Δημήτρης Σταθακόπουλος: Ένας Πειραιώτης με καταγωγή από τα Καλάβρυτα

 του Στέφανου Μίλεση 

Δημήτρης Σταθακόπουλος, Δικηγόρος Πειραιά, Δρ Παντείου Οθωμανολόγος,  συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών & Ευρασιατικών Μελετών του Πα.Πει. μαΐστωρ βυζαντινής μουσικής, πρώην πολίστας του Εθνικού Πειραιά, πρώην ειδικοδυναμίτης, ιστιοπλόος στον Π.Ο.Ι.Α.Θ, σερφίστας, σκιέρ, χορευτής παραδοσιακών χορών, συλλέκτης  αρχείων και δίσκων για το ρεμπέτικο, μουσικός ειδικά στο μπουζούκι και τα παραδοσιακά όργανα, συγγραφέας 27 βιβλίων – ετοιμάζει και άλλα -  πατέρας  διδύμων και διανοούμενος.

Θεωρώ δύσκολο το έργο να παρουσιάσω κάποιον, ειδικά όταν τυγχάνει να τον γνωρίζω από παιδί και όταν το έργο του είναι πολυσχιδές και αναγνωρισμένο. Ο Δημήτρης είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να ενοποιήσει μέσα του διαφορετικά πεδία δράσης και να δημιουργήσει ένα αδιαίρετο πεδίο διανόησης.

Είναι γνωστό αυτό που συμβαίνει στις παρουσιάσεις βιβλίων όπου συνήθως μιλάνε άλλοι για το έργο του συγγραφέα, ο οποίος αν και είναι παρών αρκείται στο τέλος σε μια ευχαριστία των ομιλητών και των παρευρισκόμενων. Και είναι πραγματικά δύσκολο για τον ίδιο να μιλάνε άλλοι για εκείνον σα να είναι απών, ενώ βρίσκεται μπροστά και τους ακούει!  Όπως είχε σημειώσει και ο Παύλος Νιρβάνας είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που επιτρέπεται να μιλάνε άλλοι για κάποιον σα να έχει πεθάνει, παρότι είναι ζωντανός. Είναι από εκείνα τα παράδοξα που έχουν καθιερωθεί ως άγραφος νόμος στην παρουσίαση ενός βιβλίου.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους επαίνους, που ενώ θα πρέπει να αποδίδονται όσο ο τιμώμενος είναι στη ζωή, όλοι γνωρίζουμε πως σπανίως συμβαίνει αυτό. 

Και αποτελεί πραγματικό παραλογισμό πως ενώ το κάθε είδους πικρόχολο σχόλιο βαπτισμένο ως “κριτική”, ακόμη κι αν αγγίζει τα όρια της λασπολογίας είναι επιτρεπτό, μολονότι ασκείται από κάποιον που καθόλου δεν γνωρίζει τον κρινόμενο, παρακινούμενο από προσωπικό φθόνο και με κίνητρο να του ανακόψει την πορεία, ο έπαινος που γίνεται από κάποιον που γνωρίζει τον αποδέκτη από τα παιδικά του χρόνια, θεωρείται μη αποδεκτός!

Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν που τα “φιλολογικά πορτραίτα” που δημοσιεύουν κατά καιρούς οι συγγραφείς, αφορούν -τις περισσότερες φορές- γνωριμίες με προσωπικότητες που δεν βρίσκονται πια στη ζωή...

Θέλοντας να αποστασιοποιηθώ αυτή την παγιωμένη λανθασμένη τακτική, θα επιχειρήσω να γράψω δύο λόγια για τον φίλο, παλιό συμμαθητή και συνοδοιπόρο στα πολιτιστικά του Πειραιά, Δημήτρη Σταθακόπουλο. Διότι επιτέλους πρέπει σε αυτό τον τόπο (εννοώ τον γενέθλιο τόπο μας, τον Πειραιά) να επαινούμε και να προβάλλουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει να βαδίζεις μόνος σε ένα πεδίο από παντού εχθρικό, απαρτιζόμενο από ανθρώπους που προστατεύουν τα συμφέροντά τους και τη βολή τους, τον μικρόκοσμό τους, την ομάδα τους, ή την κομματική τους παράταξη, κατά κάποιου που δεν ανήκει σε τίποτα από αυτά, ή συνδυασμό, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη προς το αντικείμενό του, διότι τυγχάνω και ο ίδιος παθών.

Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε στην α' τάξη του γυμνασίου στο Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς στου Βρυώνη. Παιδί δημοτικών υπαλλήλων και εγγόνι χαροκαμένων αγροτών από τα Καλάβρυτα, εξαιτίας του Ολοκαυτώματος της 13ης Δεκεμβρίου του '43. Με καταγωγή από τον πατέρα του Οδυσσέα και την μητέρα του Κατερίνα, από ιστορικές οικογένειες των Καλαβρύτων για τις οποίες έχω γράψει παλαιότερα, με αφορμή τον πατέρα του Δημήτρη, που ήταν/ είναι μοναχοπαίδι.

Στο Δημοτικό Σχολείο της Ραλλείου το 1974

Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο της Ραλλείου Παιδαγωγικής και εγώ το 20ο γνωστότερο ως Ταγκόπουλου. Βρεθήκαμε όμως συμμαθητές στο ίδιο γυμνάσιο, σε διαφορετικά τμήματα, λόγω αρχικού γράμματος επιθέτου, ενώ στο λύκειο χωρίσαμε λόγω της περίφημης μεικτοποίησης. Χάριν αυτής οι μαθητές του ιστορικού Δευτέρου Αρρένων Πειραιώς χωριστήκαμε ανισομερώς σε δύο σχολεία, ο Δημήτρης στο 1ο και εγώ στο 6^ο Λύκειο, που όμως συνέχιζαν να λειτουργούν στο ίδιο κτήριο αλλά διαφορετικές ώρες. Μισές μέρες της εβδομάδας πρωί και μισές απόγευμα.

Οι καθηγητές στο σχολείο τον είχαν για καλό παιδί, αλλά μάλλον αδιάφορο ως φυσιογνωμία ενώ ως μαθητή μέτριο στους βαθμούς. Στα πάρτι τον θυμάμαι καλό χορευτή, με επιτυχίες στα κορίτσια. Τα καλοκαίρια εξαφανιζόμασταν έτσι κι αλλιώς. Εγώ για Πόρτο Χέλι, Σκύρο ή Βελιγράδι, και εκείνος με την μητέρα του την Κατερίνα πότε για Σπέτσες (του άρεσε η ντίσκο Φιγκαρό στο παλιό λιμάνι, με τον τότε dj Ζανώ), ενίοτε για την Αίγινα και την Ύδρα, αλλά πάντοτε για τα Καλάβρυτα στους παππούδες στον τόπο καταγωγής, όπου δεν έφευγε αν δεν συμπλήρωνε τουλάχιστον ένα μήνα παραμονής.

Ο Δημήτρης στην 6η τάξη του Δημοτικού σε παρέλαση με την Ράλλειο την 25η Μαρτίου 1976 μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο

Στο Λύκειο δε χάσαμε ο ένας τα ίχνη του άλλου. Η πορεία του Δημήτρη μου ήταν γνωστή και θυμάμαι πως ήδη από εκείνη την εποχή είχε επιδοθεί να καταπιάνεται με πολλαπλές παράλληλες δραστηριότητες επιτυχώς, σε αντίθεση με όσα πίστευαν γι΄ αυτόν οι καθηγητές μας.

Πήγε στο ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου όπου  έμαθε βυζαντινή μουσική έχοντας καθηγητή τον Γιώργο Μαλαφή, ενώ πάλι στον Πειραϊκό Σύνδεσμο έκανε και παραδοσιακούς χορούς με την Μαρία Αθανασιάδου. Εμένα με είχε κερδίσει τότε το μπάσκετ και πήγαινα στον Πορφύρα, αλλά διαρκώς μάθαινα για τον Δημήτρη που είχε επιλέξει να παίξει πόλο στον Εθνικό, μαζί με αρκετούς συμμαθητές μας. Ο Δημήτρης διέπρεπε στους υγρούς στίβους έχοντας προπονητές τους Μιχάλη Γελιδή, Ανάργυρο Κεχαγιά και Γιάννη Καρολόγο, γνωστές αθλητικές προσωπικότητες του Πειραϊκού υγρού στίβου.

Δύο δικηγόροι στην υδατοσφαίριση! Δεξιά ο δικηγόρος και παίκτης του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος Γιάννης Παλιός και αριστερά ο δικηγόρος και παίκτης του Εθνικού Δημήτρης Σταθακόπουλος

Όταν ήταν ακόμα πολίστας...

Παιδικό τμήμα Πόλο Εθνικού 1979 - 1980

Είχε την ικανότητα να ολοκληρώνει ταυτόχρονα διαφορετικές ενασχολήσεις όπως να παίζει υδατοσφαίριση, να προχωρεί στα ενδότερα της βυζαντινής μουσικής φτάνοντας να πάρει αργότερα μέχρι και το δίπλωμα του Μαϊστορα. Παρότι πρέπει να σημειωθεί πως ως προς τις μουσικές μας επιλογές ακούγαμε και οι δύο ροκ, ο Δημήτρης μαγεύτηκε από τα ακούσματα του ρεμπέτικου και ειδικά του Μάρκου Βαβακάρη και της τότε διάσημης Οπισθοδρομικής κομπανίας. Στα δεκαοκτώ του πήγε στην οδό Αλιπέδου  και αγόρασε το πρώτο του μπουζούκι από τον Στέλιο Σκεντερίδη, με πρώτο δάσκαλο το γιό του Μάρκου, το Δομένικο Βαβακάρη.  

Ροκάς μεν, αλλά και νεορεμπέτης και νεοπαραδοσιακός, οργανοπαίκτης τρίχορδου μπουζουκιού, με δάσκαλο στη ρεμπετολογία τον Παναγιώτη Κουνάδη και στην παραδοσιακή μουσική τον σαντουριέρη Αριστείδη Μόσχο και τον ουτίστα Νίκο Σαραγούδα.  Συνεργάστηκε με τις πάλαι ποτέ «Δυνάμεις του Αιγαίου».

Έμαθε αγγλικά, τα γαλλικά του σχολείου, ιταλικά και τουρκικά,  σπουδάζοντας στη Νομική Σχολή Αθηνών και στην Γένοβα Ιταλίας, περνώντας και από Αγγλία και άλλες χώρες ως ακαδημαϊκός επισκέπτης και συλλέκτης εμπειριών, με πρωταρχική την Πόλη στην Τουρκία, την οποία επισκεπτόταν ετησίως για πάνω από 30 χρόνια. Ένας άνθρωπος που βιαζόταν να αδράξει από τα μαλλιά την καθημερινότητα δεν θα μπορούσε να μείνει αδρανής στον τομέα δημιουργίας οικογένειας.  

Παντρεύτηκε την επίσης Πειραιώτισσα, αλλά Χιώτισσα στην καταγωγή Π. και απέκτησαν δίδυμα , σήμερα στην ηλικία των 22 ετών, ένα αγόρι (τον Ο.) και ένα κορίτσι (την Μ.Κ.), που αποφοιτούν σε λίγο από τις Σχολές τους. Αν και οι δρόμοι με την πρώην σύζυγο χώρισαν πριν πολλά χρόνια, ο καρπός των παιδιών ευδοκίμησε.

Την περίοδο 1987 – 1989 υπηρέτησε εθελοντικά στις ειδικές δυνάμεις, στο 575 τάγμα Πεζοναυτών, έχοντας μεταξύ άλλων αξιωματικών τους θρύλους, Ευστράτιο Θάλασσα, Πέτρο Αρταβάνη, τον τότε υπολοχαγό  Κ. Φλώρο, σημερινό αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τον τότε ανθυπολοχαγό και σήμερα αντιστράτηγο ε.α Νικ. Χιονή. Δεν φρόντισε να “βολευτεί” όπως έκαναν οι περισσότεροι, αλλά ο ίδιος επέλεξε να υπηρετήσει στα δύσκολα. Κανονική θητεία, όχι λούφα και παραλλαγή.

Από το 1990 εργάσθηκε ως δικηγόρος Πειραιά (πλέον στον Άρειο Πάγο), κυρίως ασχολούμενος με εμπορικά - ναυτιλιακά θέματα, καθώς και δημοσίων συμβάσεων.

Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα με άριστα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο (τμήμα κοινωνιολογίας της ιστορίας), ασχολούμενος κυρίως με την οθωμανική περίοδο, όπου και δίδαξε για αρκετά χρόνια. Είχε μέντορα τον αείμνηστο και πρώτο διδάξαντα Οθωμανολογία στην Ελλάδα, Νεοκλή Σαρρή, τον οποίο ο Δημήτρης ποτέ δεν ξέχασε και 12 χρόνια μετά τον χαμό του δασκάλου του, τον μνημονεύει πάντα. Από το αντικείμενο του Διδακτορικού του ο Δημήτρης έγινε γνωστός σε όσους μέχρι τότε δεν τον γνώριζαν, δηλαδή ως Οθωμανολόγος με έντονη τηλεοπτική παρουσία στα δελτία των ειδήσεων και γενικά τα media.  Έχασε τον πατέρα του Οδυσσέα νωρίς,  αδέλφια δεν έχει, χώρισε νωρίς, στερήθηκε το μεγάλωμα των παιδιών και τις χαρές τους, δεν βρήκε τίποτα έτοιμο, αυτοδημιούργητος 100% και φρόντιζε και φροντίζει τη χήρα μητέρα του.   

Με τον μέντορά του τον Νεοκλή Σαρρή

   

Στο Saint Paul με Π. Κουνάδη και Γ. Νταλάρα

                 

Ο Δ. Σταθακόπουλος με τον Θανάση Πολυκανδριώτη

Ο Δημήτρης πάντρεψε τη νομική επιστήμη (Δίκαιο) με τη μελέτη του ιστορικού παρελθόντος  των Τούρκων (Οθωμανών), δηλ. τον αξιακό τους κώδικα, την κοινωνική τους ψυχολογία, το «γίγνεσθαι» τους,  καταφέρνοντας να προβλέψει πολλές φορές δράσεις τους, που οι περισσότεροι μέχρι τότε μας τις παρουσίαζαν ως απρόβλεπτες ενέργειες!

 Διότι αν μια ενέργεια χαρακτηριστεί ως απρόβλεπτη, τότε απαλλάσσει εκείνον που αιφνιδιάστηκε από μέτρα που όφειλε να είχε λάβει. Αν όμως μια ενέργεια ήταν προβλεπτή και δεν λήφθηκε υπόψη, τότε αυτομάτως μετατρέπει τον αθώο αιφνιδιασμένο, σε ένοχο παράλειψης. Και μόνο αυτή η οπτική θεώρηση ενός γεγονότος στις σχέσεις μας με τους Τούρκους καταλαβαίνουμε πως ενοχοποιεί εμπλεκόμενους που μέχρι σήμερα ηττήθηκαν στο διπλωματικό ή στρατιωτικό πεδίο διότι... τάχα μου δεν γνώριζαν !

Ομιλία στην Κυπριακή Πρεσβεία

Ήταν επίσης ο άνθρωπος που εισήγαγε στην καθημερινότητά μας και καθιέρωσε ως έκφραση τη μέθοδο “α λα Τούρκα...”, μας εξοικείωσε με τις έννοιες προβλεπτό και απρόβλεπτο, ενώ όλες τις προβλέψεις του δημοσιεύθηκαν σε βιβλία του, γεγονός που σημαίνει πως δεν αποτελούν φανταστικά γεγονότα ή ισχυρισμούς του ιδίου, αλλά γεγονότα που προβλέπονται και κυρίως επαληθεύονται. Από εκεί και πέρα για να παρακολουθήσει κάποιος τους διαφορετικούς τομείς δράσης του, θα πρέπει αυτοί να διακριθούν κατά κατηγορίες, διότι κινδυνεύει εύκολα να  χαθεί από το εύρος των επιστημονικών ενασχολήσεών του.

Δ. Σταθακόπουλος και ο συντάκτης του άρθρου στη γνωστή εκπομπή

 

Ως Νομικός:

Υπήρξε για δύο θητείες εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά και μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ένωση Ευρωπαϊκών Δικηγορικών Συλλόγων (CCBE - Βρυξέλλες) στο διάστημα 2008-2013. Υπήρξε μέλος νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, καθώς και του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Δ.Σ.Π. Είναι Διαμεσολαβητής εκπαιδευθείς στο Κέντρο Διαμεσολάβησης Πειραιά.

Από το Νοέμβριο του 2013 είναι μέλος του Δ.Σ της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων η οποία μετασχηματίστηκε σε Ενιαία Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων. Σήμερα βρίσκεται σε αναστολή δικηγορίας λόγω της Θεσμικής θέσεώς του στην Ε.Α.ΔΗ.ΣΥ.

Ως Οθωμανολόγος:

Είναι άμισθος συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών μελετών του Πανεπιστημίου Πειραιά (ΠΑ.ΠΕΙ.) ασχολούμενος με τη σύγχρονη Τουρκία. Διδάσκει "τουρκική κοινωνία και νοοτροπία"  σε αξιωματικούς μας,  με εισήγηση να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας του, ενώ έχει τιμηθεί ως απόγονος αγωνιστών του '21 από τον ΑΓΕΕΘΑ κ. Κ. Φλώρο. 

 Ως Μαΐστωρ:

Σπούδασε όπως προανέφερα Βυζαντινή μουσική και παραδοσιακούς χορούς στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι αριστούχος διπλωματούχος μαϊστωρ – μουσικολόγος με έμφαση στην παραδοσιακή μουσική, με πάμπολλες συναυλίες και μουσικές παραγωγές CD - Ήταν υπεύθυνος των Πολιτιστικών του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά, του περιοδικού Δικηγορική Επικαιρότητα και μαέστρος της Χορωδίας των Δικηγόρων Πειραιά με βραβεία και παραγωγή CD. Έχει το μετάλλιο της Αγίας Τριάδος Σταυροδρομίου Κων/πόλεως, ως μουσικολόγος, για το έργο του "η συμβολή των Ρωμιών στην Οθωμανική μουσική και πολιτισμό", που δωρίσθηκε στον Οικουμενικό Πατριάρχη το 2009 και στον νυν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, το 2011.

Με τον Πατριάρχη στην Πόλη το 2009

Με τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη

 Ως αθλητής του Εθνικού Πειραιώς:

Υπήρξε αθλητής της υδατοσφαίρισης στον Εθνικό Πειραιά και πρώην αντιπρόεδρος Δ.Σ του (ερασιτέχνη) ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΦΠΦ, καθώς και αθλητής ιστιοπλοΐας στον Π.Ο.Ι.Α.Θ.

Με τους βετεράνους του Εθνικού σε επετειακό αγώνα το 2015

Ως συγγραφέας:

Συγγραφέας 27 βιβλίων (εκδόσεων Seaburn Νέα Υόρκη Η.Π.Α - των εκδόσεων 24grammata, και του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά), ενώ ετοιμάζει και άλλα, καθώς και συγγραφέας πολλών πονημάτων, ενώ έχει συντάξει περίπου 500 άρθρα ποικίλης θεματολογίας με έντονη κοινωνική παρεμβατική παρουσία στα επιστημονικά και πολιτιστικά δρώμενα και καθημερινά τα τελευταία 6 χρόνια στα ΜΜΕ. Ίσως είναι ο πλέον καλεσμένος σε καθημερινή βάση Πειραιώτης στα ΜΜΕ.

 

Με τον Χρήστο Κυριαζή στο ART CAFE στην Καστέλλα το 1993

Με τον Δομένικο Βαμβακάρη, γιο του Μάρκου

Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος πρέπει να επαναλάβω πως είναι απόγονος αγωνιστών και φιλικών του 1821, από τα Καλάβρυτα  και από τους δύο γονείς του.  

Με τη νομική και λαογραφική συνδρομή του, βοήθησε το Σύλλογο «Αρχιπέλαγος», να ενταχθεί η νησιωτική βράκα στην Προεδρική Φρουρά (μέχρι πρότινος την θεωρούσαν αραβικό ένδυμα, κάτι που καταρρίφθηκε, αφού ήταν Ελληνιστικό και βυζαντινό ένδυμα - αναξυρίς). 

Οι Καλαβρυτινοί πρόγονοι του Δ. Σταθακόπουλου

Ομοίως, το μπουζούκι και ο ζεϊμπέκικος στην άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδος στην Unesco, με τον αδελφικό του φίλο μαέστρο Θανάση Πολυκαδριώτη και βοήθησε στην νομική τεκμηρίωση για τα διπλώματα παραδοσιακών οργάνων από τα Ωδεία με την έγκριση του Υπ. Πολ. ενώ επιμελήθηκε μέσω ειδικών τεχνιτών, όπως ο Νικ. Φρονιμόπουλος και ο Γ. Καρανδρέας,  την αναπαλαίωση του ταμπουρά του Μακρυγιάννη (εθνολογικό μουσείο), του Φώτου Τζαβέλλα (ανήκει στον απόγονο Κ. Τζαβέλλα) και του λαούτου του Πλαπούτα (ανήκει στον απόγονο Κ. Πλαπούτα).

Πέρα όμως από όλα αυτά είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να εμπιστεύεσαι, αυθεντικός, ειλικρινής και το κυριότερο ανεξάρτητος. Δεν ανήκει σε κλίκες, ομάδες, συνδυασμούς, κόμματα...  

Είναι  φίλαθλος και όχι οπαδός, Πολίτης και όχι υπήκοος (υπό + ακούω), προοδευτικός, αλλά όχι εθνομηδενιστής, πατριώτης αλλά όχι εθνικιστής, από τους λίγους που τιμούν τη γενέθλια πόλη του τον Πειραιά αλλά και τον μαρτυρικό τόπο καταγωγής του, τα Καλάβρυτα, με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, χωρίς έπαρση, της προσφοράς και όχι της αρπαγής, της μονιμότητας και όχι του καιροσκοπισμού. Ζει για τις ιδέες του και όχι από τις ιδέες του. Αρχή του η Αριστοτελική μεσότητα και όχι η μετριότητα. Μα πάνω απ’ όλα είναι δάσκαλος που διδάσκει με το ήθος και όχι μόνο με το «χαρτί και καλαμάρι» .

Ο Δημήτρης δεν κρύφθηκε ποτέ. Ξέρουμε ποιος είναι και τι πρεσβεύει στον Πειραιά, στα Καλάβρυτα και στην Ελλάδα όλη. Όχι δεν το κάνουμε προεκλογικό αφιέρωμα. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος επιστήμονας είναι όπως εκατομμύρια άλλοι. Εξάλλου δεν ήθελε, ούτε θέλει, ούτε του ζητήθηκε να πολιτευτεί  ποτέ. Και πως θα το έκανε άραγε χωρίς κομματικές και οικονομικές πλάτες;

Παρότι είναι δημόσια 100% εκτεθειμένος, δεν έχει κάποια προστασία, αν και συχνά απειλείται για τις ιδέες  και τα λεγόμενά του.

Κάνει πόθεν έσχες και σίγουρα δεν πλούτισε. Με τεράστιο αγώνα έζησε και ζει αξιοπρεπώς, τίποτα δεν του ήταν εύκολο και πέρασε ταλαιπωρίες, όπως οι περισσότεροι. Και όμως είναι ακόμα εδώ, όπως η γενιά του σχολείου μας των Πειραιωτών.

Όνειρό του η έκδοση των υπολοίπων  βιβλίων του. Η μεταλαμπάδευση της γνώσης και εμπειρίας του στις νέες γενιές. Να δει τον Πειραιά συνδεδεμένο με την παράδοσή του και όχι αποκομμένο από αυτή ή απλά επίνειο της Αθήνας. Με τη νυν σύντροφό του, κάποια μακρινή στιγμή, να  τελεύσει το βίο στα πατρογονικά του εδάφη, όπου και οι πρόγονοί του, που βρίσκονται εκεί από το  έτος 1517, κάτοικοι του ίδιου χωριού, αδιάκοπα.

 

Διαβάστε επίσης:

Οδυσσέας Δ. Σταθακόπουλος: Ο απόγονος αγωνιστή του ’21 που εργάστηκε στον Δήμο Πειραιά