Μικρές πειραϊκές ιστορίες αποτυπωμένες σε φωτογραφίες (Στ' μέρος)

 

26 Αυγούστου 1967. Ο διάσημος Πειραιώτης βαθύφωνος Ν. Ζαχαρίου στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού Ρώμης κατά την ηχογράφηση της "Μήδεια". Μαζί του η Μαρία Κάλλας και ο μουσικός Σεραφίν.


1952- Στον Λόφο του Προφήτη Ηλία. Ο υπουργός εθνικής άμυνας Αλεξ. Σακελλαρίου αναγγέλλει στον Δήμαρχο Πειραιά Γ. Ανδριανόπουλο ότι εισηγήθηκε και έλαβε τη σύμφωνη γνώμη από την κυβέρνηση όπως ανεγερθεί στην κορυφή του λόφου της Καστέλλας το Αβερώφειο Ναυτικό Μουσείο που θα δεσπόζει σε όλη την πόλη ενώ στον εξώστη του θα έχει τοποθετηθεί το μνημείο Αφανούς ναύτου που θα είναι ορατό από όλα τα πλοία που προσεγγίζουν το λιμάνι.


Χορεύοντας στην Σταλίδα το 1961. Ράνια Αγγελάκη και Μαρί Παπαλεξοπούλου χορεύτριες του μπαλέτου της Πειραιώτισσας χορογράφου Μαίρης Βέλλας Βρυάκου.


1971 ο ηθοποιός Νίκος Κούρκουλος στο αγαπημένο του ψητοπωλείο σουβλατζίδικο "Ρίο- Αντίρριο" στην οδό Δευτέρας Μεραρχίας 14.
Το ψητοπωλείο καθώς παρέμενε ανοιχτό όλο το 24ωρο με μεταμεσονύχτια σπεσιαλιτέ το βραστό μοσχαράκι, συγκέντρωνε πολλούς πρωταγωνιστές του θεάτρου που έσπευδαν μετά τις παραστάσεις προς αναζήτηση φαγητού.
Το "Ρίο - Αντίρριο" ήταν ιδιοκτησίας Ρούσσου Παπαδάκη, ο οποίος εικονίζεται στη φωτογραφία αριστερά, ενώ δεξιά είναι ο ψήστης του μαγαζιού, ο θρυλικός μαστρο- Σπύρος.


Η κολυμβητική δεξαμενή του πρώην όρμου της Φρεαττύδας ολοκληρώθηκε το 1972. Η θρυλική πισίνα που τα πρώτα χρόνια λειτούργησε και ως μουσικό αναψυκτήριο φιλοξενώντας μεταξύ άλλων και το παιδί θαύμα του τραγουδιού Μάνο.


Η λεωφόρος Φαλήρου που αργότερα μετονομάστηκε σε Βασιλέως Παύλου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου, όσες ονομασίες κι αν αλλάξει πάντα Φαλήρου θα παραμείνει διότι εκείνοι που χαράζουν νέους δρόμους έχουν το δικαίωμα και να τους ονοματοθετούν. Ένας καστελλιώτικος δρόμος με απίστευτη θέα αλλά και ιστορία.


1971. Ο Παπαμιχαήλ με την Βουγιουκλάκη στο Σαλόν Ρουζ στο Πασαλιμάνι, όπου έπαιζε πιάνο ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Σπάρτακος.

21 Μαΐου 1900 - Η εμφάνιση της γυμναστικής ως επίσημο μάθημα στα σχολεία του Πειραιά και ειδικά στα Παρθεναγωγεία της πόλης, είχε ως αποτέλεσμα την έκδοση εγκυκλίου σύμφωνα με την οποία διατάσσεται η κατάργηση του κορσέ σε όλα τα παρθεναγωγεία της χώρας.


21 Μαΐου 1873 - Το πρώτο θέατρο του Πειραιά της σύγχρονης εποχής ξεκινά τη λειτουργία του. Βρισκόταν στην Τερψιθέα, στη θέση μάνδρα του Σκυλίτση, εκεί που μεταγενέστερα θα βρεθεί το βαφείο του Γεωργίου Αναγνωστοπούλου καταλαμβάνοντας και ένα μεγάλο μέρος του οικοπέδου πάνω στο οποίο κτίσθηκε η Ευαγγελική Εκκλησία Πειραιώς. Τη ξυλεία για την κατασκευή του θεάτρου ο ξυλέμπορος Θ. Σπηλιωτόπουλος (πατέρας του Δικηγόρου και ιστορικού του Πειραιά Δημητρίου Σπηλιωτόπουλου), που διατηρούσε ξυλεμπορικό κατάστημα επί της οδού Αφροδίτης (σημερινή Γεωργίου Σκουζέ). Πρώτοι ηθοποιοί υπήρξε ο Ηλίας Σίσυφος (ιατρός στο επάγγελμα, Αστίατρος της Διοικητικής Αστυνομίας Πειραιώς) και το ζεύγος Δρακάκη.


16 Μαΐου 1889 - Συνέβη κι αυτό!

Ο τότε επίτροπος της Εθνικής Τράπεζας Λεωνίδας Πετμεζάς επισκέφθηκε τον Πειραιά προκειμένου να έρθει σε επαφή με τον Δήμαρχο ύστερα από τη γνωστοποίηση του Δήμου ότι επιθυμεί να τοποθετήσει έναν ανδριάντα του Καραϊσκάκη στην πόλη. Ο Πετμεζάς πρότεινε στον Δήμαρχο ο ανδριάντας του Καραϊσκάκη να τοποθετηθεί στην Πλατεία Τερψιθέας. 

Κι αυτό διότι ο Πετμεζάς είχε πληροφορίες από άνδρες των Καλαβρύτων που πολέμησαν στη μάχη του Φαλήρου, ότι μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη οι συναγωνιστές του είχαν σκοπό να τον ενταφιάσουν στο σημείο που αργότερα διαμορφώθηκε η Πλατεία Τερψιθέας. Αλλά μόλις έφτασαν εκεί φοβήθηκαν ότι λόγω εγγύτητας του τάφου με τον εχθρό, θα καταστρεφόταν ενώ υπήρχε και περίπτωση να εξαφανίσουν ύστερα από τον βανδαλισμό του τάφου του και το σώμα του.

Έτσι μετήγαγαν τελικώς το σώμα του στρατηγού στη Σαλαμίνα. Η άποψη του Πετμεζά προκάλεσε έκπληξη με αποτέλεσμα να κληθεί από τον Δήμαρχο ο ιατροφιλόσοφος και μελετητής Θεόδωρος Αφεντούλης ο οποίος είχε προτείνει ο ανδριάντας του Καραϊσκάκη να τοποθετηθεί στην κορυφή του λόφου της Καστέλλας για να είναι ορατός τόσο από την Αθήνα, όσο και από τα πλοία που εισπλέουν στο λιμάνι. 

Τελικώς αποφασίστηκε από τον Δήμαρχο να συσταθεί επιτροπή για να αποφασίσει όχι μόνο για την τοποθέτηση όσο και για την εξεύρεση χρημάτων για τη φιλοτέχνηση του ανδριάντα. Για την ιστορία αναφέρω ότι τελικώς ο πρώτος ανδριάντας του Καραϊσκάκη τοποθετήθηκε το 1895 στην Πλατεία Απόλλωνος που με την ευκαιρία της τοποθετήσεως μετονομάστηκε σε Πλατεία Καραϊσκάκη.


Ιούνιος 1938 Μετονομασία Ποδηλατοδρόμιου - Κατά την διάρκεια εκδηλώσεων της Αθλητικής Εβδομάδας του 1938, στις 9 Ιουνίου, έγινε η θεμελίωση των έργων στο γήπεδο του Νέου Φαλήρου που από εκείνη την ημέρα έπαψε οριστικά να ονομάζεται "Ποδηλατοδρόμιο". 

Συγκεκριμένα ο Υπουργός - Διοικητής πρωτευούσης Κοτζιάς μετονόμασε αυτό από "ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΟ" σε γήπεδο "ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ", λόγω της θέσεώς του "εγγύς του τάφου του ενδόξου στρατηγού της ελληνικής επανάστασης". Την επομένη ημέρα η Διαχειριστική Επιτροπή του Γηπέδου απέστειλε επιστολή στον ημερήσιο τύπο με την οποία πληροφορούσε το κοινό ότι "η διατήρηση της ονομασίας του αθλητικού χώρου ως "ποδηλατοδρόμιο" θα "ήτο εντελώς άστοχος.... Εφεξής εν τη αθλητική αρθρογραφία μεταχειρίζεσθε του λοιπού τον όρον ΓΗΠΕΔΟΝ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ, αντί του πεπαλαιωμένου τοιούτου ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΟΝ".

Ύστερα από την τελετή μετονομασίας διεξήχθη και ένας αγώνας, μεταξύ των Ομάδων Ολυμπιακού με την ομάδα του Α΄ Σώματος Στρατού που απαρτιζόταν στο μεγαλύτερο μέρος της από στρατευμένους παίκτες του Ολυμπιακού. Ο αγώνας αυτός στρατευμένων Ολυμπιακών - Ολυμπιακών έληξε ισόπαλος 3 - 3.



24 Ιουνίου 1957 - Στο κτήμα Πολυμερόπουλου στην λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου (σημ. Ηρώων Πολυτεχνείου) αποφασίζεται ως το καταλληλότερο μέρος για να ανεγερθεί το Δικαστικό μέγαρο Πειραιά. Και αυτό διότι βρισκόταν επί κεντρικής λεωφόρου μεν, αλλά μακριά από το κέντρο της πόλης το οποίο πρέπει να αποτελεί επίκεντρο μόνο πολιτιστικών δρώμενων και τίποτε άλλο.

Περίοπτο σημείο με πρόσοψη 80 μέτρων είχε όλες τις προϋποθέσεις για την ανέγερση δικαστικού μεγάρου ενώ θα έδινε οριστική λύση στο πρόβλημα που υπάρχει να στεγάζονται τα δικαστήρια σε "αχούρια" και ανεπαρκείς χώρους.

Την πρόταση αυτή είχε υποστηρίξει με ιδιαίτερη θέρμη ο βουλευτής Πειραιώς και τότε υφυπουργός οικονομικών Αλιμπράντης. Ωστόσο στο χώρο βρέθηκαν οικήματα ρωμαϊκής περιόδου και έτσι χάθηκε μια ευκαιρία επίλυσης του προβλήματος.

Σήμερα το κτήμα Πολυμερόπουλου έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος ενώ ένα μικρό τμήμα του ονομάστηκε πάρκο πλατείας Ροντήρη, από το οποίο όμως απουσιάζει η προτομή του τιμώμενου προσώπου!




Τουρκολίμανο αρχές 20ου αιώνα άδειο ακόμα από σπίτια κι ανθρώπους, με κάποιους μόνο ψαράδες να ζουν στην ακτή του. Δύο δεκαετίες αργότερα, μετά την καταστροφή του '22, δημιουργείται ένας μικρός προσφυγικός συνοικισμός στον οποίο διαμένουν 150 περίπου προσφυγικές οικογένειες.

Το Τουρκολίμανο θα αποτελέσει αρχικά ένα από τα γραφικότερα σημεία του Πειραιά συγκεντρώνοντας κόσμο τα καλοκαιρινά απογεύματα στην ακτή του που αναζητά ηρεμία, ενώ οι μικρές ταβέρνες ήταν γνωστές για εκλεκτή ρετσίνα τους.




Διαβάστε επίσης:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"