Ηλίας Φιλιππάκος – Ένας παλιός Πειραιώτης θυμάται

Ο Ηλίας Φιλιππάκος στο σπίτι του

του Στέφανου Μίλεση

"Δεν νομίζω ότι αν είχα γεννηθεί στο Σικάγο ή στην Καλαμάτα θα ήμουν τόσο πλήρης, όσο που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Φρεαττύδα. Και μεγαλώνω… Δεν σταμάτησα… Ακόμα μεγαλώνω"

(Ηλίας Φιλιππάκος)

Είναι πραγματικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να περιορίσεις τις αμέτρητες ιστορίες του Ηλία Φιλιππάκου στο περιορισμένο μέγεθος μιας ανάρτησης. Πραγματικός χείμαρρος περιγραφών και αναμνήσεων κατακλύζει τον ακροατή με εικόνες ενός Πειραιά που έχει ελάχιστα σχέση με τον σημερινό. Είναι γεγονός ότι ο Ηλίας Φιλιππάκος έχει ταυτίσει το όνομά του με την Φρεαττύδα. Γνωρίζει τους πάντες και τον γνωρίζουν σχεδόν όλοι.

Γιος του Πειραιώτη πολιτευτή ιατρού Γιάννη Φιλιππάκου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1949. Τις βασικές του σπουδές τις ξεκίνησε στον Παπαϊωάννου και τις τελείωσε στο Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς. Άνθρωπος της περιπέτειας και της έντονης δράσης, του ήταν δύσκολο να ακολουθήσει την «πεπατημένη», τη ζωή δηλαδή της ηρεμίας και της καθημερινότητας. Καταπιάστηκε με πολλά, ταξίδεψε, γεύτηκε, επιχείρησε, τόλμησε, επένδυσε, αγόρασε, πούλησε, πέτυχε ή απέτυχε, έπεσε πολλές φορές και σηκώθηκε άλλες τόσες. Διότι στη ζωή δεν έχει σημασία το πόσες φορές έπεσες αλλά πόσες είχε την δύναμη να σηκωθείς.

Επισκέφθηκα τον Ηλία Φιλιππάκο στον προσωπικό του χώρο στην οδό Παπανικολή. Ένα γραφείο νεοκλασικού σπιτιού σε υποδέχεται και η πρώτη εντύπωση που λαμβάνεις είναι ότι ο χώρος εκπέμπει την προσωπικότητά του. Ο Ηλίας Φιλιππάκος έχοντας κληρονομήσει το βαρύ όνομα του πατέρα του Γιάννη, στο χώρο των πολιτιστικών δρώμενων, ακολούθησε τα χνάρια του στην ενασχόλησή του με τα πειραϊκά.

Ο πατέρας του Ηλία, ο ιατρός Ιωάννης Φιλιππάκος

Ανάμεσα στις πολλές ιδιότητές του διακρίναμε ότι διετέλεσε Πρόεδρος του Φυσιολατρικού Ομίλου «Τερψιχόρη», μέλος του Πειραϊκού Συνδέσμου, εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. του «Εθνικού» όπου υπήρξε και έφορος μπάσκετ και αναπληρωτής Γενικός αρχηγός επί προεδρίας Μιχάλη Πατλάκα. Επίσης διετέλεσε γενικός αρχηγός του «Ατρόμητου Πειραιώς» (1978) επί Προεδρίας Σπύρου Παπαθεοχάρη, τακτικό μέλος του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Πειραιώς, όπως και του Α.Ο. «Πορφύρας».

Ο λόγος όμως της συνάντησής μας δεν ήταν η καταγραφή των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων, αλλά οι σπουδαίες αναμνήσεις του. Για αυτό ο λόγος πέρασε στον ίδιο.

Το ήθος βασικό στοιχείο των Πειραιωτών

«Θέλω να ξεκινήσω με την αναφορά μου στο Πειραϊκό ήθος. Ήταν πολύ σπουδαίο στοιχείο της πειραϊκής ζωής. Θα αναφέρω ένα μόνο περιστατικό. Στις εκλογές του Μαρτίου του 1975 έτυχαν σε προεκλογική εκστρατεία στην Πλατεία Πηγάδας, ο υποψήφιος Δήμαρχος Τάσος Βουλόδημος που υποστηριζόταν από κόμματα και ο ανεξάρτητος Γιάννης Φιλιππάκος. Όταν συναντήθηκαν επειδή γνωρίζονταν από τον Εθνικό, βαμμένοι Εθνικοί και οι δύο, αγκαλιαστήκαν, φιληθήκαν και αμέσως ο Γιάννης Φιλιππάκος, ο πατέρας μου, γύρισε και είπε στον Βουλόδημο. 

- «Τάσο θα κατέβουμε στις εκλογές με αγκαλιές και φιλιά ή με σπαθιά και κουμπούρια;» 

- «Με αγκαλιές και φιλιά Γιαννάκη μου» απάντησε ο Βουλόδημος και αμέσως αγκαλιάστηκαν.

Δυστυχώς την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ακόμα τηλεοπτικά κανάλια διότι έγινε το εξής συγκλονιστικό. Η ακολουθία του Φιλιππάκου πήρε και μοίραζε διαφημιστικά και ψηφοδέλτια των υποψηφίων του Βουλόδημου και η ομάδα του Βουλόδημου, του Φιλιππάκου. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το συναντήσεις σήμερα που ο καθένας κοιτάει να σε ρίξει από τη σκάλα ή να σου βάλει τρικλοποδιά.

Ο Πειραϊκός Συνδυασμός του Γιάννη Φιλιππάκου. Μερικά ονόματα πιο κάτω διακρίνεται και το όνομα: ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ του ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ. Πρόκειται για τον γνωστό Πειραιώτη τραγουδιστή Τόλη Βοσκόπουλο

Το πατρικό μου σπίτι

Το πρώτο σπίτι που βρέθηκα, ακόμα υπάρχει, ήταν Φραγκιαδών και Αφεντούλη γωνία σε ένα υπερυψωμένο ισόγειο. Βεβαίως δεν γεννήθηκα εκεί αλλά στην κλινική του Τσιγκούνη, αλλά αμέσως μετά τη γέννηση με πήγαν εκεί. Ο Πειραιάς είχε τότε πολλές μαιευτικές κλινικές και τα παιδιά γεννιόντουσαν στον Πειραιά. Σε κοντινή απόσταση ήταν η Κλινική Τσιγκούνη, στη γωνία Αριστοτέλους και Μπουμπουλίνας. 

Στο Πασαλιμάνι εκεί που σήμερα είναι το «American Toast» ήταν η κλινική Μαντούβαλου και Μπάιζου «Η Παναγία η Οδηγήτρια» που αργότερα ο Μπάιζος τη μετέφερε στην Αγία Σοφία. Πριν απ’  αυτή, πάνω από τη λέσχη του Ολυμπιακού, στην παλιά βρεφική στέγη, υπήρχε η κλινική Μάρκου Πετρούτσου και Τούντα. 

(να σημειώσω ότι ο Ηλίας Φιλιππάκος πρωτοστάτησε στην κίνηση δημιουργίας μαιευτηρίου στον Πειραιά, καθώς ο Πειραιάς σήμερα στερείται μαιευτηρίου με αποτέλεσμα τα παιδιά των Πειραιωτών να γεννιούνται τα περισσότερα στις  μαιευτικές κλινικές εκτός πόλης).

 Η οικογένειά μου μετακόμισε Ομηρίδου και Φρεαττύδος συγκεκριμένα στην οδό Ομηρίδου 15 τότε ή 3 με τη σημερινή αρίθμηση. Εκεί μεγάλωσα από 1,5 έτους μέχρι τώρα. Και συνεχίζω να μεγαλώνω…

Αντικείμενα με πολλές αναμνήσεις από το σπίτι του Ηλία Φιλιππάκου

Τα σχολεία που πήγα

Αρχικά πήγα στην πλατεία Πριγκιπίσσης Αλεξάνδρας στο νηπιαγωγείο του Παπαϊωάννου, κατόπιν συνέχισα στου Παπαϊωάννου στην Τερψιθέα μέχρι και την τότε εβδόμη (Δευτέρα λυκείου νομίζω σήμερα). Υπήρξε μια οξύτητα ανάμεσα σε μένα και στον πατέρα μου σχετικά με το αν πληρώνουμε στο ιδιωτικό τους βαθμούς που παίρνουμε. Και θύμωσα πολύ και έτσι ήθελα να μπω σε δημόσιο. Όμως μιλημένος από τον πατέρα μου δεν μου έδινε τα χαρτιά μου ο Παπαϊωάννου. 

Με τη μεσολάβηση του καλού μου φίλου του Ιάκωβου Μαρκοζάνη, που κάναμε παρέα από 15 ετών έως του θανάτου του, κατάφερα τελικώς και τα πήρα. Βρέθηκα λοιπόν στο Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων στου Βρυώνη. Ακριβώς τη χρονιά που το τελείωσα το κατεδάφισαν. Ήταν Ιούνιος 1966.

Ιούνιος 1966 το Δεύτερο Αρρένων Πειραιώς στη συνοικία του Βρυώνη υπό κατεδάφιση

Η επαφή μου με τον Εθνικό Πειραιώς

Όλα εκείνα τα χρόνια παράλληλα με το σχολείο κολυμπούσα στον Εθνικό Πειραιώς και προσπαθούσα να παίξω και πόλο. Όμως την εποχή που λέμε, η δεκατετράδα της Εθνικής ομάδος πόλο ήταν οι δεκατρείς το Εθνικού και ο Παλιός του Ολυμπιακού! Επομένως δεν είχα καμία τύχη να παίξω πόλο. 

Εθνικός προέκυψα βεβαίως από τον πατέρα μου που ήταν από τους ιδρυτές του Εθνικού και από το 1927 που μπήκε στην διοίκηση ως Έφορος ποδοσφαίρου και το 1931 που έγινε Γενικός Αρχηγός, παρέμεινε διαρκώς στη διοίκηση του συλλόγου αλλάζοντας μόνο ιδιότητες. Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος μέχρι το 1972 που παραιτήθηκε και τον έκαναν επίτιμο Πρόεδρο. Εθνικός λοιπόν κι εγώ από πατέρα, κολύμπησα για τον Εθνικό που ήμουν πιτσιρικάς ακόμα. Με τον πατέρα μου παρακολουθούσαμε τον Εθνικό στους αγώνες ποδοσφαίρου και πόλο.

Το πέταλο του Εθικού Πειραιώς στο Ποδηλατοδρόμιο (εξέδρα από προίκα)

Να πω ότι η σχέση του πατέρα μου με τον Εθνικό και το Στάδιο Καραϊσκάκη είχε διαμορφωθεί ως εξής. Όταν ακόμα λειτουργούσε το ποδηλατοδρόμιο αποφασίστηκε να μετατραπεί σε γήπεδο ποδοσφαίρου με την προϋπόθεση ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός να πλήρωναν για τα δύο πέταλα. Μέχρι τότε υπήρχε μόνο μια εξέδρα. Απέναντι από αυτή την μοναδική εξέδρα ήταν ένας τοίχος με μεγάλες θύρες σιδερένιες από τις οποίες έμπαινε το ασθενοφόρο και οι ανάπηροι πολέμου που ήταν πολλοί τότε. Τοίχος λοιπόν από τη μια, εξέδρα από την απέναντι αλλά από την πλευρά των πετάλων δεν υπήρχε τίποτα. Το κράτος ζήτησε ύστερα από μελέτη, 500 λίρες για την κατασκευή εξέδρας σε κάθε πέταλο. Τη μια εξέδρα την κατασκεύασε ο Ολυμπιακός και την άλλη εξέδρα θα την έφτιαχνε ο Εθνικός. Όμως ο Εθνικός δεν είχε χρήματα κι έτσι η εξέδρα κατασκευάστηκε με χρήματα που προέρχονταν από την προίκα της μητέρας μου, όπως άλλωστε το έγραψαν αυτό και εφημερίδες της εποχής και βιβλία που κατέγραψαν την ιστορία του Εθνικού. Το πατρικό όνομα της μητέρας μου ήταν Νικολιτσέα από την Καρδαμύλη Μεσσηνίας.

Κατασκευή εξέδρας στο Καραϊσκάκη

Αναμνήσεις από την Φρεαττύδα

Από την Φρεαττύδα θυμάμαι έντονα τον όρμο γραφικό πριν μπαζωθεί με τις γραμμές του Τραμ που έφταναν μέχρι την έπαυλη Σκουλούδη. Τελευταία στάση όμως πριν το τέρμα της γραμμής ήταν η στάση Βρεττού όπου πήρε το όνομά της από το καφωδείο του Βρεττού. Μιλώντας για την Φρεαττύδα της εποχής εκείνης θα αναγκαστώ να επαναφέρω στη συζήτηση το ήθος που λέγαμε. Καταρχήν αισθάνομαι πλήρης από την Φρεαττύδα. 

Δεν νομίζω ότι αν είχα γεννηθεί στο Σικάγο ή στην Καλαμάτα θα ήμουν τόσο πλήρης, όσο που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Φρεαττύδα. Και μεγαλώνω… Δεν σταμάτησα… Ακόμα μεγαλώνω.

Παλιά δεν ήταν πεζόδρομος ο μικρός δρόμος που βρίσκεται στο πλάι της Πλατείας Λάμπρου Πορφύρα που την έχουν στο μεταξύ μετονομάσει σε Πλατεία Ντεντιδάκη και που η πινακίδα που γράφει αυτή την τελευταία μετονομασία δεν γράφει «Ντεντιδάκη» αλλά «Τεντιδάκη» διότι η ταμπέλα δεν τους έφτανε! Τους έλειπαν κάποια εκατοστά κι έτσι έκοψαν το επίθετο για να χωρέσει! Το «Ν» το έφαγαν για δέκα πόντους που τους έλειπαν! Εκεί ακριβώς στη γωνία Φρεαττύδος και Μητρώου ήταν ένα οικόπεδο με τσουκνίδες μέσα, που όταν μας έπεφτε η μπάλα βλασφημούσαμε γιατί οι γάμπες μας γίνονταν από τις τσουκνίδες χάλια.

Τα πρώτα μας παγωτά

Εκεί Φρεαττύδος και Μητρώου υπήρχε μια παράγκα πράσινη όπου η κυρά Χρυσούλα πούλαγε εφημερίδες, περιοδικά, τσίχλες και μετά όταν έγινε πολυκατοικία –αυτή ήταν η δεύτερη του Πειραιά, η πρώτη ήταν του Παυλίδη στην Πλατεία Κανάρη – η Κυρία Χρυσούλα πήρε στο ισόγειο την ΕΒΓΑ την γωνιακή. Εκεί φάγαμε και τα πρώτα μας παγωτά τα οποία ήταν πάντα κρέμα αλλά δίπλα υπήρχε και καυτή σοκολάτα που τα βούταγαν και η κρέμα γινόταν σοκολάτα με μισή δραχμή παραπάνω.

Γνωστά στέκια της Φρεαττύδας

Του Φανού, ήταν επίσης ένα πολυσύχναστο καφενείο και, βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι η πολυκατοικία ανάμεσα στο Μπαρ «Αμερικάνικο» και την πολυκατοικία του Αργουδέλη. Η Φρεαττύδα είχε πολλές ταβέρνες όπως και όλη η γύρω περιοχή. Του Γουζούαση στο σημερινό 41 της Λεωφόρου Φρεαττύδος και απέναντι ακριβώς στο άγαλμα του Πορφύρα ήταν η ταβέρνα του Κώστα Νάκη η επονομαζόμενη «Μούκας» όπου ήταν το άντρο των Εθνικών. 

Εκεί από πάνω έμενε και η οικογένεια που είχε τρεις κόρες. Στην Κωλέτη στην ανηφόρα ήταν η ταβέρνα τα «Μπακαλιαράκια» του Γιώργου Καλέκη με την αυλή και τα βαρέλια και τη γιαγιά του τηγάνιζε. Η κυρία Ασπασία του Νάκη και η γιαγιά στην ταβέρνα του Καλέκη  ήταν τα πρώτα τηγάνια του Πειραιά. 

Η ταβέρνα του Καρβούνη δεν ήταν ακόμα στην Φρεαττύδα. Ήταν πάνω από τη λέσχη του Ολυμπιακού. Αργότερα μεταφέρθηκε ο Σπύρος Καρβούνης στην Φρεαττύδα στην οδό Πάργας και Ακτής Θεμιστοκλέους. Υπήρχε επίσης λίγο πιο πάνω στη λεωφόρο Φρεαττύδος και Κουντουριώτου η ταβέρνα του Καρακώστα, του «Βλάχου» όπως λέγαμε και ακριβώς απέναντι ήταν η ταβέρνα του Πόντικα που ήταν μπακαλοταβέρνα. Τα παιδιά του χρόνια τώρα βρίσκονται στο Χιούστον στο Τέξας. 

Επίσης μια άλλη ταβέρνα ορόσημο ήταν Αποστόλη και Ζαννή που λεγόταν ο «Νείλος» πωλούσε και κάρβουνα και ασφαλώς κρασί. Είχε βαρέλια και μπαγλαμάδες, κιθάρες, μπουζούκια και σε αυτήν γινόταν πραγματικός χαμός.

Αναμνήσεις διασκέδασης με την παρέα του Ηλία Φιλιππάκου

Τα καλοκαιρινά μπάνια 

                                                     

Για μπάνιο τα καλοκαίρια κατεβαίναμε στις μπανιέρες του Κράκαρη κάτω από το σημερινό κατάστημα «Ζέας πίτσα». Από εκεί ερχόντουσαν όλες οι μελωδίες διότι εκεί κοντά, δίπλα στου Κράκαρη, υπήρχε ένα μαγαζί το «ΑΥΡΑ» που είχε και πίστα κάτω στα βράχια και τραγούδαγε το «Τριο Κιτάρα» και άλλοι εκείνης της εποχής. Ζωντανό πρόγραμμα κάθε βράδυ. 

Οι καμπίνες το Κράκαρη στην Φρεαττύδα

Όμως σε όλη την Φρεαττύδα ακούγονταν τις καλοκαιρινές νύχτες μουσικές. Βγαίναμε θυμάμαι στην ταράτσα του πατρικού μου και ακούγαμε μουσικές αλλά είχαμε και άλλα θεάματα. Από τα πλοία του Έκτου Στόλου που ναυλοχούσαν στα ανοιχτά τη νύχτα βλέπαμε τους τεράστιους προβολείς τους να χτενίζουν το σκοτεινό ουρανό, διότι έκαναν ασκήσεις. Σε μια ήσυχη γειτονιά με μονοκατοικίες το θέαμα ήταν απίστευτα φαντασμαγορικό με τους προβολείς να ψάχνουν στον ουράνιο θόλο και τραγούδια και μουσικές να έρχονται από ταβέρνες της παραλίας που ήταν πολλές τότε από τη Φρεαττύδα μέχρι και κάτω στο Νέο Φάληρο. 

Ακούγαμε δεν θα το πιστέψεις τον υψίφωνο Καμπάνη να τραγουδάει από την ταβέρνα του Βλάχου (Καρακώστα). Αυτός με την παρέα του καθόταν και τραγούδαγε στου Βλάχου και εμείς από την ταράτσα του σπιτιού στην Ομηρίδου τον ακούγαμε λες και ήταν δίπλα μας! Δεν υπήρχε αυτός ο θόρυβος, αυτή η ηχορύπανση του Πειραιά που υπάρχει σήμερα που σου βιάζει τα αυτιά. Διασκεδάζαμε χωρίς εισιτήριο.  

Μετά του Κράκαρη, μόλις μεγάλωσα λίγο, απέκτησα το δικαίωμα να πηγαίνω με τους φίλους μου για μπάνιο στα βράχια της Τερψιχόρης. Από τα βράχια δεν έμπαινες περπατητός, έπρεπε να δώσεις βουτιά. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι οι γονείς μας έπρεπε να γίνουμε 12 ετών τουλάχιστον για να μας αφήσουν να πάμε στα βράχια. Μέχρι τότε αναγκαστικά στου Κράκαρη. 

Στα βράχια εκεί στην Τερψιχόρη η ακτή δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Όλα εκεί που σήμερα είναι ο Διογένης ήταν θάλασσα. Εμείς κατεβαίναμε στη θάλασσα φεύγοντας από τα σπίτια μας με τα μαγιό. Εικόνες απίστευτες σήμερα. Φορώντας τα μαγιό και με τις πετσέτες στους ώμους κατεβαίναμε τους δρόμους προς του Κράκαρη ή την Τερψιχόρη. Η παρέα μου ήταν ο ξάδελφός μου Θοδωρής Φιλιππάκος, τα κορίτσια της οικογενείας Πατσουράκου Αμαλία και Φίφη, ο Δημήτρης Γαρμπής, ο Δημήτρης Μουρκάκος που ήταν πρωταθλητής καταδύσεων και βούταγε από ψηλά στα βράχια. Ο κομμωτής ο Έκτορας Διαμαντόπουλος παλιός κι αυτός κορυφαίος βουτηχτής.

Στο Καραϊσκάκη με το ταψί από τον φούρνο του Έξαρχου

Θυμάμαι το εξής απίστευτο. Παίρναμε από τον φούρνο του Έξαρχου εδώ στον Άγιο Βασίλη το ταψί που είχε μέσα αρνί με πατάτες, τη νταμιτζάνα με το κρασί, τα ποτήρια από το σπίτι για τα οποία συνέχεια η μάνα μου φώναζε γιατί δεν τα επιστρέφαμε, και με όλα αυτά πηγαίναμε και νοικιάζαμε αυτοκίνητο το λεγόμενο «πειρατικό» γιατί τα κανονικά ταξί ήταν ελάχιστα και με τον ταξιτζή, τον Παύλο Γουζούαση ή τον Γιώργο τον Μπουκάλα εγώ και η παρέα μου πηγαίναμε στο γήπεδο! 

Πριν από τον κανονικό αγώνα, στον αγώνα των νέων και ύστερα καθόμασταν και στον κανονικό. Επειδή λοιπόν οι δύο μεσημεριανοί αγώνες διαρκούσαν πολλές ώρες παίρναμε και τα φαγητά τα κυριακάτικα μαζί μας. Αφού βλέπαμε και τους δύο αγώνες ο ταξιτζής έφευγε και εγώ με την παρέα μου το κόβαμε με τα πόδια και πηγαίναμε στους κινηματογράφους της Καλλιθέας. 

Όταν τελείωνε η ταινία επιστρέφαμε ξανά με τα πόδια. Τότε κάναμε απίστευτες αποστάσεις με τα πόδια. Θυμάμαι πήγαινα στον Άγιο Νείλο για καντάδα σε κορίτσια με τα πόδια σαν να ήταν ο Άγιος Νείλος δίπλα μου. Σήμερα πρέπει να κάνω συμβούλιο με τον εαυτό μου για να πάω στον Άγιο Νείλο.

Ο Ηλίας Φιλιππάκος για ανεξάρτητος Δήμαρχος με τον Πειραϊκό Συνδυασμό

Πρώτος έρωτας

Πρώτος έρωτας ήταν στο σχολείο στου Παπαϊωάννου στο Δημοτικό. Ήταν η Μαρκησία και εγώ Ρομπέν των Δασών ντυμένος, Αποκριές με τον Κράκαρη τον χοροδιδάσκαλο που μας έδινε το σύνθημα να αλλάξουμε ντάμες και εγώ δεν άφηνα την Μαρκησία με τίποτα και με κόλπο έκανα ότι άλλαζα ντάμα και ξαναέπιανα την ίδια. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε χαθεί με την Μαρκησία. Ο πρώτος σοβαρός έρωτας συνέβη στην προτελευταία τάξη του Γυμνασίου. Εκείνη ήταν μια τάξη μικρότερη. Αρχικά μαζί στου Παπαϊωάννου αλλά επειδή όπως σου είπα έφυγα, αλλά συνεχίσαμε τη σχέση έστω και σε διαφορετικά σχολεία.

Ο Ηλίας Φιλιππάκος νεαρός με τους φίλους του

Ο Καλύτερος φίλος

Δεν μπορώ να πω μόνο έναν. Ανήκα σε δύο διαφορετικές παρέες και έτσι είχα και από τις δύο πλευρές. Οι δύο αυτές παρέες ήταν η μια προερχόμενη από την περιοχή Άγιος Βασίλειος – Φρεαττύδα και η άλλη παρέα ήταν στην περιοχή Περιλέους και Χαριλάου Τρικούπη, εκεί που τότε έμενε ο Γιάννης Κακουλίδης. Με τον Νίκο Δεσποτόπουλο από την δεύτερη παρέα συνεχίζουμε και μέχρι σήμερα συνέχεια. Ο Δεσποτόπουλος είναι αυτός που ήταν πρώην διοικητής του Μεταξά και πρώην Γενικός διευθυντής της Γενικής Τραπέζης.

Επαγγελματικός βίος

Έκανα γάμο σχετικά νωρίς το 1975. Ενεπλάκη σε μια δουλειά που μέχρι τότε δεν τη γνώριζα. Επειδή ο πεθερός μου ο Σωτήρης είχε οχηματαγωγά πλοία (Ferry boats) και καραβάκια μπήκα για τα καλά στα ναυτιλιακά. Έτυχε ο πεθερός μου να πεθάνει ένα μήνα μετά το γάμο μου, μόλις επέστρεψα από το γαμήλιο ταξίδι. Ένας εξαίρετος άνθρωπος. Αναγκαστικά ασχολήθηκα εξ ολοκλήρου με τα ναυτιλιακά. Το «ΑΙΑΣ» πήγαινε Αίγινα, Μέθανα, Πόρο τα άλλα το «Στέφανος Φ.» και το «Ειρήνη» έκαναν δρομολόγια Πέραμα – Παλούκια. 

Παρεμπίπτοντος να πω ότι τότε στην Φρεαττύδα είχαμε πολύ δυνατούς εφοπλιστές. Τότε οι οικογένειες εφοπλιστών έμεναν Πειραιά, στις γειτονιές που μέναμε κι εμείς. Από την επαφή μου με την ναυτιλιακή μπήκα για τα καλά στις μπίζνες. Είχα πάρει πλέον τον αέρα των επιχειρήσεων. Έτσι το 1979 αποφάσισα και έφυγα από την Ελλάδα και πήγα στην Αμερική στο Σικάγο. Εκεί δούλεψα σκληρά. Πήγα Σικάγο αφού πρώτα τελείωσα το πολεμικό ναυτικό και επέστρεψα το 1991.   

Ο πατέρας μου Γιάννης Φιλιππάκος

Ο πατέρας μου γενικά αγαπούσε τον αθλητισμό και ασχολήθηκε με διάφορους διοικητικούς τομείς του για να μπορεί να έχει επαφή με τα αθλήματα και τους αθλητές. Διετέλεσε Πρόεδρος της Πανελλήνιας ενώσεως πυγμαχίας, αντιπρόεδρος της ΕΠΟ και πρόεδρος του Εθνικού φυσικά. Ήταν αρχίατρος της ΗΕΑΠ (Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών Πειραιώς) που μετά έγινε ΔΕΗ. Για την ΕΠΟ και την ΗΕΑΠ που ο πατέρας μου ήταν επικεφαλής υπήρχε και το σχετικό περιστατικό. 

Ζήτησαν από τον πατέρα μου να μεσολαβήσει για να γίνει παιχνίδι προετοιμασίας μεταξύ της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου και της ομάδας της ΗΕΑΠ. Και έγινε όχι μόνο ένα αλλά δύο παιχνίδια και στα δύο ηττήθηκε η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου από την ομάδα της ΗΕΑΠ (της ΔΕΗ ας πούμε) διότι ο πατέρας μου ως αρχίατρος της ΗΕΑΠ είχε μεσολαβήσει και όλοι οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής είχαν προσληφθεί στην ΔΕΗ! Όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές του Εθνικού αλλά και του Ολυμπιακού όπως οι Κουτρίδης, Μπέμπης, Δαρίβας, Ξανθόπουλος. 

Ασχολήθηκα με τον Εθνικό μετά το θάνατο του πατέρα μου. Ο οικογενειακός μας φίλος και ιατρός Μιχάλης Πατλάκας μου ζήτησε να είμαι υποψήφιος στο Δ.Σ. του Εθνικού για να πάρουμε τις ψήφους των γερόντων. Εγώ τότε ήμουν μόλις 26 ετών!

- «Μα τρελάθηκες τι λες;» του απάντησα. 

- «Μα δεν θα ψηφίσουν εσένα! Στο πρόσωπό σου θα ψηφίσουν τον πατέρα σου!» μου είπε. 

Πραγματικά εξελέγη και πήρα την εφορεία Μπάσκετ και συγχρόνως αναπληρωτής γενικός αρχηγός. Ο Στέλιος Γαρύφαλλος αδελφός του πολίστα Ανδρέα, ήταν ο γενικός αρχηγός αλλά επειδή τότε είχε αρρωστήσει άσχημα τον αναπλήρωνα εγώ. Έτσι αν και τυπικά δεν ήμουν γενικός αρχηγός αλλά αναπληρωτής ουσιαστικά ασκούσα τα καθήκοντα εγώ. Μετά εξελέγη δύο φορές, τη μια αντιπρόεδρος του Εθνικού (εποχή επαγγελματικού ποδοσφαίρου) και την άλλη που συμμετείχα 2010 – 2011 ο Εθνικός βγήκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κολύμβηση και πήρε και το πανευρωπαϊκό κύπελλο γυναικών στο πόλο».  

Ο Ηλίας Φιλιππάκος στο βήμα του Πειραϊκού Συνδέσμου

Φυσικά οι αναμνήσεις του Ηλία Φιλιππάκου για την Φρεαττύδα και τον παλιό Πειραιά δεν ολοκληρώθηκαν, για αυτό δώσαμε υπόσχεση για μια δεύτερη συνάντηση. Ο Φιλιππάκος ανεξάντλητος θα μπορούσε να περιγράφει για ώρες τον Πειραιά του παρελθόντος, πράγμα που νομίζω θα γίνει πολύ σύντομα.