Ονομάζομαι Χαρίλαος Βασιλάκος, ελεγκτής α΄ Τάξεως Τελωνείου Πειραιώς



του Στέφανου Μίλεση

Στην εφημερίδα "Η ΒΡΑΔΥΝΗ" σελίδες 4 και 5 της 21ης Φεβρουαρίου του 1936 (ημέρα Παρασκευή), βρήκα μια επιστολή του Πειραιώτη Ολυμπιονίκη Χαρίλαου Βασιλάκου, την οποία έκρινα ιδιαιτέρως διαφωτιστική και ενδιαφέρουσα και για αυτό το λόγο την αναρτώ. 

Η επιστολή του Βασιλάκου δημοσιεύεται υπό τον τίτλο "Αθλητική ιστορία" και με μια μικρή προλόγιση από την διεύθυνση της εφημερίδας η οποία γράφει:

"Ελάβομεν την κάτωθι επιστολήν του Ολυμπιονίκου κ. Χαρίλαου Βασιλάκου την οποίαν και δημοσιεύομεν ευχαρίστως". 

Ακολουθεί η επιστολή.    


"Κύριε Διευθυντά,

Με ζωηρόν ενδιαφέρον ανέγνωσα χθες το αναδημοσιευθέν εις την αθλητικήν σας σελίδα άρθρον μιας γερμανικής εφημερίδος, ασχολουμένης με τον Μαραθώνιον δρόμον του 1896.
Επειδή τυγχάνω και εγώ ολυμπιονίκης και χάριν αυτής ταύτης της ιστορικής αλήθειας, δημοσιεύσατε εάν ευαρεστήτε τα ακόλουθα:

Όταν κατά το 1896 εγίνοντο οι προκριματικοί αγώνες δια τον Μαραθώνιον δρόμον έλαβον μέρος και εγώ μεταξύ 38 αθλητών. Ονομάζομαι Χαρίλαος Βασιλάκος, ήδη ελεγκτής α΄ τάξεως τελωνείου Πειραιώς, τότε δε σπουδαστής, έλαβον και εγώ μέρος και μεταξύ των 38 συναθλητών μου ήλθον πρώτος και εκ συμπτώσεως είχον και τον αριθμ. 1.

Την απόσταση των 42 χιλιομέτρων διέτρεξα εις 3 ώρας και 18' λεπτά και ουχί ως αναγράφεται εις το κύριον άρθρον της γερμανικής εφημερίδος εις 3 ώρες 5' και 7''. Αλλ΄ εκτός των ανωτέρω ο Σπ. Λούης δεν είχε διόλου λάβει μέρος εις τους προκριματικούς και ούτε επομένως είχε έλθει πρώτος. Αλλά κατόπιν μιας δημοσιεύσεως του τότε διευθυντού του Π. Νοσοκομείου κ. Σπύρου Μερκούρη, του βραδύτερον δημάρχου Αθηνών, δια της οποίας συνίστα όπως γίνει και νέος δοκιμαστικός αγών δια τον Μαραθώνιον δρόμον και θα γίνει δεκτός εκείνος, όστις ήθελε διατρέξει αυτόν με την αυτήν ώραν των 3 ωρών και 18', ως την διέτρεξε και ο Βασιλάκος. 

Και πράγματι γενομένου του αγωνίσματος διέτρεξε ο Σ. Λούης την απόστασιν ουχί ως αναγράφουν τα γερμανικά φύλλα, άλλ΄ εις 3 ώρας και 22' λεπτά. 
Άλλ'  η επιτροπή των αγώνων δικαιολογήσασα τη βραδύτητά του κατά 4' λεπτά, τον εδέχθη να λάβει μέρος εις τους Ολυμπιακούς, επειδή την προηγουμένην είχε βρέξει και ο δρόμος ήτο λασπώδης. 

Όσον αφορά το βον μέρος της περιγραφής έχει ούτω: Τον Λούην τον είχον αφήσει πολύ όπισθεν καταδιώκων τους Ευρωπαίους Φλακ, Λερμουζό και Μπλέϊκ και εις το Πικέρμι μόλις με έφθασε. Επειδή δεν τον εγνώριζον ποίος ήτο, καθόσον δεν ήτο αθλητής, άλλ'  ούτε ήτο εγγεγραμμένος εις οιονδήποτε σύλλογον αθλητικόν, τον απεκάλεσα πατριώτην και τον παρεκάλεσα να τρέξωμεν μαζύ από το Πικέρμι έως το Χαρβάτι, όπου ο Θεοφιλάτος είχε δημοσιεύσει ότι θα έδιδεν εις τον πρώτον διερχόμενον εκείθεν Έλληνα ένα βαρέλι κονιάκ και ένα κρασί. Ο Λούης δεν εδέχθη τούτο και τον εγκατέλειψα αφήσας αυτόν κατά 500 μέτρα, ότε εις την κορυφή του Σταυρού, πλησίον της Αγίας Παρασκευής με έφθασε και πάλιν, και τότε επειδή τον εγνώρισα ποίος ήτο, τω είπον: "πατριώτη κουράγιο και τους φάγαμε". 

Εννοείται ότι προεπορεύοντο οι Λερμουζό, Γάλλος και ο Φλακ, Αμερικάνος, και τον άφηκα να προπορευθή εμού κατά 40 - 50 βήματα ίνα τον έχω και ως αντρενέρ. Αλλά κατά κακήν τύχην ένας ρασοφόρος, επιστρέφων εις το χωρίον του είπε εις ημάς τους τρέχοντας: "τι κάθεσθε! Οι Ευρωπαίοι ευρίσκονται στου Πυρή", δηλαδή στους Αμπελοκήπους, δύο ώρας μακράν από ημάς. Εις την ψευδή ταύτην πληροφορίαν μας εγκατέλειψαν οι συνοδοί μας αξιωματικοί και έσπευσαν προς το Στάδιον, ίνα παραστούν εις την στιγμήν της εισόδου του πρώτου αθλητού.

Τότε οι παριστάμενοι χωρικοί πέριξ της οδού Μαραθώνος ηκολούθησαν τον Λούην ενθαρρύοντες αυτόν. Κατόπιν τον ηκολούθησαν άμαξαι, κάρρα, ποδήλατα, ίπποι, κτλ.

Εγώ δεν έχω υπ΄ όψει μου το φυλετικόν ζήτημα, δεν έσπευσα να διασχίσω το πλήθος δια να τον νικήσω ή να τον συναγωνισθώ, διότι θα με εκτύπων και κατ΄ ανάγκην παρέμεινα όπισθεν του πλήθους, ακολουθών αυτό. Ότε δε απηλλάγην της πολιορκίας ταύτης, πλησίον των στρατώνων, έσπευσα το βήμα μου και κατώρθωσα να τον πλησιάσω, καθ΄ ήν στιγμήν έκοπτε την κλωστήν του τέρματος εντός του Σταδίου, εγώ εισερχόμην εις το Στάδιον και η απόστασις δεν ήτο μεγαλυτέρα των 200 μέτρων. 

Αυτή είνε η ιστορική αλήθεια, αλλά δια να είμαι ειλικρινής, ως το είπον και τότε, το λέγω και δια της αξιοτίμου εφημερίδος σας, ότι η νίκη του Λούη ήτο και είνε και νίκη δική μου, διότι είμεθα αμφότεροι Έλληνες. 
Ευχαριστών εκ των προτέρων δια την φιλοξενίαν της παρούσης, διατελώ

Με αγάπην και εκτίμησιν 
Χαρ. Βασιλάκος 
Ολυμπιονίκης"


Διαβάστε επίσης:

Όταν ο Χαρίλαος Βασιλάκος διοργάνωνε στον Πειραιά αγώνα προς τιμή του φίλου του Σπύρου Λούη


Ιάκωβος Βαγιάκης. Μια μεγάλη πνευματική προσωπικότητα του Πειραιά έφυγε.





του Στέφανου Μίλεση

Ο Ιάκωβος Βαγιάκης υπήρξε μια από τις μορφές του Πειραιά που διατήρησε άσβεστη την ιστορία της πόλης και τη μεταλαμπάδευσε στις νεώτερες γενιές μέσα από τα βιβλία και τα λευκώματα τα οποία εξέδωσε. 
Συγγραφέας, φιλοτελιστής και μέγας συλλέκτης πειραϊκών ενθυμημάτων κράτησε ζωντανό το παρελθόν του Πειραιά.

"Ενσυνείδητο Πειραιώτη" αποκαλούσε τον Ιάκωβο Βαγιάκη, ο πρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς Γιάννης Χατζημανωλάκης. Και αυτό καθώς ήταν γνωστή η μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο Βαγιάκης για τον Πειραιά. 

Η αντιπαροχή που σταδιακά κατέστρεψε τη φυσιογνωμία της γενέτειρας πόλης του, του δημιούργησε την ανάγκη που γρήγορα έγινε καθήκον, να αρχίσει να συλλέγει οτιδήποτε προερχόταν από τον Πειραιά του παρελθόντος όπως τον είχε γνωρίσει ο ίδιος. 
Δημιούργησε μια τεράστια συλλογή η οποία ζωντανεύει τη φυσιογνωμία και το χαρακτήρα μιας πόλης που δυστυχώς σήμερα έχει χαθεί.

Ο Ιάκωβος Βαγιάκης γεννήθηκε στον Πειραιά, αποφοίτησε από το 8ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων και την Ελληνογαλλική Σχολή "Saint Paul" του Πειραιά. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Κατά τη διάρκεια της θητείας του διετέλεσε και διοικητής πυροβολαρχίας (χρέη Λοχαγού) και προσωρινός Φρούραρχος της πόλης του Ρεθύμνου για έναν μήνα.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής έλαβε μέρος στην αντίσταση και τιμήθηκε με το μετάλλιο εθνικής αντίστασης. Σπουδαίο μέρος των αναμνήσεών του προέρχονται από αυτή τη δύσκολη περίοδο. Μοναδικές περιγραφές για τον κατοχικό Πειραιά και τα διασωθέντα ενθυμήματα της μαύρης περιόδου. 







Υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση στη Μέση Γενική και Τεχνική Εκπαίδευση αλλά και στην Ανωτέρα Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Πειραιώς. Υπήρξε Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Σπουδών των Τεχνικών Σχολών "ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ", Γυμνασιάρχης του 2ου Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς και του Ραλλείου Γυμνασίου Θηλέων Πειραιώς. 




Ο Ιάκωβος Βαγιάκης υπηρέτησε θερμά τον πειραϊκό προσκοπισμό. Υπήρξε πρόσκοπος του 13ου συστήματος Ναυτοπροσκόπων Πειραιώς και μετέπειτα του 1ου συστήματος. Διετέλεσε υπαρχηγός ομάδας Ανιχνευτών και μέλος της συντακτικής επιτροπής του προσκοπικού περιοδικού "Ανιχνευτής". Για την περιπέτεια έκδοσης του περιοδικού αυτού καθώς και για την ιστορία του πειραϊκού προσκοπισμού είχα την τύχη να συναντηθούμε και να μιλήσουμε. Ο Βαγιάκης ήταν από τα πρώτα μεγάλα ονόματα της πειραϊκής ιστορίας που δημοσίευσαν στο Πειραιόραμα τις αναμνήσεις τους. Τον συναντήσαμε μια μέρα μαζί με τον Δημήτρη Κρασονικολάκη στο στέκι του τότε σύχναζε κοντά στο σπίτι του, στην καφετέρια του Καλτσά στη Χαριλάου Τρικούπη. Οι αναμνήσεις του γύρω από τον προσκοπισμό καταγράφηκαν αργότερα στο άρθρο "Οι προσκοπικοί νεώσοικοι στο Πασαλιμάνι και ο Ανιχνευτής" . 


Προσκοπικό περιοδικό "Ο ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ" του 13ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Πειραιώς. Ένας από τους συντάκτες του περιοδικού υπήρξε και ο Ιάκωβος Βαγιάκης. Το σήμα του τίτλου υπήρξε δημιούργημα του επίσης μαθητή του Saint Paul και παλαιού προσκόπου του 1ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Πειραιώς Παναγιώτη Ανακέφαλου.


Εκτός όμως από τον προσκοπισμό ο Ιάκωβος Βαγιάκης υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων "Saint Paul", μέλος του Πολιτιστικού Επιμορφωτικού Οργανισμού της Νομαρχίας Πειραιά και μέλος της Επιτροπής Παιδείας.

Άφησε πίσω του και συγγραφικό έργο σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς δηλαδή της πειραϊκής ιστορίας, του προσκοπισμού, του φιλοτελισμού. 





16 Μαΐου 2011 -  βράβευση του αποφοίτου της Σχολής, του κ. Βαγιάκη Ιάκωβου, αποφοίτου του 1946.

Η Σχολή τίμησε τον Ιάκωβο Βαγιάκη, για την καθοριστική συμβολή του στην ίδρυση του Συλλόγου Αποφοίτων το 1974, αλλά και για την εν γένει προσφορά του στην πόλη του Πειραιά και στη Σχολή, κυρίως για την παραχώρηση και επιμέλεια μέρους της πλούσιας συλλογής του με θέμα τον Πειραιά που δημοσιεύτηκε σε δύο συνεχόμενα τεύχη της επιτυχημένης σειράς «Αφιέρωμα» με τίτλο «Πειραιώς Ενθύμια» που εξέδωσε το 2010 και 2011 η Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά.


Ο ίδιος ο Ιάκωβος Βαγιάκης γράφει διηγούμενος τη ζωή του στο βιβλίο αφιέρωμα "Πειραϊκά ενθύμια" (έκδοση της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά). 

"Δέκα περίπου από τα χρόνια της ζωής μου τα έζησα στα Χανιά και στο Ρέθυμνο. Τα υπόλοιπα στον Πειραιά. Αγαπώ την Κρήτη διότι το μισό αίμα μου είναι Κρητικό, αλλά στην καρδιά μου είναι θρονιασμένος ο Πειραιάς. 

Στον Πειραιά ανδρώθηκα, στον Πειραιά ένιωσα καλά τον κόσμο, στον Πειραιά ερωτεύτηκα, στον Πειραιά παντρεύτηκα, στον Πειραιά εργάστηκα, στον Πειραιά γεννήθηκαν τα παιδιά μου και μεγάλωσαν τα εγγόνια μου.

Τα πρώτα συλλεκτικά μου βήματα, τα ξεκίνησα στα Χανιά, με τον Φιλοτελισμό. Όμως, φαίνεται ότι μέσα μου υπήρχε το σπέρμα του συλλεκτισμού διότι ποτέ δεν σταμάτησα, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους, να είμαι συλλέκτης. 

Η αντιπαροχή που κατέστρεψε τη μορφή και το περιβάλλον των περισσότερων πόλεων ήταν αυτή που άλλαξε την πόλη μου, αυτή που με έκανε να νοσταλγήσω το περιβάλλον στο οποίο έμαθα να ζω και να κινούμαι. Έτσι, σιγά-σιγά και χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, άρχισα να βάζω στην άκρη ό,τι είχε σχέση με τον Πειραιά μου, τον δικό μου Πειραιά από τον οποίο ποτέ δεν θέλησα να φύγω, παρόλο που κάποτε πιέστηκα να το κάνω."

Δημοσιεύσεις του Ιάκωβου Βαγιάκη:

Αναμνηστικές σφραγίδες Ελλάδος (1900 - 1978) (Φιλοτελική Ηχώ - 1980).

Η Ιταλική λογοκρισία κατά την κατοχή της Ελλάδος 1941 - 1943 (Φιλοτελική Εταιρεία Πειραιώς - 1982).

Οι Έλληνες κρατούμενοι στα ιταλικά στρατόπεδα αιχμαλώτων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (Φιλοτέλεια - 1985).

Το κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιώς και οι μεταστεγάσεις του (Φιλοτέλεια).

Αναζητώντας το χθες του Πειραιώς (Έκδοση περιοδικού "Συλλογές" - 2005).

Αναμνήσεις 1940 - 1945 (Συλλογές - 2012)

Πειραιώς ενθύμια (Δύο τεύχη) (Έκδοση Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ - 2010).



Κάποια από τα ενθυμήματα του Βαγιάκη:





Τουρκολίμανο 1930 - Φωτογραφία από τη συλλογή του Ι. Βαγιάκη




  

Τα άψυχα πεθαίνουν μόνο όταν το θελήσουμε





του Στέφανου Μίλεση

Το σχέδιο ξεκίνησε να εφαρμόζεται κύρια τη μεταπολεμική περίοδο, όπου η Πολιτεία με τις πολυπρόσωπες υπηρεσίες της, βάλθηκε να εκσυγχρονίσει τις ελληνικές πολιτείες ανάμεσα στις οποίες φυσικά δέσποζε και ο Πειραιάς με τους δύστυχους κατοίκους του. Έτσι συνέταξε νόμους οι οποίοι καλλιέργησαν παρακίνησαν ώστε να γεννηθεί η μανία οικοδόμησης μεγάρων, πολυκατοικιών και άλλων κολοσσιαίων κτηρίων, έχοντας ως κύριο υλικό δόμησης το μπετόν αρμέ. Και επειδή ένα ταπεινό σπιτάκι με τα τουβλάκια του, με τον κηπάκο του, με τις κληματαριές του, θεωρήθηκε αναχρονιστικό, κατεδαφίστηκε και τη θέση του κατέλαβε μια «μοντέρνα» πολυκατοικία. 

Και μετά τα ταπεινά σπιτάκια, σειρά είχαν τα ταπεινά παρκάκια, τα ταπεινά δενδράκια και οτιδήποτε άλλο θεωρήθηκε ξεπερασμένο για τη νέα εποχή. Αρχοντικά κατεδαφίστηκαν, πλατείες μπαζώθηκαν, δρόμοι έγιναν λεωφόροι, πεζοδρόμια ξηλώθηκαν, σπίτια εξαφανίστηκαν. Ο άνθρωπος έχει το χαρακτηριστικό να θέλει να προχωρά μπροστά, αφήνοντας πίσω του το παλαιό ως αναχρονιστικό. Αυτή η προς τα εμπρός ώθηση θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι λελογισμένη. Η υπερδοσολογία αμέσως μεταβάλλει το πλεονέκτημα σε τρομερό μειονέκτημα. Διότι η ριζική αλλαγή της εικόνας της γειτονιάς, του τοπίου, του περιβάλλοντος μετέβαλλε ταυτόχρονα και τη φυσιολογία του ανθρώπου. 

Τα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι δένονταν με τα αντικείμενα και τα αγαπούσαν. Τους έδιναν κομμάτι από τη ψυχή τους. Ήταν δεμένοι με αυτά. Όταν τα έχαναν πονούσαν και πενθούσαν. Ένα δακτυλίδι θύμιζε έναν γάμο, έναν αρραβώνα. Όταν το έχανες, δεν έχανες μόνο ένα χρυσό αντικείμενο, αλλά μια σελίδα από την ιστορία της ζωής σου. Διότι η ιστορία της ζωής μας γράφεται και με τα αντικείμενα. Ένα παλαιό ρολόι, έστω και αν δεν είχε μεγάλη αξία, κόστιζε πολλά στον κάτοχό του, ειδικά αν ήταν δώρο του πατέρα, της μάνας, της αγαπημένης. Ένας σταυρός θύμιζε τη βάπτιση του παιδιού σου. Ένα σπίτι, το πατρικό σου ή αυτό που έφτιαξες τη δική σου οικογένεια, δεν είναι απλά τέσσερις τοίχοι. Είναι ο τοίχος με τις μολυβιές που σημείωνες το ύψος του παιδιού σου, είναι η κουζίνα όπου η οικογένεια συγκεντρωνόταν όταν μπορούσε, γύρω από το τραπέζι και σχεδίαζε το μέλλον, είναι το γραφείο εκεί στη γωνία με την παλιά βιβλιοθήκη που διάβαζες αδιάκοπα και έγραφες για να πετύχεις, είναι η ζωή, τα σχέδια, τα ονειροπολήματα, η γέννηση των παιδιών του, ο θάνατος των γονέων σου. Είναι η δική σου ζωή. 



Το ίδιο όμως είναι και η γειτονιά σου, η συνοικία σου, η πόλη σου. Τα σκαλιά μιας πλατείας είναι εκείνα που καθόσουν περιμένοντας κάποια αποτελέσματα, είναι τα ίδια που κάθονταν τα παιδιά σου παίζοντας. Ένα άνοιγμα με ορίζοντα τη θάλασσα είναι το σημείο που αγνάντευες το ναυτικό πατέρα σου, είναι τα βουρκωμένα μάτια από κάποιο χωρισμό, είναι η προσδοκία, είναι η προσμονή. Κάποτε συνέβαινε σε δύσκολες εποχές οι άνθρωποι να φτάσουν να ξεπουλήσουν κάποια από τα πολύτιμα σε συναισθήματα αντικείμενά τους για να ζήσουν. Πήγαιναν σε ένα ενεχυροδανειστήριο και με μαύρη τη ψυχή τους παρέδιδαν προσωρινά ένα κομμάτι από τον εαυτό τους και αμέσως έθεταν σκοπό μόλις ανακάμψουν να επιστρέψουν και να το ξαναποκτήσουν. Για αυτό και ο θεσμός των Ενεχυροδανειστηρίων ήταν ας το πούμε περιορισμένος. Τα αντικείμενα αποκτούσαν τη ψυχή του ιδιοκτήτη τους. Ήταν μοναδικά. Είχαν πάντοτε τιμή. Πιθανόν να είχαν και αξία αλλά πάντως τιμή είχαν. Την τιμή που τους απέδιδε ο κάτοχός τους. 

Αν πάτε για παράδειγμα στο ιστορικό και εθνολογικό μουσείο στην Αθήνα ή σε ανάλογα μουσεία στο Ναύπλιο και δείτε τα προσωπικά αντικείμενα των αγωνιστών του 1821 θα εκπλαγείτε όταν μάθετε με το πόσο δεμένοι ήταν με αυτά. Όχι μόνο γιατί ήταν τα δικά τους, αλλά τους συντρόφευαν σε κάθε δύσκολη περίσταση και πιστέψτε με οι δύσκολες περιστάσεις τους ήταν πολλές. Το περίτεχνα φιλοτεχνημένο κομπολόγι του Κολοκοτρώνη που πάντα κρατούσε στα χέρια του ήταν φτιαγμένο από μαύρο κοράλλι, όχι τυχαία αλλά γιατί το κρατούσε κάθε μέρα για μια ζωή. Η ξύλινη ταμπακιέρα του Μακρυγιάννη ή το σπαθί κομψοτέχνημα του Καραϊσκάκη. Μοναδικής αξίας και τιμής αντικείμενα, διότι η ψυχή εκπέμπεται επί του αντικειμένου και εκείνο με τη σειρά του μορφώνει τη ψυχή.  Κατ΄ επέκταση η διαμόρφωση του περιβάλλοντος, γίνεται κατ’  εικόνα της ψυχής του ανθρώπου. Και διαμόρφωση είναι μόρφωση και το αντίθετο. Όταν ο άνθρωπος μορφώνεται, διαμορφώνεται. Όμοια μόρφωση συμβαίνει και στον τόπο όπου ζούμε. 

Ένα σωστό μορφωμένο περιβάλλον παράγει μορφωμένους ανθρώπους. Όπως και ένα αμόρφωτο περιβάλλον δηλαδή αδιαμόρφωτο, δεν θα είναι σε θέση να μορφώσει τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα δείχνει ότι οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί είναι ακαλλιέργητοι. Μια γειτονιά σκουπιδαριό δείχνει ότι οι κάτοικοί της στερούνται πρωτίστως παιδεία. Μπορεί να είναι μορφωμένοι, σπουδαγμένοι, να κατέχουν πανεπιστημιακούς ή μεταπτυχιακούς τίτλους, να έχουν όμορφα σπίτια και χρήματα, παιδεία πάντως δεν έχουν. Μήπως σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Διόλου δεν είναι και σαν απόδειξη αναφέρω ότι όταν ανακαλύφθηκαν στον Πειραιά το 1959 τα σπουδαία χάλκινα αγάλματα οι Πειραιώτες έτρεχαν να τα δουν από κοντά, ενώ θεωρήθηκε ως το σπουδαιότερο γεγονός εκείνου του έτους, όχι μόνο για τον Πειραιά, αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Και αυτό το έπραξαν εκείνοι που σήμερα εμείς με τα δικά μας δεδομένα θα τους θεωρούσαμε αμόρφωτους. Τεχνικές σχολές είχαν τελειώσει οι περισσότεροι, εργάτες των μηχανουργείων ή απόφοιτοι ναυτικών σχολών στην καλύτερη περίπτωση. Και όμως έγινε χαλασμός κυρίου όταν ανακαλύφθηκαν τα πειραϊκά αριστουργήματα. Διότι κατανοούσαν τη σχέση των αντικειμένων με τη ψυχή. Υπάρχει μήπως αμφιβολία ότι ο Παρθενώνας, τα έργα τέχνης, τα τέλεια φιλοτεχνημένα αγάλματα των προγόνων μας δεν εμπεριείχαν τη ψυχή εκείνων που τα φιλοτέχνησαν;

Η κατεστραμμένη προτομή του Νικηφόρου Βρεττάκου



Οι ταγοί της νέας εποχής λοιπόν, έβαλαν κάτω όλα αυτά τα στοιχεία, τα μελέτησαν και είδαν ότι αν αποκόψουν τον άνθρωπο από το περιβάλλον, τον αποκόπτουν από την ιστορία της χώρας του, της πόλης του, της συνοικίας του, αλλά και από την δική του ιστορία. Έτσι για να έχουν ευκολόπλαστους ανθρώπους, καλύτερη διαχείριση και εκμετάλλευση ανθρώπινου δυναμικού και περισσότερο κέρδος, φρόντισαν αρχικά να κόψουν κάθε ηθικό δεσμό, κάθε σχέση του ανθρώπου με τα μικρά αντικείμενα της καθημερινότητάς του. Τα έκαναν μιας χρήσεως. Το πολύτιμο ξυράφι μιας ζωής έγινε πλαστικό που ξυρίζεσαι και ύστερα το πετάς. Η μικρή κεχριμπαρένια τσατσάρα έγινε κι αυτή πλαστική. Η ζωή μας όλη κατάντησε ένα βουνό άχρηστης πλαστικαρίας. Τα πάντα έγιναν μιας χρήσης. Τα αυτοκίνητα έπρεπε να αλλάζουν κάθε πέντε χρόνια, τα κινητά κάθε έτος, τα σπίτια κάθε δεκαετία, τα πάντα περιορισμένης ζωής και δράσης.

Οι καταχωμένες αρχαιότητες επί της Λεωφ. Βασ. Γεωργίου Α' 



Και αφού ο κάτοικος εκπαιδεύτηκε να χρησιμοποιεί σπίτια και αντικείμενα και ύστερα να τα πετά, πετούσε ολοένα και ένα κομματάκι της ψυχής του. Έχασε την ιστορία του, ξέχασε το δικό του χθες. Τα παλαιά έγιναν με μιας παλιατσαρία και πετάχτηκαν στα σκουπίδια ή δόθηκαν όσο-όσο. Και τι έγινε θα μου πείτε με αυτό; Έγινε και παράγινε. Οι ψυχές των ανθρώπων εκπαιδεύτηκαν πια να μην ασχολούνται με τα αντικείμενα, ειδικά όταν δεν παράγουν κέρδος. Εκπαιδεύτηκαν στη φτήνια και στην ανάλωση. Στις μέρες μας τα αρχαία της Λεωφόρου Γεωργίου καταχώθηκαν. Ουδείς ενδιαφέρθηκε. Νομίζετε ότι σε παλαιότερες εποχές θα άφηναν οι Πειραιώτες να συμβεί αυτό; Βεβαίως και όχι. Διότι τα αρχαία δεν παράγουν κέρδος, απλά αντικείμενα προς κατάχωση, δηλαδή για πέταμα όπως τα ξυραφάκια μιας χρήσεως. Στο όνομα του κέρδους αφήσαμε και άλλα αντικείμενα και να θαφτούν και να καταστραφούν. Πάνε και τα ξύλινα καραβόσκαρα που κάποτε όργωναν τις θάλασσές μας. Παλιά αντικείμενα κι αυτά σάματις δεν ήταν; 



Μαζί τους παρέα ξεπουλιέται η ψυχή μας μπας και εκμοντερνιστούμε επιτέλους κατά τη βούληση των ταγών μας. Αντίσταση; Ουδεμία. Διότι προ πολλού είχε ξεπουληθεί το εικονοστάσι. Ναι εκείνο που έστεκε ψηλά στον ξεβαμμένο τοίχο, που στεκόταν σιωπηλός μάρτυρας των εξομολογήσεων των γονιών μας. Δόθηκε ως άχρηστο κι αυτό, αφού κέρδος δεν έβγαζε. Μαζί του έφυγε και το καντήλι που άναβε, φωτεινός μάρτυρας κάποιας προσευχής γονέα για την πρόοδο του παιδιού του, για να γιάνει από την αρρώστια, να έχει καλόπλοες θάλασσες. Τα ταπεινά φίλοι μου αντικείμενα της καθημερινότητας μας εκπαιδεύουν να αγαπάμε και να σεβόμαστε. Γκρεμίζοντας τα μικρά, καταστρέφουμε τα μεγάλα. 



Για αυτό όλη η Ελλάδα γέμισε με ενεχυροδανειστήρια στα οποία απροβλημάτιστα «καθαρίζονται» τα παλαιά, «να μην πιάνουν άδικα τόπο» για να χωράνε τα καινούργια, τα μοντέρνα. Αυτή τη νέα εποχή, τη μοντέρνα λοιπόν, της οικονομικής ανάκαμψης, ετοιμαστείτε να τη ζήσετε διότι πλησιάζει. Κι αν κάποτε πιάσετε τους οικονομικούς στόχους, ελπίζω και εύχομαι στο μεταξύ να έχετε βρει μια νέα πόλη για να μείνετε, μια νέα χώρα για να σας υποδεχθεί. Γιατί στη δική μας πολύ σύντομα δεν θα υπάρχουν ούτε ηλιοβασιλέματα, μήτε εικονοστάσια στους δρόμους, ούτε παρελθόν θα υπάρχει. Θα υπάρχουν μόνο τραμ που θα ανεβοκατεβαίνουν και πλοία που θα φέρνουν ξένους για να βλέπουν την πόλη. Όχι όμως τη δική μας πόλη, αλλά άλλη αφού εμείς τη δική μας πόλη, τον Πειραιά, θα τον έχουμε λεηλατήσει! 
Μα στο όνομα του κέρδους φυσικά.  

Διαβάστε επίσης:

Οι μαρμάρινοι προσκυνητές του Πειραιά


Πειραιάς Οτράντο με καγιάκ. Το κατόρθωμα του Πέτρου Κλουδά (1966)

Πειραιώτες έχουν σηκώσει στα χέρια το καγιάκ του Κλαδά που φέρει την ονομασία "CORFU" μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο.


του Στέφανου Μίλεση

Στις 9 Ιουλίου του 1966 ο αθλητής του Ν.Α.Σ. Πέτρος Κλουδάς που είχε ξεκινήσει από τον Πειραιά στις 14 Ιουνίου, έφτασε στην Ιταλία έχοντας για πλωτό μέσο ένα καγιάκ που ο ίδιος είχε κατασκευάσει.
Ο Πέτρος Κλουδάς ξεκίνησε από τον Πειραιά στις 14 Ιουνίου του 1966 με ένα καγιάκ κατασκευασμένο από καραβόπανο, με αποστολή να φτάσει κωπηλατώντας στο Οτράντο της Ιταλίας!

Το τόλμημα του Πέτρου Κλουδά αποτελούσε συνέχεια ενός άλλου θαλασσινού τολμήματος, αυτού του Σάββα Γεωργίου με το θρυλικό «Χαρά» -το ιστιοπλοϊκό του σκάφος» με το οποίο διέπλευσε τον Ατλαντικό Ωκεανό. Λίγα μέτρα μόνο τεντωμένο καραβόπανο πάνω σε ένα ξύλινο σκελετό ήταν αρκετά για τον Κλουδά για να ταξιδέψει με κουπί μέχρι την Ιταλία.

Ο Κλουδάς καταγόταν από τον Ποταμό Κερκύρας, είχε καταταγεί στο σώμα της Αστυνομίας Πόλεων το 1962 και υπηρετούσε ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Ήταν επίσης αθλητής από το 1963 στο κωπηλατικό τμήμα του Ναυτικού Αθλητικού Συνδέσμου (Ν.Α.Σ.). στο Τουρκολίμανο.

Είχε αποπειραθεί ένα έτος πριν (το 1965) να επιτύχει αυτό το τόλμημα, ωστόσο δεν τα κατάφερε καθώς έξω από την Πάτρα δέχθηκε την επίθεση ενός καρχαρία ο οποίος του έσκισε το μουσαμά του σκάφους του. Επισκεύασε το σκάφος του και το επόμενο έτος ξεκίνησε τη δεύτερη προσπάθεια.

Στις 14 Ιουνίου στις δέκα και μισή το πρωί ξεκίνησε την κωπηλασία από τον Πειραιά. Λόγω αντιθέτου ανέμου έφτασε στη Σαλαμίνα στις 3 τα ξημερώματα της επόμενης μέρας. Έσυρε το σκάφος σε μια ακτή και κοιμήθηκε στρώνοντας μια κουβέρτα που είχε μέσα στο καγιάκ. Μέσα στο σκάφος είχε επίσης νερό, γάλα σε κονσέρβες και καφέ. Τα εφόδια δεν έπρεπε να ξεπερνάνε τα 20 κιλά βάρος. Την επόμενη μέρα ξύπνησε από την κούραση στις 8 η ώρα το πρωί. 

Ξεκίνησε με επόμενο στόχο να φτάσει στην Κόρινθο, όπου πραγματικά έφτασε στις εννιά το βράδυ. Και πάλι κοιμήθηκε σε μια ακτή και ξεκίνησε στις 4 το πρωί με προορισμό την Πάτρα. Τον έπιασε θαλασσοταραχή και το καγιάκ του ανετράπη. Εκείνος ήταν δεμένος και κλεισμένος μέσα σε αυτό από τη μέση και κάτω. Μη μπορώντας να το επαναφέρει στην όρθια θέση λύθηκε από το σκάφος και αναδύθηκε. Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να το επαναφέρει στη θέση του και να αναρριχηθεί και πάλι μέσα σε αυτό. Τα νερά που στο μεταξύ είχαν μπει τα έβγαλε με ένα άδειο τενεκεδάκι που είχε πόσιμο νερό πριν. Την τέταρτη ημέρα του ταξιδιού του κατάφερε να φτάσει στην Πάτρα. 

Κατάκοπος ξεκουράστηκε και ξεκίνησε αυτή τη φορά για έξι μέρες απανωτής κωπηλασίας στη θάλασσα ώστε να προσεγγίσει σε ένα νησάκι κοντά στη Λευκάδα –το Φερμέκουλο-. Σε αυτή τη βραχονησίδα έμεινε μόνος για δύο μέρες καθώς έχοντας πάθει θλάση μυών αδυνατούσε να κωπηλατήσει. Τις δύο ημέρες αναμονής κατανάλωσε τις προμήθειες που είχε μέσα στο καγιάκ του. Εκεί έκανε σήματα σε διερχόμενο μότορσιπ για να του δώσουν νερό, τρόφιμα και φάρμακα. Από εκεί ξεκίνησε και πάλι για Πάργα και Κέρκυρα, που ήταν το νησί του. Στην Κέρκυρα έμεινε για έξι μέρες καθώς είχε τάμα στον Άγιο Σπυρίδωνα να ανάψει κερί για το ταξίδι του. Επισκεύασε το σκάφος που είχε τρυπήσει, προμηθεύτηκε εφόδια που αυτή την φορά περιελάμβαναν και φωτοβολίδες, σωσίβιο και αλλά και χειροβομβίδες κρότου για να διώχνει τους καρχαρίες που τον τριγύριζαν. 

Τελευταίο έδαφος της Ελλάδας υπήρξαν για τον Κλουδά οι Οθωνοί, 18 μίλια Β.Δ. της Κέρκυρας. Με μόνο προσανατολισμό μια πυξίδα, ξεκίνησε πλέον για το δυσκολότερο μέρος του ταξιδιού που ήταν η Ιταλία. Κάποτε συναντήθηκε τυχαία με κάποιο ελληνικό πλοίο, το ΑΤΡΕΥΣ, το οποίο τον βοήθησε δίνοντάς του το στίγμα όπου και είδε ότι απέχει 15 ν.μ. από τον προορισμό του. Από το πλοίο ωστόσο έλαβε την προειδοποίηση για ραγδαία επιδείνωση του καιρού. Του πρότειναν να διακόψει το εγχείρημα και να επιβιβαστεί. Ο Κλουδάς ωστόσο αρνήθηκε καθώς ένιωθε ότι ήταν κοντά στην ολοκλήρωση του τελικού του σκοπού. 

Ο καιρός πραγματικά χάλασε και τα ρεύματα τον οδηγούσαν αντίθετα προς τις Αλβανικές ακτές. Κωπηλατώντας αντίθετα παρότι υπολόγιζε ότι πριν σκοτεινιάσει θα έβλεπε τα φώτα της πόλης του Οτράντο, η νύχτα έπεσε και τίποτα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Αυτή ήταν η χειρότερη δοκιμασία όλου του ταξιδιού. Προσανατολισμός δεν μπορούσε να γίνει καθώς ο ουρανός ήταν σκεπασμένος από σύννεφα. Ακολούθησε μια ραγδαία βροχόπτωση. Η νύχτα πέρασε στο απόλυτο σκοτάδι, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς να διαφαίνεται κάτι στον ορίζοντα, εν μέσω βροχής και άσχημων καιρικών συνθηκών. Ξημέρωσε και στον ορίζοντα το μόνο που ήταν ορατό ήταν οι ακτές της Αλβανίας! Ο Κλουδάς είχε απομακρυνθεί από την Ιταλία. 

Η προσπάθεια ξεκίνησε και πάλι με όποιες δυνάμεις υπήρχαν. Σε απόσταση επτά περίπου μιλίων άρχισαν να διαγράφονται στον ορίζοντα τα ιταλικά παράλια όπου και πραγματικά έφτασε πετυχαίνοντας αυτό που κάποιοι θεωρούσαν τότε ως αδύνατο. 

Ο Πέτρος Κλουδάς με τον πατέρα του


Στις 23 Ιουλίου το ατμόπλοιο ΚΡΗΤΗ έφερε πίσω στον Πειραιά από την Ιταλία, τον Κλουδά με το μοναδικό καγιάκ του όπου του έγινε λαμπρή υποδοχή μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο. Εκτός από τα πέντε περίπου χιλιάδες άτομα που του επιφύλασσαν λαμπρή υποδοχή στο λιμάνι από όπου τον συνόδευσαν μέχρι το Δημοτικό θέατρο Πειραιά, τον ανέμεναν επίσης ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, ο Αρχηγός του Λιμενικού σώματος και ο Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων. Εκ μέρους του Δημοτικού Συμβουλίου του Πειραιά τον υποδέχθηκε ο Χρίστος Πατραγάς (τότε Αντιπρόεδρος του Δ.Σ.). Στην υποδοχή τιμήθηκε και από τον Πρόεδρο της Κερκυραϊκής Ενώσεων «Άγιος Σπυρίδων» καθώς η καταγωγή του Πέτρου Κλουδά ήταν, όπως είπαμε, από την Κέρκυρα. Την υποδοχή του Πέτρου Κλουδά στον Πειραιά κατέγραψαν οι ειδήσεις της εποχής και το σχετικό απόσπασμα σώζεται από το Εθνικό οπτικοακουστικό αρχείο

Από την υποδοχή του Πέτρου Κλουδά στο λιμάνι του Πειραιά 


Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1968 ο Πέτρος Κλουδάς θα εκτελέσει επιτυχώς με άλλου τύπου πλοιάριο που θα φέρει την επωνυμία "CORFU II" τη διαδρομή Τροία - Ιταλία - Κέρκυρα και θα αποβιβαστεί στο Πασαλιμάνι από όπου και οι σχετικές σκηνές από το Εθνικό οπτικοακουστικό αρχείο

Ο Πέτρος Κλουδάς (με μούσι ύστερα από τη δεύτερη και επίσης επιτυχημένη Οδύσσειά του) με την ηθοποιό Μαίρη Χρονοπούλου εντός της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πειραιά. 

Διαβάστε επίσης:


Νέα Υόρκη - Πασαλιμάνι. Το Επικό ταξίδι της "Χαράς"





Ο Πειραϊκός Σύνδεσμος της Νέας Υόρκης (1937) (PIRAIKOS BENEVOLENT ASSOCIATION)



του Στέφανου Μίλεση

Είναι γνωστό ότι στον Πειραιά ο Πειραϊκός Σύνδεσμος  με έτος ίδρυσης το 1894, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ιδρύματα στον τομέα της εκπαίδευσης, του πολιτισμού και του αθλητισμού. Ειδικά τη δεκαετία του 1930 η οικοδόμηση του Μεγάρου του στο κέντρο του Πειραιά (συμβολή οδών Σωτήρος Διός και Καραΐσκου) το έκανε σημείο αναφοράς για όλους τους κατοίκους της πόλης.

Η έντονη παρουσία του στα πολιτιστικά δρώμενα και το γεγονός ότι αποτελούσε ουσιαστικά στην εποχή του, το μοναδικό σημείο αναφοράς για τους Πειραιώτες, λειτούργησαν στη συνείδηση των κατοίκων σε τέτοιο βαθμό ώστε ο "Πειραϊκός Σύνδεσμος" να ταυτίσει την παρουσία του με την ίδια την πόλη του Πειραιά. 

Δύσκολη η δεκαετία του 1930, με χιλιάδες Έλληνες να αναχωρούν από το λιμάνι του Πειραιά προκειμένου να μεταναστεύσουν στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Το μεταναστατευτικό ρεύμα από την Ελλάδα στην Αμερική είχε γιγαντωθεί από τις αρχές του 20ου αιώνα κι αυτό είχε να κάνει με τη συστηματική δρομολόγηση πλοίων που διεκπεραίωναν τα ταξίδια ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ενίσχυσε το μεταναστευτικό ρεύμα και το λιμάνι του Πειραιά γνώρισε νέες ημέρες δόξας. 

Ανάμεσα στους χιλιάδες μετανάστες για την Αμερική υπήρχαν φυσικά και πολλοί Πειραιώτες. Είτε γεννημένοι στον Πειραιά, είτε νησιώτες στην καταγωγή που είχαν βρεθεί σε μικρή ηλικία να ζουν στην πόλη, αναζήτησαν τη τύχη τους σε μακρινές πατρίδες. Κύριος προορισμός των περισσοτέρων μεταναστών ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και φυσικά η πόλη της Νέας Υόρκης. 

Οι δυσκολίες της προσαρμογής, της εγκατάστασης, της εξεύρεσης στέγης και γενικά όλα εκείνα τα προβλήματα της καθημερινότητας, ξεπεράστηκαν με όπλα τη θέληση, την επιμονή και κύρια με το ελληνικό φιλότιμο που λειτουργούσε αποτρεπτικά στη συνείδηση των περισσοτέρων καθώς σκέπτονταν ότι η επιστροφή ισοδυναμούσε με αποτυχία της αποστολής τους. Έτσι αγνοώντας ακόμα και την αγγλική γλώσσα, στερημένοι παντός εφοδίου έμειναν και αντιμετώπισαν την βιοπάλη με το χειρότερο τρόπο. 

Ξεπερνώντας σταδιακά όλα αυτά τα προβλήματα της προσαρμογής, οι Έλληνες της Αμερικής αναζήτησαν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, κύρια μέσα από συλλόγους και ενώσεις που εκτός από το ομόεθνο ή ομόθρησκο προέβαλαν και τον κοινό τόπο καταγωγής. Ανάμεσα στους τόπους καταγωγής ή προέλευσης των ομογενών μας ήταν φυσικά και ο Πειραιάς. Παρά το γεγονός όμως, ότι για άλλες περιοχές της Ελλάδας, ακόμα και τις πιο μικρές, υπήρχαν ανάλογα σωματεία, για το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, τον Πειραιά, δεν υπήρχε ανάλογο σωματείο. 

Κύρια εξήγηση αποτελούσε το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς τους ομογενείς ήταν γεννημένοι σε άλλα μέρη ή η οικογένειά τους είχε καταγωγή διαφορετική ενώ οι ίδιοι είχαν ζήσει για πολλά χρόνια στον Πειραιά. Έτσι παρότι δεν ήταν γεννημένοι στον Πειραιά, τον θεωρούσαν ως γενέθλιο τόπο τους. 

Το 1937 αποφάσισαν να δημιουργήσουν στη Νέα Υόρκη ένα σωματείο που θα εκπροσωπούσε τους ομογενείς που είχαν κοινό τόπο αναφοράς τον Πειραιά. Και αφού στον ίδιο τον Πειραιά ο καλύτερος πρεσβευτής της πόλης ήταν τότε ο "Πειραϊκός Σύνδεσμος", αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον "Πειραϊκό Σύνδεσμο" της Νέας Υόρκης!    

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πειραϊκού Συνδέσμου της Νέας Υόρκης 

Το 1937 Ο Πειραϊκός Σύνδεσμος στη Νέα Υόρκη ήταν μια πραγματικότητα που προκάλεσε πραγματικό ενθουσιασμό στους Έλληνες που είχαν κοινό σημείο αναφοράς τον Πειραιά. 
Βασικοί συντελεστές της ίδρυσης ήταν ο Γεώργιος Αποστόλης και ο Μαρίνος Πλατής. Ο Γ. Αποστόλης διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του Συνδέσμου, ο Μαρίνος Πλατής διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του και ταμίας ο Λ. Αργυράκης. 

Ο σύνδεσμος έφερε τον τίτλο "Piraikos Benevolent Association" ενώ συμπληρωματικά έφερε τον υπότιτλο "PIRAEUS" καθώς στους Αμερικανούς ο όρος "Piraikos" δεν θα ήταν κατανοητός. 
Ωστόσο σε άλλα έγγραφα παρατηρούμε ότι ως υπότιτλος χρησιμοποιείται ο όρος "PIREEFS" (Πειραιεύς). Με αυτό τον υπότιτλο θα καταχωρηθεί στη συνέχεια και στα επίσημα αρχεία της πολιτείας.  

Piraikos Benevolent Association "PIRAEUS"

O Πειραϊκός Σύνδεσμος Νέας Υόρκης καταχωρήθηκε στο δίκτυο των μη κερδοσκοπικών σωματείων Αμερικής στις 21 Μαρτίου του 1939. Παραμένει μέχρι σήμερα ενεργός συμπληρώνοντας από την καταχώρησή του (το 1939) 79 χρόνια λειτουργίας ή 81 από συστάσεώς του. Από την πρώτη μέρα λειτουργίας του μέχρι και σήμερα έχει ως έδρα του την πόλη της Νέας Υόρκης. 

Τα ιδρυτικά του μέλη παρέμειναν για πολλά χρόνια και στις καίριες θέσεις διοίκησης του συνδέσμου. Από έγγραφο του 1948 φαίνεται η μεγάλη αγάπη των ιδρυτών για την πορεία και το μέλλον του συνδέσμου, καθώς απευθύνουν στα ελληνικά επιστολή προς τα μέλη (προς τους συμπατριώτες), να μετέχουν στις τακτικές συνεδριάσεις ώστε να μη χαθεί το ενδιαφέρον προς το σύλλογο. Απευθύνει μάλιστα έκκληση προς τα πατριωτικά αισθήματα για τη συμμετοχή τους στις επικείμενες εκλογές του συλλόγου.


Παρότρυνση προς τους Πειραιώτες της Αμερικής. Αν δεν μετέχετε ο Σύλλογος θα περιέλθη εις αφάνεια και σύντομα θα διαλυθεί, πράγμα το οποίο νομίζουμε ότι κανείς πατριώτης μας δεν θέλει να πραγματοποιηθεί.

Προς τους αγαπητούς συμπατριώτας


Κάθε χρόνο ο Πειραϊκός Σύνδεσμος Νέας Υόρκης διοργάνωνε χοροεσπερίδες σε πολυτελή ξενοδοχεία, εξέδιδε προγράμματα, προσκλήσεις και συνεστιάσεις με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. 

11 Οκτωβρίου 1946, PIRAIKOS BENEVOLENT ASSOCIATON "PIREEFS" -
 Έκδοση αναμνηστικού προγράμματος

Το 1947 ο Πειραϊκός Σύνδεσμος Νέας Υόρκης εορτάζοντας τα πρώτα δέκα χρόνια λειτουργίας από ιδρύσεώς του, εξέδωσε αναμνηστικό έντυπο "1937 - 1947".



Τα μέλη του Πειραϊκού Συνδέσμου ανέπτυξαν φιλία και εκτός συνδέσμου, τόση ώστε να πηγαίνουν μαζί εκδρομές, θαλάσσιες περιηγήσεις μέχρι και για ψάρεμα κύρια κατά τις κυριακάτικες αργίες ενώ η οικογενειακή φιλία μεταξύ των μελών ήταν δεδομένη.  

Το πολύτιμο υλικό και τις πληροφορίες μου παρείχε η κ. Εύα Πλατή, συνιδιοκτήτρια και ΣΕΦ του μεζεδοπωλείου "Στο Πυροφάνι της Πειραϊκής", το οποίο λειτουργούσε παλαιότερα στα Καμίνια και σήμερα στην Ακτή Θεμιστοκλέους 212 στην Πειραϊκή. Η Εύα Πλατή είναι εγγονή του Μαρίνου Πλατή ενός από τα ιδρυτικά μέλη του Πειραϊκού Συνδέσμου της Νέας Υόρκης.  

Μέλη του Πειραϊκού Συνδέσμου των Η.Π.Α. σε θαλάσσια βόλτα στη Νέα Υόρκη




Οι σύζυγοι των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Πειραϊκού Συνδέσμου Νέας Υόρκης, ανέλαβαν τη λειτουργία του τμήματος Κυριών του Συνδέσμου. Η φωτογραφία που φέρει ημερομηνία 1948 καταδεικνύει τη μεγάλη αγάπη των μελών για τον Σύνδεσμο που τους ένωνε ψυχικά με τον Πειραιά, αφού στη λειτουργία του μετέχουν όλα τα μέλη μιας οικογένειας. 

Ένας από τους βασικούς συντελεστές και ιδρυτικό μέλος του Πειραϊκού Συνδέσμου της Νέας Υόρκης υπήρξε ο Μαρίνος Πλατής με καταγωγή από τη Σαντορίνη. Ο Μαρίνος Πλατής έφυγε από το νησί του και έζησε για πολλά χρόνια στον Πειραιά όπου εντυπωσιασμένος από τη λειτουργία του Πειραϊκού Συνδέσμου, αγωνίστηκε για την ίδρυση Πειραϊκού Συνδέσμου Νέας Υόρκης, προσφέροντας αλληλεγγύη και συντροφικότητα στους Έλληνες ομογενείς της Νέας Υόρκης που είχαν ως τόπο προέλευσης την πόλη του Πειραιά.  



Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες στη διαμόρφωση του προγράμματος χοροεσπερίδας

Τα λόγια από το τραγούδι του Τόνι Μαρούδα "Καλωσόρισες Αγάπη". 
Οι στίχοι αυτού και πολλών άλλων τραγουδιών διανέμονταν στις συνεστιάσεις του συνδέσμου στα μέλη, ώστε να τραγουδούν μαζί με τους καλλιτέχνες, μετέχοντας ενεργά στη μουσική εκδήλωση.


Η εγγονή του ιδρυτή και βασικού συντελεστή τα πρώτα χρόνια, του Πειραϊκού Συνδέσμου, Μαρίνου Πλατή χάρη στην οποία διασώθηκε το πολύτιμο υλικό που αναρτήθηκε. 

Η κυρία Εύα Πλατή είναι ΣΕΦ του καταστήματος "Στο Πυροφάνι του Πειραιά" που λειτουργεί στην Πειραϊκή και που η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς διοργάνωσε τη δική της συνεστίαση για το καλοκαίρι του 2018.


Διαβάστε επίσης: 

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"