Δευκαλίων Ρεδιάδης (1882-1955), ο σκοπευτής δικηγόρος του Πειραιά

Του Στέφανου Μίλεση

Ο Δευκαλίων Ρεδιάδης γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1882 στη Σύρο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Γ. Ρεδιάδης όπου υπηρετούσε εκεί ως Τελώνης. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1887, έτος που ο πατέρας του έλαβε μετάθεση για το Τελωνείο Πειραιώς. Μητέρα του η Ασπασία Βερνάρδου. Η οικογένεια Ρεδιάδη  πολύ γρήγορα στη νέα της εγκατάσταση κατάφερε να αναδειχθεί σε μια από τις επιφανείς οικογένειες του Πειραιά. 

Ο Δευκαλίων Ρεδιάδης αφού τελείωσε το Γυμνάσιο Πειραιώς, εισήλθε στη Νομική Σχολή Αθηνών και συνεργάστηκε μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο Ρεδιάδη (1868-1921), που ήταν επίσης δικηγόρος στο γραφείο τους στον Πειραιά. Μετά το θάνατο του αδελφού του Γεωργίου, ανέλαβε μόνος τη λειτουργία του γραφείου, που σημειωτέον ήταν τότε το μοναδικό Ναυτικό Δικηγορικό Γραφείο παρέχοντας υπηρεσίες στα πολλά εφοπλιστικά γραφεία που είχαν ως έδρα τους τον Πειραιά.

Ο Δευκαλίωνας Ρεδιάδης παράλληλα από μικρή ηλικία είχε δραστηριοποιηθεί με επιτυχία στα αθλήματα της Σκοποβολής και της ξιφασκίας. 
Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το καλοκαίρι του 1908, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο αγώνισμα της Σκοποβολής. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου είχαν ξεκινήσει στις 13 Ιουλίου και είχαν διαρκέσει όλο το καλοκαίρι. Σε εκείνους τους αγώνες είναι γεγονός πως ο Ρεδιάδης δεν έπιασε την πραγματική του απόδοση. Στους αγώνες του Λονδίνου συμμετείχε τότε ένας ακόμη αθλητής από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο ο Αναστάσιος Μεταξάς που αγωνιζόταν σε ηλικία 46 ετών, αποτελώντας τον μεγαλύτερο αθλητή της ελληνικής ολυμπιακής αποστολής και που ο Δευκαλίων Ρεδιάδης τον είχε ως πρότυπο αθλητή και μέλους του Πειραϊκού Συνδέσμου.  

Στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1919 -13, έλαβε μέρος στην πρώτη γραμμή όπου τραυματίσθηκε σοβαρά, έμεινε για αρκετό διάστημα τραυματίας στο πεδίο της μάχης και μετά τη διάσωσή του προήχθη σε Επιλοχία. Τιμήθηκε και με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος.   

Μετά το πέρας των πολεμικών περιπετειών του Έθνους, αναθέρμανε τη σχέση του με τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, που ήταν σχέση λατρείας, καθώς θα αφοσιωθεί πλήρως στην ανάπτυξη αυτού του ιστορικού πειραϊκού σωματείου. Το 1924 αναλαμβάνει την Προεδρία του Πειραϊκού Συνδέσμου και θα παραμείνει στο τιμόνι του επί 29 ολόκληρα χρόνια.

Στις 10 Μαΐου του 1930 ο Δευκαλίων Ρεδιάδης είναι αυτός που τοποθετεί τον θεμέλιο λίθο του νέου μεγάρου του Πειραϊκού Συνδέσμου (του κτηρίου που υπάρχει μέχρι σήμερα) στη συμβολή των οδών Καραΐσκου και Ρέπουλη. Έτσι η ημερομηνία αυτή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις έξι κυριότερες της ιστορίας του Πειραϊκού Συνδέσμου που εν συντομία είναι:

1894 ίδρυση το Συνδέσμου

1896 ίδρυση πρώτου Γυμναστηρίου στον Πειραιά

1899 άνοιγμα στην εκπαίδευση της νεολαίας

1903 ίδρυση του Ωδείου του Συνδέσμου

1929 Μπενάκειο βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και

1930 θεμέλιος λίθος από τον Πρόεδρο του Πειραϊκού Συνδέσμου Δευκαλίωνα Ρεδιάδη.

Ο Δευκαλιών Ρεδιάδης υπήρξε επίσης ο πρώτος Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας το 1936. Ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 23 Μαρτίου του 1936 και ήταν το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για την σύσταση Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Ο Πειραϊκός Σύνδεσμος του απένειμε σχετικό αναμνηστικό "τιμής ένεκεν" τρεις ημέρες μετά την εκλογή του.

Στην κυβέρνηση του Μεταξά ανέλαβε καθήκοντα Υφυπουργού Οικονομικών στις 5 Αυγούστου, με προσωρινό Υπουργό Οικονομικών τον ίδιο τον Μεταξά, ενώ στις 22 Ιανουαρίου του 1937 γίνεται ο ίδιος Υπουργός Οικονομικών. 

Δευκαλίων Ρεδιάδης, διακεκριμένος δικηγόρος Πειραιώς που γίνεται πρώτος Υφυπουργός Εμπορικής ναυτιλίας 1936 - 1938
(Φωτογραφία από Greek Shipping Miracle)

Εκτός του Πειραϊκού Συνδέσμου ο Δευκαλίων Ρεδιάδης υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Οδοιπορικού Συλλόγου Πειραιώς, όταν στις 18 Απριλίου του 1928, δεκατέσσερις φυσιολάτρες του Πειραιά συγκεντρώθηκαν στο Καφενείο "Εθνικόν" όπου αποφάσισαν την ίδρυση του Φυσιολατρικού Σωματείου. Μεταξύ των τόσων πολλών συμμετοχών του στη κοινωνική ζωή του Πειραιά, να αναφερθεί πως υπήρξε στα νεανικά του χρόνια και δημοσιογράφος, αρθρογραφώντας στην πειραϊκή εφημερίδα "Χρονογράφος". 

Ο Δευκαλίων Ρεδιάδης πέθανε Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 1955 και η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στον Άγιο Σπυρίδωνα Πειραιώς τη 1 Φεβρουαρίου 1955.