Του Στέφανου Μίλεση
Από τα μέσα του μηνός Νοεμβρίου του 1940 και μετά, αρχίζουν να καταφτάνουν οι πρώτοι Ιταλοί αιχμάλωτοι σε Αθήνα και Πειραιά. Στην Αθήνα οι κάτοικοι δυσκολεύονται να τους δουν από κοντά. Και η δυσκολία αυτή, είχε να κάνει κύρια με το γεγονός της μυστικής άφιξής τους με τρένο, αλλά και της επίσης μυστικής μεταφοράς τους με καμιόνια, σε στρατόπεδο αρχικά στη θέση παραπήγματα (απέναντι από το Χίλτον, περίπου στο ΝΙΜΙΤΣ), ενώ αργότερα λόγω του μεγάλου αριθμού σε οποιοδήποτε μέρος κρίνονταν κατάλληλο για τον σκοπό αυτό.
Αντίθετα στον Πειραιά, οι Ιταλοί έφταναν με πλοία, γεγονός που καθιστούσε σχεδόν αδύνατη την απόκρυψή τους, καθώς κάθε πλοίο που εισερχόταν στο λιμάνι του Πειραιά, γινόταν αμέσως αντιληπτό από μεγάλο μέρος των Πειραιωτών. Και πραγματικά η άφιξή τους αποτέλεσε ένα γεγονός που κανένας δεν ήθελε να χάσει. Δεκάδες εκατοντάδες Πειραιωτών κατέβαιναν στην Ακτή Ξαβερίου καθώς πληροφορούνται ότι εκεί θα γίνει η αποβίβαση των αιχμαλώτων στρατιωτών, που ανήκαν σε μεραρχίες με μεγαλοπρεπή ονόματα, όπως Κένταυροι, Αλπινιστές ή άνδρες της μεραρχίας Βενέτσια.
Όμως η αποβίβαση των πρώτων Ιταλών στην Ακτή Ξαβερίου δημιουργεί διαφορετική αντίδραση στο πλήθος. Η αμφίεση των Ιταλών είναι πανάθλια. Οι περισσότεροι χωρίς πηλήκια, με βλέμμα θολό και σκοτεινό. Διέρχονται την πειραϊκή προβλήτα με σκυμμένα τα κεφάλια, φανερά ταπεινωμένοι. Συνήθως έχουν τα χέρια τους μέσα στην τσέπη ή σταυρωμένα μπροστά στο στήθος δίνοντας την εντύπωση μιας τάχα αδιαφορίας ή αμηχανίας. Και πώς να μην είναι άραγε; Πριν λίγες μόλις μέρες, απειλούσαν ότι εντός δεκαπενθημέρου θα βρίσκονταν στην ελληνική πρωτεύουσα, φτάνοντας μάλιστα δια περιπάτου. Και πραγματικά τήρησαν την υπόσχεσή τους, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να περπατήσουν καθώς έφτασαν ακτοπλοϊκώς, όχι βέβαια ως νικητές αλλά ως αιχμάλωτοι.
 |
| Ιταλός αιχμάλωτος της Μεραρχίας "Βενέτσια"- Νοέμβριος 1940 |
 |
| Συνήθως έχουν τα χέρια τους μέσα στην τσέπη ή σταυρωμένα μπροστά στο στήθος δίνοντας την εντύπωση μιας τάχα αδιαφορίας ή αμηχανίας. |
Στην προβλήτα τους παραλαμβάνουν χωροφύλακες που αμέσως σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω τους. Και αρκετοί Πειραιώτες αντί να τους γιουχάρουν όπως αρχικά έλεγαν, βγάζουν τσιγάρα και τους τα μοιράζουν. Άλλοι τους προσφέρουν κουλούρια. Η ελληνική ψυχή ουδεμία μνησικακία κράτησε παρά τον άνανδρο τορπιλισμό της "Έλλης", παρά την ύπουλη επίθεση στα σύνορα, παρά τον βομβαρδισμό που οι ίδιοι είχαν κάνει λίγα μέτρα πιο πάνω, στις 5 Νοεμβρίου όταν ιταλικά αεροπλάνα είχαν βομβαρδίσει τη Λαϊκή αγορά της Πηγάδας, σκοτώνοντας τους πρώτους αμάχους αυτού του πολέμου.
Έκτοτε η άφιξή τους στην Ακτή Ξαβερίου, η οποία ήταν σχεδόν καθημερινή υπόθεση, έπαψε να προσελκύει το όποιο ενδιαφέρον υπήρχε, ειδικά στους αεικίνητους πιτσιρικάδες που άφηναν ο,τιδήποτε έκαναν σε αλάνες και αυλές, προκειμένου να μη χάσουν αυτό το μοναδικό θέαμα. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν στην αρχή. Τα καραβάνια των Ιταλών αιχμαλώτων συνεχίζονταν αμείωτα σε αριθμό αιχμαλώτων και συχνότητα αποστολών, μέχρι και τη Γερμανική εισβολή. Η αρχική περιέργεια, μεταβλήθηκε σε οίκτο ενώ η μόνη αντίδραση των περισσοτέρων Πειραιωτών ήταν ένα απλό κούνημα κεφαλής ή άντε ένα ειρωνικό μειδίαμα να διαγράφεται στα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου