά γιατί μου προξενεί εντύπωση η συμπεριφορά και η μικρότητα. Πάντα έτσι συμπεριφέρονταν οι «μικροί», αυτοί που δεν θα γράψει γι’ αυτούς τίποτε η Ιστορία, προς αυτούς που είχαν ήδη γράψει Ιστορία…

Όλα αυτά θυμήθηκα, καθώς είδα μια επιστολή διαμαρτυρίας του Δημητρίου Ροντήρη, στο πολύ καλό περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (τ. Ιουλίου 1962) γιατί (και τότε) του αρνήθηκαν το αρχαίο θέατρο των Δελφών, ενώ παράλληλα το είχαν δώσει σε κάποιους «άλλους», που από λεπτότητα δεν κατονομάζει, αλλά όποιος ξέρει, καταλαβαίνει…

Κι όλα αυτά, το 1962, χρονιά, που θεσπιζόταν η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου…

Ιδού η διαμαρτυρία του μεγάλου λεπτοδόμου Δημητρίου Ροντήρη:


Σχετικές και οι αναρτήσεις:

Στο παλιό υπαίθριο θεατράκι του Προφήτη Ηλία (1958)







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"